Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012

ΑΠΟΝΟΜΗ ΒΡΑΒΕΙΩΝ ΣΤΟΥΣ ΔΙΑΚΡΙΘΕΝΤΕΣ ΤΟΥ ΕΤΗΣΙΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΚΕΛΑΙΝΩ - "ΑΧ, ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ"


24 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012
Απονομή Βραβείων στους διακριθέντες
του ετήσιου διαγωνισμού του ΚΕΛΑΙΝΩ

«Αχ, Πατρίδα μου»
στο
      ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΔΗΜΟΥ ΙΛΙΟΥ
       
   Μία εκδήλωση συγκινητική και αναπτερωτική της Εθνικής μας συνείδησης.
   Τα δύο νεαρά κορίτσια, η Μαρία-Νεφέλη Μαρκοπουλιώτου μαθήτρια πρώτης Λυκείου και η 25χρονη φιλόλογος Μαρία Τζανάκου, καθώς και οι ώριμοι κύριοι Ιωάννης Παναγάκος (Αριστείο Ποιητικής Συλλογής, κι ο Θεόδωρος Δάλμαρης, μαθηματικός και ποιητής (Α΄βραβείο ποιητικής ενότητας) κατέπληξαν το κοινό που ασφυκτικά είχε γεμίσει την αίθουσα της εκδήλωσης με την ποιοτική ποίησή τους με θέμα την αδικημένη, λατρεμένης μας όμως Πατρίδα.
   Και οι άλλοι ποιητές μας, που διακρίθηκαν και όλων τα ονόματα δεν αναφέρω λόγω έλλειψης σελίδων, ήταν παρόντες και ευτυχείς, αφού εξ’ άλλου ήρθαν απ’ την Κύπρο, Γιάννενα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Λαμία, Κρήτη, Καλαμάτα, Λάρισα κλπ. μας συγκίνησαν με την ποίησή τους και την  τέλεια προσέγγιση του θέματος.
   Τους ευχαριστούμε όλους που συμμετείχαν στον διαγωνισμό μας για την πονεμένη Πατρίδα μας, την Ελλάδα. Ευχαριστούμε και τους προσκεκλημένους μας πνευματικούς ανθρώπους απονεμητές των βραβείων: Κώστα Καρούσο, Εύη Παπαδήμα, Μαρία Περατικού, Χρυσούλα Δημητρακάκη, Κώστα Ρηγόπουλο, π. Αρχιμανδρίτη Μάξιμο Αδαμίδη, Καρασαββίδου Ελένη, Ηρακλή Ζαχαριάδη, Μιχάλη Χαλά, Γιώργο Καραμπατέα, Ευαγγελία Δαρσινού.
   Το Δ. Σ. του Ξάστερον και προπαντός τα μέλη της κριτικής επιτροπής Ηρώ-Χρυσάνθη Αλεξανδράκη, και Νίκο Μπατσικανή
   Τον Αντώνη Ζαλώνη για την φωτογράφιση της εκδήλωσης και ιδιαίτερα τον Δήμο Ιλίου και τον Πρόεδρο και τα στελέχη του Πολιτιστικού Κέντρου Ιλίου για την παραχώρηση της αίθουσας, όπως άλλωστε για δέκα ολόκληρα χρόνια στεγάζει τις εκδηλώσεις πολιτισμού του περιοδικού Κελαινώ και του λογοτεχνικού ομίλου «Ξάστερον».










 
 
===================================================
 
ΜΑΡΙΑ ΝΕΦΕΛΗ-ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΙΩΤΟΥ
Η ώριμη δεκαπεντάχρονη ποιήτρια
Αριστείο ποιητικού διαγωνισμού ΚΕΛΑΙΝΩ  «Αχ, Πατρίδα μου» 
«Τούτο το φως σύνδεσμος του ουρανού
 
