ΑΠΟΝΟΜΗ ΒΡΑΒΕΙΩΝ ΣΤΟΥΣ ΔΙΑΚΡΙΘΕΝΤΕΣ ΤΟΥ ΕΤΗΣΙΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΚΕΛΑΙΝΩ - "ΑΧ, ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ"

24 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

Απονομή Βραβείων στους διακριθέντες

του ετήσιου διαγωνισμού του ΚΕΛΑΙΝΩ

«Αχ, Πατρίδα μου»

στο

      ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΔΗΜΟΥ ΙΛΙΟΥ

       

   Μία εκδήλωση συγκινητική και αναπτερωτική της Εθνικής μας συνείδησης.

   Τα δύο νεαρά κορίτσια, η Μαρία-Νεφέλη Μαρκοπουλιώτου μαθήτρια πρώτης Λυκείου και η 25χρονη φιλόλογος Μαρία Τζανάκου, καθώς και οι ώριμοι κύριοι Ιωάννης Παναγάκος (Αριστείο Ποιητικής Συλλογής, κι ο Θεόδωρος Δάλμαρης, μαθηματικός και ποιητής (Α΄βραβείο ποιητικής ενότητας) κατέπληξαν το κοινό που ασφυκτικά είχε γεμίσει την αίθουσα της εκδήλωσης με την ποιοτική ποίησή τους με θέμα την αδικημένη, λατρεμένης μας όμως Πατρίδα.

   Και οι άλλοι ποιητές μας, που διακρίθηκαν και όλων τα ονόματα δεν αναφέρω λόγω έλλειψης σελίδων, ήταν παρόντες και ευτυχείς, αφού εξ’ άλλου ήρθαν απ’ την Κύπρο, Γιάννενα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Λαμία, Κρήτη, Καλαμάτα, Λάρισα κλπ. μας συγκίνησαν με την ποίησή τους και την  τέλεια προσέγγιση του θέματος.

   Τους ευχαριστούμε όλους που συμμετείχαν στον διαγωνισμό μας για την πονεμένη Πατρίδα μας, την Ελλάδα. Ευχαριστούμε και τους προσκεκλημένους μας πνευματικούς ανθρώπους απονεμητές των βραβείων: Κώστα Καρούσο, Εύη Παπαδήμα, Μαρία Περατικού, Χρυσούλα Δημητρακάκη, Κώστα Ρηγόπουλο, π. Αρχιμανδρίτη Μάξιμο Αδαμίδη, Καρασαββίδου Ελένη, Ηρακλή Ζαχαριάδη, Μιχάλη Χαλά, Γιώργο Καραμπατέα, Ευαγγελία Δαρσινού.

   Το Δ. Σ. του Ξάστερον και προπαντός τα μέλη της κριτικής επιτροπής Ηρώ-Χρυσάνθη Αλεξανδράκη, και Νίκο Μπατσικανή

   Τον Αντώνη Ζαλώνη για την φωτογράφιση της εκδήλωσης και ιδιαίτερα τον Δήμο Ιλίου και τον Πρόεδρο και τα στελέχη του Πολιτιστικού Κέντρου Ιλίου για την παραχώρηση της αίθουσας, όπως άλλωστε για δέκα ολόκληρα χρόνια στεγάζει τις εκδηλώσεις πολιτισμού του περιοδικού Κελαινώ και του λογοτεχνικού ομίλου «Ξάστερον».

 

 

===================================================

 

ΜΑΡΙΑ ΝΕΦΕΛΗ-ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΙΩΤΟΥ

Η ώριμη δεκαπεντάχρονη ποιήτρια

Αριστείο ποιητικού διαγωνισμού ΚΕΛΑΙΝΩ  «Αχ, Πατρίδα μου» 

«Τούτο το φως σύνδεσμος του ουρανού

 

Ίσως ο ουρανός να είχε

πλησιάσει την Ακρόπολη.

Ίσως τα λευκά μάρμαρα

να είχαν αιωρηθεί

καθώς τα κύματα θα αγρίευαν

και οι ιδέες εξυψώνονταν.

Θα μπορούσα να απλώσω τα χέρια

και να αγκαλιάσω την Ελλάδα.

Όλο το γαλάζιο κι ο αφρός

ανακατεμένο με αστέρια.

Η αστείρευτη πηγή της ψυχής μου.

Τα σημερινά δυσδιάκριτα προβλήματα

χρέους και μνημονίων δεν υπήρχαν

γιατί η ελληνική μνήμη τα διέγραψε.

Ίσως τα όνειρά μου αιωρήθηκαν

στον χωροχρόνο.

