Αγέλαστος
πέτρα
Στην Ιερά Οδό,
Μαζί με τους αιώνες
Περπάτησα κι εγώ,
Ακολουθώντας την πομπή
Προς το Ναό, στο Τελεστήριο
Να μπω, να μάθω,
Στα μυστήρια να μυηθώ.
Ως το κρηπίδωμα των προπυλαίων
Κατάφερα να φτάσω,
Μα μες στον κύριο Ναό
Δεν μ’ άφησαν να μπω
Οι Ιεροφάντες.
Ακόμα κι ως αμύητο
Δε με δεχτήκαν
Στο ιερό το Τελεστήριο
Τον Ορφικό τον Ύμνο
Στην Περσεφόνη
Για ν’ ακούσω.
Στης Ιεράς Οδού το τέρμα,
Στο Σπήλαιο, στην είσοδο του Άδη,
Στο Πλουτώνιο,
Δεν μ’ άφησαν να φτάσω
Και στην Αγέλαστο την πέτρα
Να καθήσω,
Για να θρηνήσω την αρπαγή
Της Άνοιξης,
Της Περσεφόνης χώρας μου,
Που μου ’δινε τη δύναμη
Να υπάρχω και να προχωρώ.
Τώρα, ο θρήνος μου
Γίνεται βόγγος, μακριά
Απ’ την Αγέλαστο την πέτρα…
Θανάσης Φροντιστής
---
Ανακοίνωση
Ενισχύστε το ΚΕΛΑΙΝΩ
με ό,τι μπορείτε.
Δύσκολοι οι καιροί
Ζητά όμως επιβίωση
Ολόγιομο φεγγάρι
Απόψε, δεν σφαλίζω παράθυρα,
ψυχή, συναισθήματα.
Δεν κλείνω τα μάτια στης πανσέληνος το φέγγος,
μήτε στου ρολογιού τον ίδιο
κι απαράλλακτο χτύπο, αντιδρώ.
Η νύχτα μου, δεν βούτηξε σε άγνωστες θύελλες
για να μετρήσει σκουριασμένα ναυάγια.
Καλοκαιρία πολυπόθητη, ήταν.
Έφερε μαγικές ανατροπές στα όνειρα,
δυνατά σκαριά να ταξιδέψουν τα βάθη.
Κείνο τ’ ολόγιομο φεγγάρι,
ξάπλα στην άπνοια των κυμάτων
έφτιαχνε εικονικές παραστάσεις σε υδάτινα άλση,
πολιτιστικές και λοιπές εκδηλώσεις σε τοπία
γαλαζοαίματης καταγωγής.
Επιπλέουσα πολιτεία στην άπλα των νερών
η αίγλη του, λάμπρυνε το μπλε.
Βαφτισμένο, νηολογημένο, αγέραστο.
Αποστρατικοποιημένο και τολμηρό
πήρε το βραβείο ουρανόσταλτης υπεροχής.
Απόψε, έστελναν σήματα
σε απλή καθαρεύουσα, οι φάροι...
Φωτεινή Γεωργαντάκη-Ψυχογιού
----
Το μάτι του ορίζοντα
Άνεμοι στ’ ανοιχτά του ωκεανού,
χρυσάνθεμα στα μαλλιά
της γοργόνας των βράχων.
Καβάλα στ’ άλογό του περνά ο Αυγερινός
αγκαλιασμένος με την Πούλια,
συννεφένιες οι κόρες του στερεώματος.
Κυκλώνουν οι ουρανοί το μάτι του ορίζοντα,
μ’ αργυρό ποτήρι κάνουν πρόποση
οι μικροί ιππόκαμποι.
Πετούν οι κορυδαλλοί για τις κορυφές,
αχνοφαίνονται οι στράτες των ροδοπέταλων.
Δισκοπότηρα γεμάτα ήλιο κρατά η θάλασσα.
ολοπόρφυρα τα μετάξια των ηλιαχτίδων.
Ταξιδεύουν οι μέρες κι ονειρεύονται,
αμυγδαλωτά τα μάτια του Ποσειδώνα.
Πεφταστέρια και κρίνα του γιαλού
στην ποδιά της θάλασσας,
άσπιλες οι ώρες των κυμάτων.
Ιωάννα Αθανασιάδου
---
...Και περπατώ στους δρόμους της νύχτας
ατίθασες οι σκέψεις, σύννεφα που τρέχουν.
Ανασκαλεύω τα κρυμμένα λόγια της αγάπης...
΄Ενα σύννεφο περνά αχνοφαίνοντας μέσα του
το κόκκινο, σαν αίμα που ρέει στις φλέβες...
Χριστίνα Μυτιληναίου-Ιακωβίδου
Αναξιότητα
Γιατί επιμένεις,
Ήλιε μου,
τη γη μας να
ζεσταίνεις;
Δε βλέπεις πως δε
δέχονται
τα δώρα σου οι
ανθρώποι;
Κρύες κρατούνε
τις καρδιές
μη και φυτρώσει η
αγάπη.
Τους νόμους σου
δε σέβονται.
Στα υπόγεια, στα
κρυφά, στα σκοτεινά
σχέδια δολερά
υφαίνουν.
Τη νύχτα τη
φωτίζουνε
με βόμβες , με
πυραύλους.
Η αμυγδαλίτσα η
ταπεινή
ριγά στο άγγιγμά
σου,
χαμογελά κι
ανθίζει.