Ίσως ο ουρανός να είχε
πλησιάσει την Ακρόπολη.
Ίσως τα λευκά μάρμαρα
να είχαν αιωρηθεί
καθώς τα κύματα θα αγρίευαν
και οι ιδέες εξυψώνονταν.
Θα μπορούσα να απλώσω τα χέρια
και να αγκαλιάσω την Ελλάδα.
Όλο το γαλάζιο κι ο αφρός
ανακατεμένο με αστέρια.
Η αστείρευτη πηγή της ψυχής μου.
Τα σημερινά δυσδιάκριτα προβλήματα
χρέους και μνημονίων δεν υπήρχαν
γιατί η ελληνική μνήμη τα διέγραψε.
Ίσως τα όνειρά μου αιωρήθηκαν
στον χωροχρόνο.
Ελλάδα, ψυχή του κόσμου,
άφθαρτο σπέρμα
γενεσιουργός αιτία φτερωτού γένους
Έλληνες, Ελλάνιοι, παιδιά θεών
Έλληνες, ελεύθεροι, αδούλωτοι, αιώνιοι
Ελευθερία ή θάνατος!
Αχ, Ελλάδα μου, αίσθηση πληρότητας
απεριόριστη, διάπλατα εκδηλωμένη
στο παρελθόν.
Η δόξα σου αθάνατη, η τιμή σου θεϊκή.
Αχ να μπορούσα να απλώσω τα χέρια
και να τυλίξω στην αγκαλιά μου
όλους τους προγόνους μου
Σωκράτης, Σόλων, Περικλής,
Καζαντζάκης, Σολωμός.
Τόσα πολλά αστέρια κι αφροί
ανακατεμένοι με γαλάζιο…
Ας είναι σύννεφο που θα σκεπάσει
των Ελλήνων τα όνειρα
κι ας γλιστρήσει γλυκά το ξημέρωμα
ώσπου ν’ ανοίξουν τα μάτια της αλήθειας.
Τα σημερινά προβλήματα μνημονίων,
φτώχειας, εδαφικής παραχώρησης
δεν υπήρχαν.
Είχα ξεχάσει ακόμα και τους στίχους
που αφιέρωνα στην Πατρίδα μου.
Αχ Ελλάδα μου.
Τούτο το φως σύνδεσμος του ουρανού
για σένα μπορώ να δημιουργήσω φτερά
και να πετάξω
μπορώ να σε δοξάσω, να σε υμνήσω…
Όχι για άλλους, για μένα μονάχα
να θυμάμαι την μοίρα μου.
Το πεπρωμένο που με έκανε Ελληνίδα.
Αχ Πατρίδα μου
τόσα πολλά λευκά τριαντάφυλλα
ανακατεμένα με γαλάζιο.
Τόση ανάλαφρη αίσθηση ανέμου
ανακατεμένου με άφθαρτη ύλη.
Περνούσαν όλοι μου οι πρόγονοι λάμποντας
πάνω από τα αθάνατα μάρμαρα
του ιερού βράχου.
Ασκληπιός, Όμηρος, Οδυσσέας, Ιάσονας.
Αχ Ελλάδα μου, Αχ Πατρίδα μου
ο ίδιος βράχος που κάποτε θέλησαν δικό τους
ο Ποσειδώνας κι η Αθηνά
Γερμανοί, Ιταλοί, Τούρκοι, Πέρσες
μικραίνει την απόσταση γης κι ουρανού
σιωπηλά ανυψώνει
τους ατμούς της αθάνατης ψυχής του
πλέοντας στο γαλάζιο.
Θα ’ρθουν καινούργια καλοκαίρια
καινούργιες εποχές
θα αρωματίσουν τις ψυχές μας
νέοι ήρωες που θα ξαναγράψουν ιστορία.
Νέες ανατολές θα ξεπροβάλουν
νέες πύλες θα ανοίξουν
νέες ψυχές θα επιλέξουν τον τόπο μας
και θα μας δώσουν ευχές
να συνεχίσουμε το μέλλον
με την παιδεία του παρελθόντος.
Ελευθερία ή θάνατος;
Αχ Πατρίδα μου!
Εκτός από την δική σου ελευθερία
Τι άλλο;
===============================================
 