Ελλάδα, ψυχή του κόσμου,

άφθαρτο σπέρμα

γενεσιουργός αιτία φτερωτού γένους

Έλληνες, Ελλάνιοι, παιδιά θεών

Έλληνες, ελεύθεροι, αδούλωτοι, αιώνιοι

Ελευθερία ή θάνατος!

Αχ, Ελλάδα μου, αίσθηση πληρότητας

απεριόριστη, διάπλατα εκδηλωμένη

στο παρελθόν.

Η δόξα σου αθάνατη, η τιμή σου θεϊκή.

Αχ να μπορούσα να απλώσω τα χέρια

και να τυλίξω στην αγκαλιά μου

όλους τους προγόνους μου

Σωκράτης, Σόλων, Περικλής,

Καζαντζάκης, Σολωμός.

Τόσα πολλά αστέρια κι αφροί

ανακατεμένοι με γαλάζιο…

Ας είναι σύννεφο που θα σκεπάσει

των Ελλήνων τα όνειρα

κι ας γλιστρήσει γλυκά το ξημέρωμα

ώσπου ν’ ανοίξουν τα μάτια της αλήθειας.

Τα σημερινά προβλήματα μνημονίων,

φτώχειας, εδαφικής παραχώρησης

δεν υπήρχαν.

Είχα ξεχάσει ακόμα και τους στίχους

που αφιέρωνα στην Πατρίδα μου.

Αχ Ελλάδα μου.

Τούτο το φως σύνδεσμος του ουρανού

για σένα μπορώ να δημιουργήσω φτερά

και να πετάξω

μπορώ να σε δοξάσω, να σε υμνήσω…

Όχι για άλλους, για μένα μονάχα

να θυμάμαι την μοίρα μου.

Το πεπρωμένο που με έκανε Ελληνίδα.

Αχ Πατρίδα μου

τόσα πολλά λευκά τριαντάφυλλα

ανακατεμένα με γαλάζιο.

Τόση ανάλαφρη αίσθηση ανέμου

ανακατεμένου με άφθαρτη ύλη.

Περνούσαν όλοι μου οι πρόγονοι λάμποντας

πάνω από τα αθάνατα μάρμαρα

του ιερού βράχου.

Ασκληπιός, Όμηρος, Οδυσσέας, Ιάσονας.

Αχ Ελλάδα μου, Αχ Πατρίδα μου

ο ίδιος βράχος που κάποτε θέλησαν δικό τους

ο Ποσειδώνας κι η Αθηνά

Γερμανοί, Ιταλοί, Τούρκοι, Πέρσες

μικραίνει την απόσταση γης κι ουρανού

σιωπηλά ανυψώνει

τους ατμούς της αθάνατης ψυχής του

πλέοντας στο γαλάζιο.

Θα ’ρθουν καινούργια καλοκαίρια

καινούργιες εποχές

θα αρωματίσουν τις ψυχές μας

νέοι ήρωες που θα ξαναγράψουν ιστορία.

Νέες ανατολές θα ξεπροβάλουν

νέες πύλες θα ανοίξουν

νέες ψυχές θα επιλέξουν τον τόπο μας

και θα μας δώσουν ευχές

να συνεχίσουμε το μέλλον

με την παιδεία του παρελθόντος.

Ελευθερία ή θάνατος;

Αχ Πατρίδα μου!

Εκτός από την δική σου ελευθερία

Τι άλλο;

===============================================

 

ΘΟΔΩΡΟΣ ΔΑΛΜΑΡΗΣ

Α' ΒΡΑΒΕΙΟ ποιητικής ενότητας

 

Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

(Απόσπασμα)

Από τότε που οι άνθρωποι, λίγο φως κατακτήσαν,

η φυλή του Απόλλωνα, της Ελλάδας η μοίρα,

ματωμένη, ρακένδυτη, προδομένη από φίλους,

χτυπημένη αλύπητα, απ’ αδέλφια και ξένους,

ανεβαίνει τρεμάμενη του κρανίου το δρόμο.

Τη Πατρίδα που φώτισε και φωτίζει τον κόσμο,

μ’ αλυσίδες την έδεσαν και την ρίξαν στη λάσπη.

Κι απ’ τη λάσπη του χώματος, ποτισμένη με αίμα,

τα παιδιά της φυτρώνουνε, με πυρσούς στη ψυχή,

να φωτίζουν το δρόμο της, να σκορπούν το σκοτάδι,

του ανθρώπου ν’ ανοίγουνε, τον ακάνθινο δρόμο.