Στο κάλεσμά σου
για ζωή
ο άνθρωπος
κωφεύει.
Τη σκοτεινιά, τον
θάνατο
σκύβει και
προσκυνάει,
χρυσή κορώνα που
φορεί,
τάλαρα στη χούφτα
που κρατάει.
Μάζεψε τις
ακτίνες σου,
ενέργεια μην
ξοδεύεις.
Μάλλον δεν την
αξίζουμε
γενναιοδωρία
τόση.
Σταματία Μωραΐτη
---
Οδησσός, έτος 2022 μ.Χ.
Πατρίδα της καρδιάς μου,
Οδησσός
Κόκκινη και ευωδιαστή
όπως τα γαρύφαλλα στο μπαλκόνι της άνοιξης.
Αχ! Εκείνα τα απογεύματα του Μάη
Κατεβαίνοντας τις σκάλες της Μεγάλης Πλατείας
Κάθε σκαλοπάτι και ένα χτυποκάρδι
ώσπου να συναντήσω την αγάπη.
Ύστερα ερχόταν το δειλινό θάμπος στην προκυμαία
Κι Εσύ, Πόλη μου, αρμένιζες
στα πλάτη της μενεξεδένιας θάλασσας
τις ανάσες,τα όνειρα, τα φιλιά.
Κι ύστερα ήρθε σκληρός και παραλογισμένος
ο λίβας του ολέθρου.
Ματωμένα όπλα, κάπνα και πικρή σιωπή.
Οδησσός, Πατρίδα μου, Ψυχή μου
Πώς μαύρισες και γέρασες απότομα;
Πόσο να υπέφερες και ράγισες;
Σ’ έχασα, Πατρίδα μου
Κι Εσένα
Κι Εκείνον
Τις δυο καρδιές μου.
Πώς να ριζώσω σ’ άλλο τόπο;
Φιλίτσα Πασσαλή
---
Δεν
θα νοιαστούν
Με
ένα μικρό πλεούμενο
χρόνια
αφημένο στη ρημαγμένη ακτή,
το
μουρμουρητό της θάλασσας
θα
πάρουμε στο κατόπιν.
Από
τους έρημους γιαλούς,
μια
δυο σουσουράδες
θα
πάρουμε για συντροφιά,
κάποιες
μέδουσες
με
τα μαλλιά πασπαλισμένα ασήμι
και
τα χρώματα των δειλινών
που
θα συλλέξουμε.
Κι
όταν ο γρήγορος καλπασμός των κυμάτων
μας
φτάσει σε κόσμους
που
δεν τους νικά το σκοτάδι,
κανείς
δεν θα νοιαστεί για την απουσία μας.
Μόνο
εμείς,
θα
μαρτυράμε ανελέητα τις μωβ απελπισίες
και
τις φωνές που διεκδικούσαν την ήττα μας
στα
χρόνια που άδικα χάθηκαν.
Βασίλης Τσακίρογλου
---
Χάσαμε
Περπατάω σκορπώντας δάκρυα
στους βρώμικους δρόμους
μιας γυάλινης πολιτείας.
Ποτίζω τις γενιές που θάψαμε
χωρίς μια ανάσα να πάρουν.
Πριν προλάβουν ν' ακούσουνε
ένα άγριο τραγούδι.
Να λιώσουν για έναν έρωτα
περιμένοντας στο πάρκο.
Περιφρονώ τα πρέπει μας,
τα μη και τα διότι.
Χάσαμε τα νεανικά χαμόγελα
μείνανε στο σκοτάδι.
Θα τ' ανταμώσουμε ίσως κάποτε
στου ουρανού την άκρη.
Τότε που ένα φεγγάρι κόκκινο
θα παίζει με τον ήλιο.
Την ώρα που μικρές γοργόνες,
θα 'ρχονται, μ' ανταριασμένο κύμα.
Όταν μετά απ' ένα χαλασμό,
γεννιέται μια ελπίδα.
Μαρίνα Αντωνίου
--- Φθάσαμε στον 4ο μήνα
του2023.
Ακόμα ελάχιστοι
στείλατε
την συνδρομή στο
ΚΕΛΑΙΝΩ
,
Ρόλοι
Κάποια φορά
τυχαίνει στη ζωή
ένα ρόλο να
παίξεις άθελά σου
χωρίς καθόλου να
σκεφτείς συμβάσεις
και
πραγματικότητες, ιδιοτέλειες και
τα παρόμοια
Ή, δίχως να λογαριάσεις τους κινδύνους
ήτη μάχαιρα των
μίζερων ανθρώπων
που ξέρουν μόνο
κινήσεις υπολογισμού
ή το συμφέρον
τους να θεραπεύουν
Εσύ το βήμα
ανοίγοντας γοργά
σε μονοπάτια
αρετής κι ανδρείας
απέχεις
παρασάγγας από τα νωθρά
των άλλων βήματα
που όλο κακία μουρμουράνε
Κι έτσι
σηκώνοντας παντιέρα αξιοπρέπειας
αέρα
ελευθεροφροσύνης αναπνέεις
δίχως συνειδητά
να επιδιώκεις
του ήρωα τον
τίτλο
Πόλα Βακιρλή
---
Καληνύχτα !
Ως το ξημέρωμα
που το σκοινί θα
κρατάει το βάρος
και τα βήματα θα
μπορούν
στέρεα, πια, να
διασχίσουν το κενό.
Τι κερδίσαμε;
Τους γερούς
μηρούς και αστραγάλους.