ΘΟΔΩΡΟΣ ΔΑΛΜΑΡΗΣ
Α' ΒΡΑΒΕΙΟ ποιητικής ενότητας
 
Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
(Απόσπασμα)
Από τότε που οι άνθρωποι, λίγο φως κατακτήσαν,
η φυλή του Απόλλωνα, της Ελλάδας η μοίρα,
ματωμένη, ρακένδυτη, προδομένη από φίλους,
χτυπημένη αλύπητα, απ’ αδέλφια και ξένους,
ανεβαίνει τρεμάμενη του κρανίου το δρόμο.
Τη Πατρίδα που φώτισε και φωτίζει τον κόσμο,
μ’ αλυσίδες την έδεσαν και την ρίξαν στη λάσπη.
Κι απ’ τη λάσπη του χώματος, ποτισμένη με αίμα,
τα παιδιά της φυτρώνουνε, με πυρσούς στη ψυχή,
να φωτίζουν το δρόμο της, να σκορπούν το σκοτάδι,
του ανθρώπου ν’ ανοίγουνε, τον ακάνθινο δρόμο.
Στο ταξίδι το άχρονο, ανεβαίνει τις σκάλες,
με σκοτάδια και έρεβη της ψυχής, να παλεύει.
Με το χάος, την άβυσσο, τη γαλήνη, την τάξη,
δίνει μάχη αιώνια, με θεούς και με δαίμονες.
Στη γραμμή πάντα ασύνταχτη, με τ’ αστέρια μετριέται,
με του κόσμου τους άρχοντες, τις μεγάλες προκλήσεις.
Μα όταν ο κίνδυνος έρχεται, ο μεγάλος εχθρός,
μια γροθιά πάντα γίνεται, της πατρίδας φρουρός.
Στο Σταυρό του μαρτυρίου, που αιώνες σηκώνει,
που με αίμα ζυμώθηκε, πόνο, πίκρα και φθόνο,
γενοκτόνα χτυπήματα, των εχθρών και ‘συμμάχων’,
εμφυλίων σπαράγματα, εκατόμβες νεκρών,
στεφανώνουν οι ήρωες, οι σοφοί των αιώνων,
Λεωνίδες και Ζάλογγοι, Αριστείδης ο Δίκαιος,
Μεσολόγγια, Αρκαδία, Παρθενώνες, Δελφοί,
ως θυσία υπέρτατη, στην Ελλάδα σπονδή,
τη ζωή τους αντάλλαξαν, με ένα μόνο σκοπό:
Λευτεριά στην πατρίδα τους, για να ζει στους αιώνες,
για να στέλνει το μήνυμα της μεγάλης αυγής,
να φωτίζουν αιώνια του ανθρώπου το δρόμο.
Είναι νίκη στο θάνατο, ζωοφόρος πηγή.
Οι μυριάδες που βίαια στην πατρίδα μας ήρθαν,
που γεύθηκαν τις γεύσεις της, των βοτάνων τα μύρα,
που το είναι τους άγγιξαν, του Ορφέα οι νότες,
που το κάλεσμα δέχθηκαν, των χορών τα λικνίσματα,
των χορών της ελπίδας, της ζωής και του πάθους,
με τα χέρια ιπτάμενα σαν φτερά να πετούν,
που τα άχραντα μέθυσαν και λουστήκαν με φως,
τα μνημεία προσκύνησαν των μεγάλων ηρώων,
κοιμήθηκαν και ξύπνησαν σαν του ήλιου παιδιά.
Μύριοι βάρβαροι πέρασαν, από τη χώρα του ήλιου,
από τη χώρα της θάλασσας, απ’ τη χώρα του πάθους,
μαύρο σάβανο φόρεσαν και στεφάνι αγκάθινο,
για αιώνες τη φίμωσαν στο σκοτάδι τη ρίξαν.
Μα εκείνη ξαπόστασε και το φως της δεν έσβησε,
τους εχθρούς της κατέκτησε που της δώσαν τους θρόνους.
Οι Ναζί με τη σβάστικα, με τα σμήνη των στούκας,
του ολέθρου στρατεύματα, κουρδισμένοι φονιάδες,
την Ελλάδα βεβήλωσαν, τον λαό της αφάνισαν.
Το ψωμί μας αρπάξανε, των παιδιών μας το γάλα,
το χρυσό, τον ιδρώτα μας, το σιτάρι, το λάδι.
Τα χωριά μας πυρπόλησαν και τη χώρα ρημάξαν.
Τ’ ανθρωπόμορφα τέρατα, ντροπιασμένα στη Κρήτη,
νικημένα τα σίδερα, απ’ τα ανθρώπινα στήθη,
όρκο δώσαν για να ’ρθουνε και να πάρουν εκδίκηση.
Εφιάλτες και άφρονες, φοβικοί, δουλικοί,
αργυρώνητοι πράκτορες, χαμερπείς κυβερνήτες,
το λαό μας εφίμωσαν, τη ψυχή του πληγώσαν.
Στα σχολειά μας βεβήλωσαν, της πατρίδας την πίστη,
τη σημαία υπέστειλαν, των προγόνων το κλέος.
Το λαό μας καθήλωσαν και τη μνήμη του πήραν,
την ταπείνωση φέρανε και τη φτώχεια, τη θλίψη.
Από πόρτες ορθάνοιχτες που φυλάγαν Ιούδες,
οι οχτροί μας περάσανε να κουρσέψουν τη γη μας,
τα παιδιά μας να πάρουνε, το νερό, τον αγέρα,
τη γαλάζια τη θάλασσα, τ’ αστέρια, τον ήλιο,
στις γαλέρες να στείλουμε το λαό μας για δούλους.
 
