Πάρε μαζί σου ένα γαρύφαλλο

 

 

Στη Φαίδρα

Μάτωσε το πρωινό

και ο ήλιος δραπέτευσε στα ξερονήσια.

Μια μέρα με σκοτάδια έφεραν οι θεοί μαζί τους,

καθώς εσύ με ένα φεγγάρι δίχως πρόσωπο

κρύφτηκες για πάντα στο χαγιάτι του ουρανού.

Έφυγε νωρίς το καλοκαίρι 

αφήνοντας πίσω του λυγμούς και δάκρυα

να ταξιδεύουν κάθε βράδυ

στην αγιότητα των στίχων σου.

Είσαι παντού και πουθενά αμαζόνα των γραμμάτων.

Λαπιθίδα πάνω στο αέτωμα της καρδιάς μας.

Από μικρή στο δίκιο και στη λευτεριά

βιαζόσουν κι εσύ πριν φτάσει το ξημέρωμα

να μοιράσεις από πόρτα σε πόρτα δρεπάνια

στους φοβισμένους θεριστάδες

για την ώρα της συγκομιδής.

Το αποτύπωμα της φωνής σου μέσα μας

φωτίζει τα σκοτάδια και ταϊζει

τα ξυπόλητα παιδιά των φαναριών.

Να θυμάστε, μας έλεγες, το αίμα είναι πάντα κόκκινο

κι όταν σου λέγαμε πως η απουσία σου για μας

θα είναι το αιώνιο μαύρο

εσύ έκλεινες σεμνά τα βυζαντινά σου μάτια.

Εκεί που οι άγιοι ξενυχτούν σιωπηλοί

οι αγκαλιές των αγαπημένων σου

είναι που θα ζεστάνουν τη μοναξιά σου.

Λουντέμης και Σκαρίμπας

περιμένουν τη βαφτιστήρα τους να της δώσουν  

την αναστάσιμη λαμπάδα της ποίησης.

Μη ξεχάσεις, πάρε μαζί σου κι ένα κόκκινο γαρύφαλλο

για τον Νίκο Μπελογιάννη.

Εκείνο που είχε στο πέτο όταν κρυβόταν στο σπίτι σου

μαράθηκε από την δική μας αγνωμοσύνη.

Α! και τα φάρμακα για τον θείο Πλουμπίδη.

Η κυρά Βάσω τρομάζει πως ο βήχας του

θα τον προδώσει στον αστυνόμο

που περιπολεί στη γειτονιά σας.

Το κενό έχει το όνομα σου Φαίδρα.

Τάχα το γνώριζες

όταν έβαζες την υπογραφή σου πάνω στην καρδιά μας;

Ανυποψίαστοι θεατές μιας

ανομολόγητης πραγματικότητας

θα περιμένουμε μάταια το χαμόγελο σου

κι ένα σου στίχο που δεν θα έρθει ποτέ.                      

                                                                      Βασίλης Τσακίρογλου