Τι χάσαμε;
Ισως και τίποτα
που δεν μπορούμε
να πιάσουμε
σίγουρα, πια, με
ένα σάλτο ...
Χτύπο το Χτύπο
μέχρι να ακούσεις
καλπασμό μες στην καρδιά σου
βήμα το βήμα
μια βελόνα, μία
κλωστή και τα όνειρά σου.
Χρύσα Καράγκου
Ανθισμένη περισυλλογή
Παγωμένος ο αέρας
στους στενούς συλλογισμούς.
Κάθε σκαλοπάτι και μια αντίσταση.
Τα παραθυρόφυλλα του νου
σε αραχνιασμένες μνήμες.
Βαραίνουν οι αντιστάσεις την ψυχή.
Μια ανηφόρα και μια κατηφόρα η ζωή.
Αδέξια η περισυλλογή σε μικροπρέπειες.
Όλοι κερδίζουν και όλοι χάνουν…
Άσε με να κερδίσω την ψυχή σου,
να γίνω μια ηλιαχτίδα ανάσας
στο υστερόγραφο
μιας ανθισμένης αμυγδαλιάς
πριν γεμίσει καρπούς.
Κυριακή Δράκου
---
Αγάπα
Φύτεψε στην καρδιά σου δυο λουλούδια
κι άφησε χώρο να φωλιάσουν τα πουλιά
θα τα φροντίσουν τ’ ουρανού τα αγγελούδια
θα ομορφύνει η ζωή σου μια σταλιά.
Βάλε στην άκρη του μυαλού τα παραπέτια
και δες τα όλα μ’ άλλα μάτια , πιο πλατιά
παντού υπάρχουνε τσ’ αγάπης τα σερμπέτια
που δεν τα βλέπεις με την πρώτη τη ματιά.
Δώσε αγάπη ,αγάπη για να λάβεις
ένα χαμόγελο ,καθ’ ένας το ζητά
μαργαριτάρια της ψυχής σου σαν ξεθάβεις
πλούτη γεμίζεις τη ζωή σου ποθητά .
Γιώργος
Γιακουμινάκης "Βαγιωνιάς"
---
Θά ’ρθει μια μέρα που θα πάψουν οι πόλεμοι
Οι τσιμινιέρες δεν θα καπνίζουνε πια
Θα καθαρίσουν οι θάλασσες
Τα πουλιά θα κελαηδούν όπως πρώτα
Τα λουλούδια θα μυρίζουν όπως πρώτα
Όπως πρώτα θα ομορφύνει η πλάση
Κι ο άνθρωπος θα κοιτάζει από ψηλά και θα λέει
«εκεί κάτω είν’ ο παράδεισος»
Γιάννης και
Μαριάνθη Παπαδασκαλοπούλου
--- ---
Ύμνος
στη Λιβιδώ!
Στο
κυνήγι του άλλου ολόκληρου,
με
βοστρύχους ξανθούς, Λιβιδώ,
οι
μηροί σου φως ήλιου διάπυρου,
λευκά
στήθη, οπλών καλπασμός!
Ηλιοτρόπια
μάτια μαστίγια,
καταργούν
τα φθαρτά, τα επίγεια!
Ντοπαμίνης
υγρός χορτασμός
μαγεμένη
απ' τη δίνη του άπειρου,
με
βοστρύχους ξανθούς, Λιβιδώ,
στους
λυγμούς του αιώνιου Αύγουστου,
σπαρταρά
κι υποκύπτ' η αιδώ!
Κατερίνα Πήττα
Θερινός κινηματογράφος
Υλήεσσα στου Τζάντε τα ηλιοστάσια βηµάτισα.
Σoκάκια στενά µε αγέρωχες πέτρες.
Το σούρουπο σε κινηµατογράφο κάθισα,
την Ίριδα έβλεπα από τη θάλασσα, ύδωρ
να φέρνει στις νεφέλες.
Τα κύµατα πελώρια υψώθηκαν τριγύρω.
Βουνά, ράχες, κάµποιαδάµαστοι.
Τι µέρα, µε το έργο, εκείνο!
Ορµή αθανάτων στις ακτές αντιβούισε,
το βλέµµα άγρυπνο χιλίων αχών,
ηρώων ανδρών, καδµείων ικέτες.
Θερινός κινηµατογράφος…
Στα λείψανα ναού της Άρτεµις,
δίπλα στον Αρχέγονο τάφο.
Ω! Μεγαλόκαρδοι της Ζακύνθου,
Πολεµαρχηγέτες…
Μαρία Σ. Άνθη
---
Θα δώσω φως
Λόγια ανυπότακτα θα ψιθυρίσω
και στο στενό τοπίο της καρδιάς
θα δώσω φως κι ευρυχωρία
για να χωρέσει τις αμαρτίες
που εξιλέωση γυρεύουν.
Κι έτσι σαν φύσημα ανησυχίας
θα ξαναζωντανέψω
σαν την αλλόκοτη βροχή
που ξέφυγε απ' τα σύννεφα
και μάνα γη γυρεύει.
Την άνοιξη θα ικετέψω
και την αδυναμία δύναμη θα κάνω.
Τ' αχνάρια των βημάτων σου
θα πάρω για να σε συναντήσω
εκεί στη μυστική μας όχθη.
Φραγκίσκη Σταυράκη
---
Δάκρυσα…
Σίγησαν τα πουλιά, βουβά τα κρίνα.