===================================================
 
Κ

Το κορίτσι με το καναρινί μπλουζάκι και τις άσπρες μαργαρίτες

Το κορίτσι με το καναρινί μπλουζάκι
και της άσπρες μαργαρίτες
                    Γράφει ο Κώστας Λιάκος
Ι
Σ’ ένα από τα γραφικά ταβερνάκια μιας εξαίσιας αιγαιοπελαγίτικης παραλίας, στο Φανάρι της Μυτιλήνης, κάθεται ο Ορφέας, της άντρας γύρω στα σαράντα πέντε με πενήντα περίπου. Ο ανάλαφρος αέρας που φυσά τα μαλλιά του, κάνει πιο έντονο το γκρίζο χρώμα μιας ανεπιθύμητης πια ωριμότητας.
Μαζί με την γλυκόπιοτη γεύση του πλωμαρίτικου ούζου, έχει την αίσθηση ότι μέσα απ’ τα μάτια της κοπέλας που είναι συντροφιά του, βλέπει την απέραντη, μόνο, γαλήνη και ομορφιά της εκστατικού Αιγαίου, κατάφορτου από τον πόθο της αγάπης και της ειρηνικής συνύπαρξης.
Από την πρώτη στιγμή που την αντίκρυσε τον μάγεψε, κυριολεκτικά, το χαμόγελό της. Ένα χαμόγελο που είχε την αίσθηση ότι οποιαδήποτε περιγραφή, να είναι αδύναμη να απεικονίσει την αξεπέραστη ομορφιά της. Μια ομορφιά τόσο ισχυρή, που απέναντί της νιώθει, χωρίς να το θέλει, ότι υποφέρει. Γιατί αισθάνεται ανήμπορος να περιγράψει τη μοναδική, ιδεώδη, ανέφικτη πραγματικότητα.
Βλέπει το γλυκόχρυσο χαμόγελό της, να μοιάζει με τον ήλιο που χαϊδεύει τα βουνά, όταν φωτίζει με ενθουσιασμό, θαρρείς, το χάραμα της Κυριακής, λίγο πριν ανεβεί στον ουρανό για να γίνει το ηλιοφώτιστο μάτι του. «Πόσο διαφορετικά είναι σήμερα», συλλογίζεται. Έχει την εντύπωση ότι αυτή την ημέρα θα την θυμάται. Κι αυτό γιατί είναι κοντά σ’ εκείνη! Το κορίτσι με το μοναδικό χαμόγελο που το ομορφαίνουν τα πιο εκφραστικά μάτια της καλοσύνης και της ευγένειας.
Δεν χορταίνει να αναπνέει το θαλασσινό αεράκι της ήσυχης ακρογιαλιάς, που νιώθει ότι είναι η ίδια η ανάσα της. Του μιλά και την κοιτά βουβός και συγκινημένος, γιατί μια απαλή τρυφερή μελωδία είναι η φωνή της, ίδια με τον ήχο του ανάλαφρου κυματισμού που ξαποσταίνει στην αμμουδιά.
Τα πλούσια καλοχτενισμένα μαλλιά της, καθώς τα φυσά το αεράκι, αποκαλύπτουν ένα μέτωπο, όπου διακρίνεις σαν αρμονία, θαρρείς, την γοητεία με την υπερηφάνεια.
