Καρπερός κύκλος, ποίηση

της Αικατερίνη Αλυσανδράτου Εκδόσεις: «Οσελότος»

   Ποίηση αφαιρετική, στοχαστική, ανυπόκριτη. Ποίηση που δονεί τις χορδές της ψυχής, ψηλαφίζει το φως και σκορπίζει μηνύματα αισιοδοξίας ανοίγοντας μονοπάτια που οδηγούν στην εσωτερική ελευθερία, στη λύτρωση.

Θα σε περιμένω,

στης ηλιαχτίδας το λίκνισμα,

στην αέναη κίνηση

της καθαρής φλόγας.

   Άπειρους κύκλους γράφει η ζωή στην απεραντοσύνη. Κάποιοι απλά επαναλαμβάνονται και κάποιοι γίνονται δημιουργικά καρπεροί…  Με αυτήν την ποιητική συλλογή, η εκλεκτή ποιήτρια Κατερίνα Αλυσανδράτου μας προσκαλεί σε μία κύκλια διαδρομή καρποφορίας όπου «η νύχτα μετουσιώνεται σε χάραμα», «συντελείται το θαύμα» της ζωής και  «κραυγάζει το σύμπαν στο ανυπέρβλητο κάλλος» του.

Ίσως οι επιλογές μου

σκιαγραφούν το μέλλον.

Όμως η σπείρα της αιώνιας επανάληψης

προκαθορίζει τη μοίρα μου.

   Με τη «δύναμη της τέχνης» ανάβει την φλόγα της δημιουργίας και μας αποκαλύπτει τη δυνατότητα που έχει ο κάθε άνθρωπος να ξυπνήσει από την «χειμερία νάρκη» του, –τη φυγή από την άγονη πραγματικότητα που θεωρεί ότι ζει–  να αναλάβει τον εαυτό του και να περάσει σε δράση. Να γκρεμίσει τοίχους που υψώνουν τον περιορισμό και να αντικρίσει το άπειρο.

Έσπασα το περίβλημα.

Αφέθηκα ελεύθερη,

πεταλούδα

σε φωτεινή τροχιά.

   Μαζί με τη φύση πορεύεται η ποιήτρια στον καρπερό της κύκλο.  Στη λειτουργία της εμβαθύνει… Μαζί με όλη τη ζωή της πορεύεται… Τις αναμνήσεις, τις δυσκολίες, τους φόβους… Τίποτα δε χάνεται. Όλα μένουν εκεί, στην ουσία του κόσμου. Από εκεί παίρνει το απόσταγμα…  Το κάθε δρώμενο της ζωής, η κάθε μελωδία της φύσης έχει κάτι να πει, έχει κάτι να δείξει… Και καθώς ο κύκλος προχωρά και γίνεται τ’ απόσταγμα λόγος, δίνονται  ανάσες αισιοδοξίας στον άνθρωπο που επιλέγει να φύγει από τον περιορισμό του επαναλαμβανόμενου άγονου κύκλου του και να ξεκινήσει το δικό του καρπερό κύκλο.

Μια στάλα φως

να ξεθαμπώσουν του χρόνου οι διόπτρες.

Ν’ αστράψουν οι σκεπτομορφές,

να εξυψωθούν τα σύμπαντα.  

   Η διαδρομή δεν είναι απλή μας λέει η ποιήτρια. «Αλήθεια ανελέητη ο βράχος… » Όμως,  μέσα από το λόγο της,  αναδύεται η ακλόνητη θέση της να συνεχίσει παρά τις απρόσμενες δυσκολίες… Αγωνιά να δώσει κάτι απ’ την  «την ανάσα των θεών» στην ανάσα του κόσμου. Να αναστρέψει…  «έστω προσωρινά,  το νόμο της βαρύτητας».  Αγωνιά να μεταφέρει τη φλόγα που δίνει φτερά στην ουσία του εαυτού.

Στα πέλαγα της μοναξιάς

ναυάγησε ο ήλιος πάγωσε η αμυγδαλιά.

Κι όλοι εμείς,

οι εραστές της Άνοιξης,

κρυφτήκαμε στη φυλλωσιά

και προσδοκούμε θαύμα.

   Αγαπητή Κατερίνα, εύχομαι να είναι καλοτάξιδη τούτη η ποιητική συλλογή σου. Εύχομαι να ολοκληρώνονται συνεχώς νέοι καρπεροί κύκλοι στη ζωή και στην ποίησή σου. Να γίνονται σπείρες φωτεινές που «στο αγέλαστο τοπίο»  θ’ αναδεικνύουν «το μεγαλείο της κάθαρσης».   Να είσαι καλά!

Βασιλική Εργαζάκη

20-7-2021