Ο άνεμος πάγωσε.
Αμέτρητα άστρα σκόνη, το σκοτάδι
σώπασε…
Το φως που κατοικεί στις καρδιές ζήτησε
να μην πονέσουν πλιό οι άνθρωποι.
Μάνα-Γη χάιδεψε το ξεραμένο αίμα
των παιδιών στα χείλη.
Ελπίδα ζέστανε τους ζωντανούς,
τους γείτονές μου κι αδελφούς…
(Τουρκία-Συρία
06/2/23)
Σταύρος Μπρόλιας
---
---
Ένα
πρωινό με θαυμαστικό
Ένα πρωινό με θαυμαστικό
κατοικεί διαρκώς στα μάτια μου.
Το ξεχωριστό μου πρωινό με
συντροφεύει
με παρηγορεί, με ενθαρρύνει,
μου καταλαγιάζει τους φόβους, με
ησυχάζει.
Ονειρεύομαι ξανά, ιχνογραφώ με την
ελπίδα.
Αν λάμπουν τα μάτια μου, μην απορείς,
το ξεχωριστό μου πρωινό είναι.
Μαζί του διατρέχω άφοβα τον καιρό,
αποτολμώ μια νοερή υπέρβαση,
ισορροπώ με νήματα τού απρόβλεπτου.
Σταυρούλα
Καμαρινοπούλου-Σακαβέλη
Μπαμπά μου
Μικρό παιδί αμούστακο
μάθαινες την Ζωή
στα ορυχεία της Λαμίας.
Έβρεχε του πόνου το δάκρυ
την καρδιά του κυρ-Αντώνη
που σ έβλεπε να παλεύεις
τ΄ άδικο του κόσμου
και της φτώχειας την πίκρα.
Μικρό παιδί, παιδεμένο
ποιητική φιγούρα της Ζωής
στα κάρβουνα κρυμμένο.
Το Φως δόξαζες ολημερίς
στη σκυθρωπή σκοτεινάδα
των άνυδρων τόπων της Γης
εκεί, όπου Όνειρα λάξευες Εσύ
με της Ψυχής Σου το ουράνιο τόξο.
Μαντλίν Μαντλίν
---
- Δακτυλικό Δίμετρο – πεντασύλλαβοι στίχοι
Ιωάννης Παναγάκος
Έλα κι απόψε
Έλα κι απόψε,
έλα μια νύχτα,
το χρόνο κόψε.
Στ’ άστρα ξενύχτα
κι από το θρόνο
τα βράχια ρίχτα.
Κόψε τον πόνο
κι άσε την αύρα
να ’ρχεται μόνο.
Διώξε τη λάβρα
απ’ τα όνειρά μου
που έγιναν μαύρα.
Να τα οχυρά μου!
έχουνε πέσει
για σε χαρά μου.
κι εν τη γενέσει
κάθε ελπίδα
έχω απολέσει
Σκότωσα
τον Αόριστο
Σκότωσα
χτες τον Αόριστο.
Μ'
ενα φιλί του χάραξα το πρόσωπο.
Τώρα
θα σκέφτεται πριν μου γελά,
πριν
με τρομάζει.
Θα
τα στεγνώσω πια τα βλέφαρα.
Ως
πότε να προσμένω τον αέρα να το κάνει.
Είναι
ντροπή ακους;
Να
σε προσμένω τα μεσάνυχτα,
μα
να λείπεις πάντα.
Ως
πότε πια να ντύνομαι παρόν
σε
μια βεγγέρα που γιορτάζει η απουσία.
Σκότωσα
τον Αόριστο χτες
με
ένα αντίο στα μάτια ανάμεσα.
Κι
αύριο αν τολμήσεις και αργήσεις
θα
σε σκοτώσω μ' ένα γέλιο και εσένα
που
λογίζεσαι Ενεστώτας.
---
Η μάνα του φονιά
Κι αν κλάψει η μάνα του φονιά καντάρι ποιος θα φέρει ,
στα δάκρυα της να ζυγιστεί η καρδούλα που υποφέρει;
Ποιος θα μοιράσει βάλσαμο στη μάνα που πονάει,
σ´εκείνη που μεγάλωσε το νιο κι η μοίρα τυραννάει;
Τα κλαψοπούλια φύγανε, τελέψαν τη δουλειά τους.
Σ´άλλους οντάδες πήγανε ν´αφήσουν τη λαλιά τους.
Τι σε μπελάδες μπλέξανε κι άλλοι κακοί του κόσμου.
Στο κάλεσμά τους τρέξανε θύματα του υποκόσμου.
Κι αν κλάψει η μάνα του φονιά , ποιος θα την καταλάβει;
Μονάχη της στην εκκλησιά θα πάει να μεταλάβει !
Κατερίνα Μπαχάρη -Κουτσουνά
---
Κάποια άσκεπτη στιγμή
Τη μέρα σχεδίαζα το καταφύγιο της νύχτας
Και τη νύχτα τα ίδια για τη μέρα.
Κάποια άσκεπτη στιγμή
Η διαχωριστική γραμμή έπεσε
Και μόλις ο κύκλος έκλεισε
Μια φωτεινή γραμμή
Εξακοντίστηκε στο διάστημα.
Παρασκευή Κωστοπέτρου
---
Ανείπωτες λέξεις
Θέλω τόσα να σου
γράψω,
το χέρι μου τρέμει,
φλόγα κεριού που τρεμοπαίζει.