Τα μάτια της! Αυτά τα μάτια που –εκτός από την καλοσύνη και την ευγένεια- έβλεπες, μέχρι εχθές, το νότισμα της συγκίνησης να σου φέρνει πιο κοντά ένα, θαρρείς, δικαιολογημένο τρυφερό παράπονο, ανάμικτο με κάποια ανησυχία, για το αν θα ’ρθει η αγάπη εκείνη που δικαιωματικά της ανήκει.
Μιλούν τα μάτια της! Το βλέπει καθώς είναι χαμένος μέσα σ’ αυτά: «φαίνεται», λένε, κοιτώντας τον γεμάτα από αγάπη μα και ευγνωμοσύνη, «ότι είναι κοντά πια, η μοναδική ευτυχία που δικαιολογεί το πέρασμα από ένα σωρό δυσκολίες, ακόμα και φουρτούνες». Ενώ εκείνη τη στιγμή το νεανικό της υπέροχο στήθος, πάλλεται από επιθυμία και καημό. Νιώθει ότι αναδύεται απ’ αυτό, η μεθυστική μυρωδιά της λουλουδένιου κήπου, καθώς το καναρινί μπλουζάκι της είναι στολισμένο από ολόλευκες μαργαρίτες γύρω-γύρω.
ΙΙ
- Για κοιτάτε, πόσο ήρεμη είναι η θάλασσα σήμερα… ακούει κάποιον απ’ τα διπλανά τραπέζια να λέει στην παρέα του.
- Είδατε διαφορά από χθες; συμπληρώνει ο της απέναντι.
- Πού να βλέπατε τι γινότανε χτες, είπε η γυναίκα που ήταν δίπλα της, μ’ ένα βλέμμα γεμάτο έκσταση και φόβο.
- Έβλεπες πελώρια κύματα να τρέχουν αδιάκοπα χαστουκίζοντας με λύσσα, πέρα, τα βράχια, έλεγε η γυναίκα του άλλου.
Τότε ο Ορφέας, σηκώνει το ποτήρι και λέει στο κορίτσι, στην γλυκιά συντροφιά του.
- Στην υγειά σου.
- Στην υγειά σου και σένα, του απαντά χαμογελώντας τρυφερά.
Είχε συνειδητοποιήσει κι ο της γιατί η θάλασσα είναι τόσο ήρεμη μα και τόσο, θαρρείς, ευγενική!... Ακόμα ένιωθε, εκείνες της στιγμές, ένα συναίσθημα δυνατό! Ακατανίκητο! Είχε την έντονη αίσθηση πως το κορίτσι δίπλα του, αναδύθηκε σαν μια σημερινή Αφροδίτη από της αφρούς των κυμάτων, της ξεχωριστού χρυσογάλανου Αιγαίου, από το ανεύρετο χαμόγελο των ματιών της.
Μπροστά λοιπόν στο ηλιοφώτιστο αυτό χαμόγελο, φαίνεται πως η θάλασσα έπνιξε το θυμό της κι άρχισε μετανιωμένη να χαϊδεύει τα βράχια και της αμμουδιές, σαν να ζητούσε συγγνώμη, με το απαλό χάδι της γαλήνης.
Πάνω απ’ τα ήρεμα νερά της, σπίθιζαν ασημένιες σταγόνες που έμοιαζαν με φιλιά, δροσίζοντας το πρόσωπο της κοπέλας που εκείνος φίλησε, τότε, με ασυγκράτητη τρυφερότητα καθώς έγερνε απαλά στον ώμο του.      Κ.  Λ.