Στο ταξίδι το άχρονο, ανεβαίνει τις σκάλες,

με σκοτάδια και έρεβη της ψυχής, να παλεύει.

Με το χάος, την άβυσσο, τη γαλήνη, την τάξη,

δίνει μάχη αιώνια, με θεούς και με δαίμονες.

Στη γραμμή πάντα ασύνταχτη, με τ’ αστέρια μετριέται,

με του κόσμου τους άρχοντες, τις μεγάλες προκλήσεις.

Μα όταν ο κίνδυνος έρχεται, ο μεγάλος εχθρός,

μια γροθιά πάντα γίνεται, της πατρίδας φρουρός.

Στο Σταυρό του μαρτυρίου, που αιώνες σηκώνει,

που με αίμα ζυμώθηκε, πόνο, πίκρα και φθόνο,

γενοκτόνα χτυπήματα, των εχθρών και ‘συμμάχων’,

εμφυλίων σπαράγματα, εκατόμβες νεκρών,

στεφανώνουν οι ήρωες, οι σοφοί των αιώνων,

Λεωνίδες και Ζάλογγοι, Αριστείδης ο Δίκαιος,

Μεσολόγγια, Αρκαδία, Παρθενώνες, Δελφοί,

ως θυσία υπέρτατη, στην Ελλάδα σπονδή,

τη ζωή τους αντάλλαξαν, με ένα μόνο σκοπό:

Λευτεριά στην πατρίδα τους, για να ζει στους αιώνες,

για να στέλνει το μήνυμα της μεγάλης αυγής,

να φωτίζουν αιώνια του ανθρώπου το δρόμο.

Είναι νίκη στο θάνατο, ζωοφόρος πηγή.

Οι μυριάδες που βίαια στην πατρίδα μας ήρθαν,

που γεύθηκαν τις γεύσεις της, των βοτάνων τα μύρα,

που το είναι τους άγγιξαν, του Ορφέα οι νότες,

που το κάλεσμα δέχθηκαν, των χορών τα λικνίσματα,

των χορών της ελπίδας, της ζωής και του πάθους,

με τα χέρια ιπτάμενα σαν φτερά να πετούν,

που τα άχραντα μέθυσαν και λουστήκαν με φως,

τα μνημεία προσκύνησαν των μεγάλων ηρώων,

κοιμήθηκαν και ξύπνησαν σαν του ήλιου παιδιά.

Μύριοι βάρβαροι πέρασαν, από τη χώρα του ήλιου,

από τη χώρα της θάλασσας, απ’ τη χώρα του πάθους,

μαύρο σάβανο φόρεσαν και στεφάνι αγκάθινο,

για αιώνες τη φίμωσαν στο σκοτάδι τη ρίξαν.

Μα εκείνη ξαπόστασε και το φως της δεν έσβησε,

τους εχθρούς της κατέκτησε που της δώσαν τους θρόνους.

Οι Ναζί με τη σβάστικα, με τα σμήνη των στούκας,

του ολέθρου στρατεύματα, κουρδισμένοι φονιάδες,

την Ελλάδα βεβήλωσαν, τον λαό της αφάνισαν.

Το ψωμί μας αρπάξανε, των παιδιών μας το γάλα,

το χρυσό, τον ιδρώτα μας, το σιτάρι, το λάδι.

Τα χωριά μας πυρπόλησαν και τη χώρα ρημάξαν.

Τ’ ανθρωπόμορφα τέρατα, ντροπιασμένα στη Κρήτη,

νικημένα τα σίδερα, απ’ τα ανθρώπινα στήθη,

όρκο δώσαν για να ’ρθουνε και να πάρουν εκδίκηση.

Εφιάλτες και άφρονες, φοβικοί, δουλικοί,

αργυρώνητοι πράκτορες, χαμερπείς κυβερνήτες,

το λαό μας εφίμωσαν, τη ψυχή του πληγώσαν.

Στα σχολειά μας βεβήλωσαν, της πατρίδας την πίστη,

τη σημαία υπέστειλαν, των προγόνων το κλέος.

Το λαό μας καθήλωσαν και τη μνήμη του πήραν,

την ταπείνωση φέρανε και τη φτώχεια, τη θλίψη.

Από πόρτες ορθάνοιχτες που φυλάγαν Ιούδες,

οι οχτροί μας περάσανε να κουρσέψουν τη γη μας,

τα παιδιά μας να πάρουνε, το νερό, τον αγέρα,

τη γαλάζια τη θάλασσα, τ’ αστέρια, τον ήλιο,

στις γαλέρες να στείλουμε το λαό μας για δούλους.

 

===================================================

 

Κ