Ξεφτίζουν οι
λέξεις
και παρασύρουν τη
σιωπή
σ’ έναν παράδοξο
χορό.
Προσπαθώ να τις
κρατήσω,
μα αυτές γλιστρούν
μέσα
από τη χούφτα μου
και χάνονται.
Βουλιάζουν, γέρικα
σκαριά
στην τελευταία
τους τρικυμία.
Πνίγονται στο
βυθό
της ταραγμένης
μου ψυχής.
Ταξιδεύουν, μικρά
πουλιά
με τα
πρωτοβρόχια.
Κουρασμένη ψυχή,
στο μακρινό
ταξίδι
των δακρύων της.
Σκορπίζονται, φθινοπωρινά
φύλλα,
με το φύσημα του
ανέμου.
Πέφτουν στο χώμα
της καρδιάς μου και
πεθαίνουν.
Ολυμπία Κανιώτη
---
άτιτλο
Χθες ήταν που μοιραζόμουν
το κρασί μου
μ'αλκοολικούς και πρεζόνια,
με τον καλό ληστή και τον Βαραββά
και με τη Δωροθέα,
φορέα του AIDS,
που έκλεισε η ζωή της στα είκοσι οκτώ.
Ο Χριστός απουσίαζε.
Μιλούσε σε προεκλογική συγκέντρωση
για τη σωτηρία της ψυχής.
Γιάννης Ανδρουλιδάκης
---
Αυτοσχεδιασμός
Άσε
με να αυτοσχεδιάζω στου κορμιού σου
την
απέραντη έκταση.
Κάθε
φιλί μου, της ψυχής μου ανάβρυσμα.
Κάθε
μου χάδι, της καρδιάς μου το τίμημα.
Κάθε
δάκρυ μου που εξαγνίζει
τη
σάρκα σου,
της
ζωής μου η απόπειρα να χαθώ
στο
κορμί και τα μάτια σου!….
Ντίνος Κουμπάτης
Ωδή στην Ελευθερία στην Ελλάδα
και στην Οικουμένη
(Απόσπασμα)
Σε γνωρίζω από την όψη
τη μορφή τη λαμπερή.
Με τη δάδα αναμμένη
που με βια μετρά τη γη.
Απ’ τα βάθη των αιώνων
κι απ’ των μύθων την αχλύ..
Απ’ τα κόκκαλα τα Άγια
της Ανθρώπινης φυλής.
Της φυλής των πρωτελλήνων
που απ’ την πρώτη τους Αυγή,
γίναν αδελφοί του Ήλιου
και του σκότους οι εχθροί.
Σε γνωρίζω να σηκώνεις
του Ανθρώπου τον Σταυρό
και τον πυρωμένο βράχο
ν’ ανεβάζεις στο βουνό.
Για να δεις απ’ την κορφή του
κάθε αθέατη
μορφή.
Είσ’ απ’ τους θεούς σταλμένη
κι όμως πάντα μοναχή.
Θεόδωρος Βλ. Δάλμαρης
---
Παραίσθηση
Τα χνάρια σου χτυπούν βαριά
των αστεριών το φίλημα
και
σχήματα παράταιρα
κυλούν
μέσα στο δίλημμα.
Κύκλους
χαράζουν μιας ζωής
στ’
ανέσπερο «του σήμερα»
καθώς
πετά χορεύοντας
το
παν σ’ αυτή τη χίμαιρα.
Μέσα
στα πέπλα της αυγής
με
ματωμένα πέδιλα
απ’
τη φωτιά της λύτρωσης
στης
έκφρασης τα βέβηλα.
Νίκη Μιχαήλ Κατσικάδη
Αντικατοπτρισμοί
Πυγολαμπίδες και προβολείς
τους δεύτερους τους βλέπεις
τις πρώτες αγνοείς.
Σκληρά τυφλώνεσαι
δεν τους θωρείς,
με τις άλλες ονειρεύεσαι
και προχωρείς
Μαζί τα όνειρα και η ζωή
η τύφλα σκοτώνει,
λιποψυχείς.
Εφιάλτες, χίμαιρες, φιλοδοξίες
παρτίδες φρούδες και προδοσίες
σκηνικά κοστούμια και παραστάσεις
αθροίσματα τέρατα πλήθος τηλεοράσεις.
Κωνσταντίνος Μάξιμος
---
Μεταστροφή
(Ροντέλο)
Ως κυλούν οι
δεκαετίες,
ως καλπάζει άπονα ο χρόνος,
με λιακάδες κι υετίες
έρμη πάλεψα επιμόνως.
Αισθημάτων μου ληστείες,
του έρωτα μαχαίρι ο πόνος,
ως κυλούν οι δεκαετίες,
ως καλπάζει άπονα ο χρόνος.
Αμυδρής χαράς εστίες
όρθια με κρατούν αχρόνως
και φαντάζουν πλέον αστείες
προδοσιές, κακίες, φθόνος,
ως κυλούν οι δεκαετίες...
Ηρώ-Χρυσάνθη Αλεξανδράκη
---
Τα
μαντάτα
«Και
η κατάληξη…»
Κατά
πώς λένε οι Σοφοί
για
των καταστροφών την Άνοιξη
δίχως
κερί το Νέο Αύριο θα λιπάνει…
Χωρίς
κατάπνιξη!
Αν
από τα στάδια της αγωνίας
γλυτώσουμε
σε καμιά γωνιά,
η
συνήθεια της ματαιοδοξίας
θα
γονατίσει μπρος στοους ανθρώπους
που
χάνονται.