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012

ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟ & ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ ΤΗΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ

      Ευχαριστούμε πολύ όλους τους  φίλους  που  παρεβρέθηκαν  στην  εκδήλωση της  παρουσίασης  του Ποιητικού  Ημερολογίου  2013 με  τίτλο " Αχ! Έρωτα... " στην  αίθουσα της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, Γ. Γενναδίου 8 στις 20/12/12 των Εκδόσεων "Βεργίνα". 
Η εκδήλωση κύλησε ευχάριστα με απαγγελία ποιημάτων των παρευρισκομένων ποιητών συνοδεία πιάνου, από την πιανίστα Χαρούλα Τσαλπαρά.
Την παρουσίαση ανέλαβε η λογοτέχνης και εκδότρια του Λογοτεχνικού Περιοδικού "Κελαινώ" κα Παναγιώτα Ζαλώνη και ο λογοτέχνης-ποιητής κος Νίκος Μπατσικανής.

Αναρτώ μερικές φωτογραφίες από την εκδήλωση.





















Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012

INTERNATIONAL POETRY of 43 bulletin of KELAINO


INTERNATIONAL POETRY


             A single drop, a Single Word

A single drop of blood
is enough to erase all the lyrics we write
A single drop of blood
is enough to silence all the words we speak
A single drop of blood
is enough to evaporate all the dreams we dream
A single drop of blood
is enough to exterminate all the children we born.
A single drop of blood resists to erase,
to silence, to evaporate,
a unique word that a world carries: P e a c e
Eleni Kappa- Karasavvidou, Greece

---
            Spring rain

Longing for summer
tonight rain spreads across the sky
attacking dry branches
So that withered flowers may bloom
spring waters have flooded the riverbed
but white hair can’t turn green
and starting up at ht stars
the old well dies.
            Hadaa Sendoo-Mongolia

---

            Clarity of the oases

In the middle of the burning sands
The wraith’s feast is marvelous.
It is a penetration to the turmoil
Of the powers that endanger
The silence
The transient water drop
Is the shiver of a mirror in the river
That looks attentively
At the life’s epic and mighty lexicon
The oases shape the feelings,
They catch the repressed desires,
Give strength to the hopes,
Right behind the gauzy curtain
Of the raw mirage
The great fevers wither down in the oases
And the sacred aspirations swell,
For the life with a heavenly image,
That is closed in the hospitable hearth
Of the natal home
            Nadia-Cella POP-Romania

---

            Immersion

Immerse
Into the boundless
And billowy
Ocean
No effort is spared
Utter devotion
Go ahead bravely
Without turning back
Even exhausted of all strength
Even drowned
I am a willing horse
Since you are my love,
Brilliant poem
I am willing to pay
My whole life for it
            Hsu Chi Cheng-Taiwan
---

            The apple
             Το μήλο

Γλυκό της αμαρτίας φρούτο
ενός μύθου επανάληψη
κάθε ημέρας, κάθε νυχτιάς.
Όλη μας η ζωή
μεγέθυνση μιας λέξης
μια επιθυμία συνεχής.
Το μήλο, ένα καλλιτέχνημα
που σημαίνει γνώση και ζωή,
μαντεία του πόνου
του φόβου και της ενοχής.
Το μήλο, εικόνα της λογικής
κλοπή του παραδείσου
περιορισμένο από την προφητεία.
            Teresinka Pereira-USA
Μετάφραση: Διον. Κουλεντιανός

---

Play out, you actors
The black comedy of the world,
Tired of philanthropy,
Your "philanthropy" captured
by the hidden camera;
And the prize of your play
The jury may hang with heated hands...
The actors only play!
            Kristaq F. Shabani-Albania

__

            Report

Throughout centuries
popular-trees of the forest
outline
far away
the green ghost
that comes by
on the way
of life
and with dark words
call destiny:
“Profane voice
of my secular centuries,
stop today
your domination
to which grace
you claim in vain”
            Victor Busà
Transl. by Teresinka Pereira

---

In My Own Way
Με τον τρόπο μου

Παρατηρώντας ατέλειωτα
Στο πιο περαστικό σύμπαν
Είμαι μια έρευνα καθαρή
Χυτή απέναντι στον άγνωστο ωκεανό.
Μη φροντίζοντας ποτέ για τιμή
Απλώς εργαζόμενη σκληρά
Θα παραχωρηθώ σίγουρα
Σ’ ένα νέο φεγγάρι που βαθμιαία
γίνεται πανσέληνος
Με το χρόνο.
            Choi Laisheung-China
Translated by Antonios Zalonis

---

A sleepless night
Μια άυπνη νύχτα

Οι στέγες σπιτιών κοιμούνται,
έτσι είναι οι κλώνοι και τα φύλλα,
όμως η σκέψη
δεν μπορεί να αναπαυθεί
αν και εκείνων των οποίων
τα δάκρυα είναι άγρυπνα μ’ ελαφρύ ύπνο.
Ίσως, πριν τελειώσει η νύχτα,
η πέννα να βρει τον τρόπο της
μακριά απ’ την αϋπνία,
ν’ ανοίξει πόρτες μυστικές
και να καταγράψει λέξεις
οδηγώντας κατευθείαν
στο λαβύρινθο, παίρνει
την ίδια την ουσία της ψυχής,
σε μια καλύτερη πλευρά του κόσμου.   
            Dragan Dragoslović-Serbia
Translated by Antonios Zalonis

---

            It Is You

It is your eyes but not your mouth
That is singing a most sweet song
With silence instead of words
You let your sadness out
With a sickle instead of a sword
You have reclaimed a holy land
It is your quietness but not your restlessness
That makes the strings in my soul echoing
            By Zhu Likun (China)
(Tr. Yang Zongze), at the request of Dr. Zhang Zhi


---

            Για κείνο το σιγοτραγουδό σου
            For him your silent song

I have time to hear,
from your lips that silent song  
from where the melodies,
come out as cheerful girls
from the door of the school
and run in the world of their chastity.
That ditty,
that drips honey
and wake up the house
as the breeze the drowsy small nest.
At your lips,
keeps its look the waiting,
the sympathy is all ears.
For that your silent song
            Iliaz Bobaj-Albania
Translated in English
by Anthony Zalonis

---

Flag of mourning
Σημαία πένθους

Είναι μια κοιμισμένη κραυγή
Και συγχρόνως ένα σύμβολο αιώνιου πόθου,
Που πετά προς ένα πράσινο λιβάδι.
Η σιωπή της, εχθρική αγάπη
Όπως θάφτηκε στα σύννεφα
Και η θλίψη της που ρέει σαν ένας ποταμός.
Είναι αυτή η σημαία, τόσο εύθραυστη,
Είναι ένα δάκρυ φωτός, που έδωσε ο Θεός.
            Baek Han-Yi - Korea
___

Είναι ωραίο να ονειρεύεσαι
 
Είναι ωραίο να ονειρεύεσαι,
ότι θα μνημονεύεσαι 
όταν η ζωή σου πετά μακριά.
Όταν, για πάντα,

μια μέρα θα έχεις ξεσχιστεί
στη γη, στα βάσανα, σ’ αυτό που κρατάς,
από το απάνθρωπο θάνατο που εσύ,
μάταια, κεραυνοβολήθηκες
με λοιμογόνο δύναμη, που το πεπρωμένο
ακυρώνει θανάσιμα στη λησμονιά.
Είναι ωραίο να ονειρεύεσαι
ότι ο άνθρωπος σε τέτοιον εμπιστεύεται
τις σκέψεις σου του εφήβου και του παιδιού,
μίλα για σένα,
σαν τέτοιος να είσαι ένας ηθοποιός
σαν τέτοιος να είσαι αιώνια ζωντανός
και να μην υπενθυμίζεις
στους άλλους ότι θνητός
συ πήγες στο θάνατο, ενώ τέτοιος ακριβώς
σ’ αυτόν που πάντα έζησε στη λησμονιά.
Και εγώ επίσης θα ήθελα να ονειρευτώ,
με την ποίηση, να ακούσω αύριο,
όταν μεταξύ σε σταθερές πέτρες
ή στο γυμνό έδαφος, το κρύο και αβοήθητος,
θα είμαι προς κατανάλωση στη ώρα,
το ξανακάλεσμα των πουλιών και των παιδιών,
Ενώ εγώ, επιμελής, με καρδιά κοντά τους
ευγνώμων θα προσφέρω ένα λουλούδι.
Alfano Antonio-Italia
Translated by: Antonio Zalonis

---
Ερήμωση

Πλησιάζει χρόνος που ’χει φύγει,
κι όλα στη θέση τους σιωπούν.
Και καρτερούν τα δυο της χέρια,
μην τα παλιά κι αναστηθούν.

Μα δεν θα έρθει, και η μοναξιά
σε πνίγει ασφυκτικά, βαριά…
Και σου γκρεμίζει τα παλάτια
όσα είχατε χτίσει μια φορά.

Τι δύσκολη η ζωή σαν χάνεις
το αγαπημένο ταίρι το καλό.
Σφαγμένο περιστέρι η καρδιά,
αιμορραγεί με θάνατο αργό.  
Ντίνα Αμανατίδου-Australia

---

            Δίχως ελπίδες

Σαν βλέπει μπρος βαρύ σκοτάδι
τα όνειρα γίνονται ρημάδι
αντί για φως να αντικρίζει
σκότος πυκνό και να βαδίζει.
 