Μέγας
ο Θρήνος και ο Οδυρμός.
Μοιάζει
Αλύγιστος ο Φόβος!
Μαρία Ανδρέα Κονταλή
Το τριαντάφυλλο του Νίκου
Στον
Νίκο
Πρόσεξες
αλήθεια πόση ομορφιά
έχει
ένα τριαντάφυλλο;
Έσκυψες
ποτέ να το μυρίζεις;
Να
του μιλήσεις,
ν’
ακούσεις πόσο όμορφα τραγουδάει;
Το
άγγιξες ποτέ να δεις πόσο τρυφερα
είναι
τα’ αγκάθια του;
Το
αγάπησες;
Πόση
ομορφιά έχει η φύση!
«Ανεξάντλητη
όπως και οι άνθρωποι»
είπε
ο φίλος μου ο Νίκος.
Αρκεί
να τους προσέξεις, να τους μιλήσεις,
να
τους αγαπήσεις.
Βαρβάρα Χριστιά
---
Το
πορτραίτο σου
Όχι! Πήρα το πινέλο μου κι έσβησα
από την προσωπογραφία σου τη λύπη.
Καθώς τα δάκρυα
πλήγωναν τα μάτια σου
σκιάχτηκα στη σκέψη
πως κυλούσαν ρανίδες αίμα
απ’ την ευάλωτη ψυχή σου.
Ναι! Τώρα μ’ αρέσεις…
Χαμογελάς και το επίμονο χάδι
του ήλιου σε ζεσταίνει.
Στα μάτια σου ριγεί η θάλασσα.
Μια μπλε πινελιά. Έτσι σε θέλω,
χαρά φωτεινή της ζωής μου.
Αγλαΐα Π. Κωνσταντέλη
---
Συνειδητά
Άτολμο
του
απροσπέλαστου βρυχισμού
της
αλήθειας το βέλασμα.
Επιδημία!
Η
τάξη, της ψυχής η ακαταστασία,
μετρά
πτώματα που βρίθουν
στο
γκρίζο του άσπρου.
Το
μαύρο η σκέψη το χώρεσε.
Η
προκρουστική μέθοδος
καταλύει
το μέτρο, άγει μεγέθη.
Και
η υπερβατικότητα του ελαστικού,
επιβάλλει
σιγή στη διάρρηξη ιματίων.
Θανάσης Αγγέλου
---
Νυχτερινό
Ι
Μια τεράστια
χούφτα σκόρπισε με ορμή
χιλιάδες φωτεινά
λαμπιόνια
πάνω στο μαύρο
βελούδο.
Πολύχρωμες
φλογίτσες τρεμοπαίζουν
χαρούμενα μες στη
νύχτα.
Η θάλασσα
αντικατοπτρίζει
στη ρυτιδωμένη
επιφάνειά της
τις ασημόλευκες
ανταύγειες
της χλωμής
φεγγαρόσφαιρας.
ΙΙ
Δύο
κοχυλάκια θαμμένα στην άμμο,
χαμένα στο
σύμπαν,
απορροφούν
αχόρταγα τις μαγικές εικόνες.
Ηρέμησε καρδιά
μου…
Η μανία της
βροχής και του αέρα
δε σε φτάνει πια
Αγγελική Μόσχου
---
Σαν
σαράκι το κουσούρι σου με σχίζει.
Του
έρωτα η ματιά με τσιγαρίζει.
Αιμορραγεί
η καρδιά και αρμενίζει.
Σαν
σαράκι το κουσούρι σου με σκίζει.
Πονάει
η ψυχή κι αργά σαπίζει.
Ως
το μεγούλι βαθιά με βελονίζει.
Σαν
σαράκι το κουσούρι σου, με σκίζει.
Του
έρωτα η ματιά με τσιγαρίζει.
Κατερίνα Ραμανδάνη
---
Όνειρα
Όνειρα
που αρνούνται στην πρόκληση του κέρδους
ασυμβίβαστα
στη βία της καταστολής
Όνειρα
που με ένα σμάρι γλάρων
ακολουθούν
το καΐκι της ζωής.
Όνειρα
για την Ειρήνη του Τρυγαίου
στη
ράχη ενός σκαθαριού
Όνειρα
ενός ερωτευμένου θεού
στις
στάλες μιας ποτιστικής βροχής.
Όνειρά
στον ουρανό του κρεβατιού
μιας
πολυαγαπημένης γυναίκας.
Όνειρα
που μας προσπερνούν
αφήνοντας
την εφηβεία του ανεκπλήρωτου
να
τα υπερασπίζεται.
Γιώργος Άλμης
,
Σχηματική
ποίηση
Της
καρδιάς
οι
χτύποι
στη
χροιά
της
φωνής
στο
πανηγύρι
του
αμφίσημου
στης
ματιάς
τη
γεωγραφημένη
θέληση
Μαρία Περατικού-Κοκαράκη
---
Ανυπόκριτος
θαυμασμός
Ο
ανυπόκριτος θαυμασμός
ουδέποτε
προσδοκά ανταμοιβή.
Επίτρεψε
στα μάτια μου,
να
σε θωπεύουν τόσο αχνά,
άσπιλα
κι αμόλυντα, τόσο,
όσο
δεν έχω εγώ το θάρρος
και
την τόλμη να στο πω,
με
λόγια μέσα απ’ τα στεγνά μου χείλη:
«ΣΕ
ΘΑΥΜΑΖΩ»
και
γιατί όχι, πού το κακό; « Σ’ ΑΓΑΠΩ».
Μην
εξοργίζεσαι, δεν σου λέω σε μισώ.
Να
χαίρεσαι αφού «Σ’ ΑΓΑΠΩ».
Δική
σου πλέον η απόφαση.
Με
διακριτική καρτερικότητα,
εγώ
θα περιμένω ν’ ακούσω
κι
απ’ τα χείλη σου το «Σ’ ΑΓΑΠΩ!».
Σωτήρης Απ. Μαντζούτσος
---
Βραχυκύκλωμα
Οι έγνοιες μου ρούχα απλωμένα
πάνω σε σύρμα ηλεκτρικό δεν στεγνώνουν
πότε στάζουν αγωνία και μυρίζουν
ξενύχτια
βρίσκω θάρρος και τις μαζεύω
γεμίζω φόβο και τις απλώνω ξανά και ξανά
μα να κάπου κάπου σκέφτομαι πώς θα ήταν
αν άρπαζαν φωτιά ίσως από βραχυκύκλωμα
δεν είναι δύσκολο ένα βραχυκύκλωμα …
από βραχυκύκλωμα είπαν!
Ματίνα Καρελιώτη
---
Είναι η μορφή,
η υπόδουλη της αίγλης
καταισχύνη των αναγκών.
Όμορφά μου παιδιά,
ταπεινή μου οι γόνοι,
αγαπώ και βιάζομαι,
εξασκώ τον ειρμό,
εθελουσία μύηση
στην ακούσια πράξη
της αριθμητικής τάξης,
των ταγμάτων τροφός.
Δημήτρης Κακαλίδης
----
Το σώμα σου
Το σώμα σου ονειρεύομαι
φωτεινό και διάφανο
κρυψώνα κραυγής παρανάλωμα.
Νησί ακατοίκητο σημαδούρα
κατάδυσης στον αιώνα!
Το σώμα σου μίσχος ήλιου
στην εξώπορτα·
πεταλούδα κι ανάμνηση,
σημαδούρα στα πέλαγα
και στην άκρη του σύμπαντος
πύλη.
Το σώμα σου θρησκεία γιορτής
ευαγγέλιο, εκατόμβη και πάθος μου.
Πόθων ανάγνωσμα σπονδή ανεξίτηλη
στης καρδιάς μου τα μύχια.
Αλεξικέραυνο…
Σπύρος Ζαχαράτος
--- -
Ευχαριστία
Κύριε γυμνός γεννήθηκα
και Συ, με πλούτισες
με τ’ αγαθά Σου.
Διήνοιξες τους οφθαλμούς
της διανοίας μου
για να ευφρανθώ τις δωρεές Σου.
Μου χάρισες την ποίηση
και τη μουσική
για να υμνολογώ τα Μεγαλεία Σου
και να Σε δοξάζω,
για τις ευεργεσίες Σου.
Γιάννης Τσώλης
_,
Αυτό
δεν είναι Ζωή.
Οι
αναμνήσεις μου αμπαρωμένες
στο
θολό του νου το κατακάθι
περιμένω
πάνω στο βράχο
να
γίνει ένα θαύμα ένα πανί να φανεί
μια
Βάρκα να αράξει
ταχιά
μακριά της να με πάρει
δεν
γίνονται θαύματα πια….
Δεν
εισακούγονται προσευχές
στην
δική μου θα κάνουν εξαίρεση?
Η
ζωή που πόθησα χαμένη
μοιάζει
με το λιγοστό λάδι που τσιρίζει
μπρος
το εικόνισμα του αι Νικόλα.
Αυτό
δεν είναι ζωή
είναι
ο θάνατος μου σε αργή κίνηση!!
Ζιζή Γερονυμάκη
---
Ιωακείμ και Άννα
Το καμαράκι τους φτωχό
μα χαίρεται η Άννα
δοξολογάει τον Θεό
γλυκοκτυπά καμπάνα.
Ο Ιωακείμ ο συνετός
χαίρει για την Μαρία
παίζει φλογέρα, λάμπει φως,
μέθη η ευωδία.
Άχραντα κάλλη και χαρές
το βράδυ, την αυγούλα
άγιες ψυχές και ταπεινές
το μαρτυρά μυρτούλα
Να ζούσα το πολύ ποθώ
και να δεχόμουν χάρη
και τώρα ψάλλω ταπεινά
για σε Θεέ τροπάρι.
Νίκος Κότσικας
---
Υποχρεώσεις
Πρέπει να βιαστώ.
Έχω πολλά να κάνω…
να κλείσω τα παράθυρα,
να σβήσω το φως
να ξαπλώσω πάλι μόνος
να μαζέψω τα “κομμάτια μου”…
και δεν ξέρω, αν θα προλάβω.
Νίκος Μπατσικανής
---
Καληνυχτίζοντας.
..
Στις
ξερολιθιές με το θειάφι,
το
έπαθλο,
αλάτι
και σίδερο.
Οι
κραυγές ναρκωμενοι παλιάτσοι
μακιγιαρουν
την αθωότητα τους
την
βουτηγμένη σε αίμα
με
την απελπισία της απληστίας τους,
την
στρωμένη σε στρατες προβάτων
που
μυρισαν χορτάρι στην έρημο...