Θαρρείς και βρίσκεσαι στον Άδη
δίχως ελπίδες, δίχως χάδι
που την καρδιά να ξαναρχίζει
δύναμη, θάρρος να γεμίζει.
 
Σαν λαμπερός δεν ανατείλεις
εκεί που υπάρχουνε συντρίμμια
αν τις αχτίνες σου δε στείλεις
 
θα περπατούν θεριά, αγρίμια,
ο ένας τον άλλο θα σκοτώνει,
μίσος, κακία θα φουντώνει.
            Αθηνά Γκινάκη-Australia

--- 
            Έκπτωτος

Στα όνειρα μου όλο έπεφτα…
Και έπεφτα…
            και έπεφτα…
Και χανόμουν
Σ’ ένα ξηρό και
Απύθμενο μαύρο.
Ώσπου μια μέρα, 
Άκουσα βραχνό ψίθυρο να μου λέει:
«Άνοιξε τα μάτια σου…»
Ξύπνησα.
Πονούσα πολύ…
Και διψούσα.
Κοίταξα γύρω μου.
Σκοτάδι.
Πουθενά νερό.
Μόνο μαύρη φωτιά.
Πήρα κομμάτι απ’ τη φωτιά
Και το ’φαγα.
Μύρισε θειάφι.
Τότε κατάλαβα
Ποιος ήμουνα
Και που ήμουνα.
Έκλεισα τα μάτια
Και ούρλιαζα στα βάθη…
Ζωή Παύλου-Cyprus
__

            Forgotten

I saw you inside the morning train
and felt inside me a hurricane,
but lost you in crowd and web of streets
and my heart broke in thousand bits.
I met you again but didn’t dare
to spell some words to show my care
and now may be you’re far apart
to heal the wounds into my heart.
The wind is cold, the train is falling
and you’re so far to hear my calling,
the sea is angry, the bottle has broken
you missed my message and I’m forgotten.
George E. Marinakis

---

            Βαθυστόχαστος οίστρος 

Βαθυστόχαστο της πνοής μου αεράκι
ήρθες να μου ξυπνήσεις
του νου μου τις ανησυχίες.
Παλεύω τώρα με την ίδια ζέση
ν’ ανταμώσω τ’ ατέλειωτο
που οι αιώνες ξεφτίσαν
την ίδια του υπόσταση.
Γυροφέρνω στους ίδιους δρόμους
στα ίδια μονοπάτια
ν’ απαντήσω ένα φως
έναν ήλιο μιας ξάστερης μέρας
που θα λάμψει η χαρά
και θα λείψουν οι πόνοι.
Που στενάζουν με πάθος
την οργή να πετάξουν
στους αιθέρες, στο κύμα
που παλεύουν μαζί
με το ίδιο το αίμα
που κυλάει παντού
στου θανάτου το στόμα.
            Καίτη Παύλου-Australia

---

            I tuoi occhi belli!

I tuoi occhi belli
mi hanno incantato,
le tue labbra rosee
mi hanno ingannato.
I tuoi occhi belli
mi hanno incantato, tesoro mio,
le tue labbra di velluto
mi fanno impazzire.
Quando negli occhi ti guardo
il moi cuore sospira,
quando le tue labbra bacio
il moi corpo rabbrividisce.
Le tue labbra fonte di freschezza
che quando le bacio
senza bere il vino
mi ubriaco, e sento il capogiro.
   Zanetta Kalyva-Papaioannou-Greece
--
Ο έρωτας του ρήματος με το ρήμα

Πώς να παραστήσω τη ζωή;
Να υπαινιχθώ δραστήριες επιδόσεις.
Να υποσχεθώ πύργους, στέγες αγάπης.
Να ζωγραφίσω απογειωμένα όνειρα.
Θα ’ναι μελένια τα ρήματα.
Οι ρήσεις γλυκές, εξορκισμός στη μιζέρια.
Ο λόγος ηδύς, ηδονικές οι στιγμές του.
Στην άκρη της γλώσσας, ερωτικές οι δηλώσεις,
ύμνος στον έρωτα, να καρπίσει ζωή.
Θα λαλώ αγαπητικά την αγάπη,
όχι με πλάνης ουτοπία.
Ελπιδοφόροι αχοί, να μαζέψουν
της ζήσης τα στείρα ρήματα.
Γλυκόλογα, αναστημένης χαράς βάθρα.
            Νανά Ρουμπελάκη