Όσο
και να γουριεται ο λύκος ,
τα
μικρόφωνα
βραχυκυλωμένες
κονσέρβες
στα
νταμάρια της ιδιοτέλειας
και
της κουκουλωμέμης ηθικής.
Υπάρχουν
πεζοί στοχαστές άραγε?
Υπάρχουν
σπηλιές για ευθανασία ?
Βούλα Μέμου
---
Αναπάντεχο
Όνοι και ημιόνοι οι άνθρωποι,
ζωσμένοι το κάρο,
με τα μολυβένια σύννεφα,
προσπαθούν ν ΄ ανέβουν
την κακοτράχαλη πορεία τους,
την στενή.
Θεοί, διαόλοι, καλικαντζάροι όλοι
γελούν,
σε κάθε γωνιά της γης, γνωρίζοντας.
Αχ των αφελών ανθρώπων τα όνειρα
γιατί διαβρώνει πάντα
μια αναπάντεχη βροχή;
Χρυσάνθη Μουζακίτου
---
Παγωνιά
Χιόνισε πάνω στα δέντρα
χιόνισε και στην καρδιά μου
όνειρα – αμυγδαλιές
που άνθισαν και φύγαν
Νιότης φτερά ψαλιδισμένα
με μύριους συμβιβασμούς
και πίκρες συνυφασμένα
Σύννεφα κάποτε λευκά
γινήκανε με τον καιρό μαβιά
φέρνουν δόλια κακοκαιρία.
Πώς ν’ αντέξει τόση παγωνιά μια αγνή
κι ονειροπόλα καρδιά
μια καιρό λησμονημένη
ερωτική ιστορία;
Ειρήνη Ντούρα-Καββαδία
Ήσουν
Αντιστάθηκα στην πλατωνική σου αγάπη.
Τα λόγια της αλήθειας έγιναν σκιές
που ταξίδεψαν συμπορευόμενες
μ’ ένα καράβι όνειρα
σε πρωινές αχτίνες.
Ήσουν ταγμένος από καταβολής
στην καθημερινή αποδημία.
Αφημένος ήσουν
στην νομοτελειακή εκπλήρωση
μιας αδάμαστης αδυναμίας
όταν εγώ αμέριμνη
στα σύννεφα πετούσα.
Αλεξάνδρα Βαΐτση-Βάκρου
---
2 Λίμερικ
Ένας νέος απ’ την επαρχία
με μανία αγόραζε λαχεία
και κατέφερε, ώσπου να γεράσει,
όλο του το βιος να έχει χάσει,
ο άφρων νέος απ’ την επαρχία.
***
Ήτανε μια χώρα αποφοίτων
του πανεπιστήμιου των βλίτων.
Θεωρούσαν εαυτούς όλοι σαΐνια,
ενώ είχαν στο μυαλό μεγάλη γκίνια
στην χώρα ανοήτων αποφοίτων.
Λευτέρης Μουφτόγλου
---
Υπέρβαση
Τις νύχτες
αγρυπνάς ψάχνοντας τρόπο
Να αλλάξεις της
οδύνης τη φορά
ανάγκη σου η
ανάγκη των ανθρώπω
χαρά σου η δική
τους η χαρά.
Σαν Άνεμος το
σύννεφο θα νιώσεις
σαν θάλασσα το
κύμα θα γευθείς
τη φλόγα της
ψυχής θα δυναμώσεις
σαν φως στους
γαλαξίες θα απλωθείς.
Στη φύση σου θα
χαμηλώσεις πάλι
σα νάμα απ’
αμόλευτη πηγή
θα ανοίξει η
αγκαλιά σου η μεγάλη
και μέσα θα
χωρέσει όλη η γη.
Βασιλική Εργαζακη
---
Ars Poetica!
Ένα παιδί να απλώνει
τ’ απαλά του χέρια!
Ένα παιδί να αγγίζει
με καμπίσια ανέγγιχτα χέρια!
Ένα παιδί να διαπερνά τον αίολο
της φυσαρμόνικας
στην αθώρητη Μεσόγειο του νου
για ν΄ αθροίζει
τα κοχύλια του αιγιαλού
μιας αθώας γης…
Μια αθέατα τρεχάμενη γη,
θα διαυγάζει
των παιδιών τα αθρόα
απόρθητα χέρια!
Βενετία Σιώντα
---
Ένας οικείος κήπος
Μου ήταν τόσο οικείος
εκείνος ο μικρός κήπος
της παλιάς μονοκατοικίας.
Με τις γερμένες πλάτες τους
οι πλίνθοι προστάτευαν
το καστανό χώμα
μην το παρασύρει η μπόρα
από τις τριανταφυλλιές
και με τις πρώτες -πρώτες
φθινοπωρινές ψιχάλες,
των μοναχικών μου περιπάτων
στους στρωμένους με γιασεμιά
και ροδοπέταλα διαδρόμων του
έστρεφα το βλέμμα
στον βυσσινί ουρανό
της ανοιχτής μου ομπρέλας.
Ν' ακούσω τις σταγόνες
που έπεφταν σαν νότες σε τσέλο.
Να πιάσω την μελωδία σου.
Εσύ είχες οικειοποιηθεί την βροχή.
Μαίρη Μπριλή
---
Τάνγκα
Δοξάρι εσύ
στου κορμιού τις χορδές
τον πόθο κρούει.
Κοραλλένιος έρωτας
τα χείλη μου στολίζει.
Χριστίνα Νικολάου
