Γλυκιά
Πατρίδα
Κάτι τέτοιες στιγμές που θλίβομαι μακριά σου γλυκιά
πατρίδα,
ζωγραφίζω ένα παράθυρο μπρος σε μια θάλασσα και
κοιτάζω
με ολβιότητα τους γλάρους να χορεύουν, τόσο επιδέξια,
πάνω
στ’ αφρισμένα κύματα, ενώ χορδές φωτός
σαγηνεύουν το ιδανικό τοπίο.
Ακόμη, βλέπω τα ζευγαράκια να περπατούν στην
ακρογιαλιά
πιασμένα χέρι-χέρι, και το κορίτσι να γέρνει στον ώμο
του παλικαριού με έρωτα, δίνοντας φιλί αιώνιας
υπόσχεσης.
Τότε, ζωηρεύω τα χρώματα γλυκιά μου και απαλύνω τη
θλίψη
μεγαλώνοντας το τοπίο, καθώς αχόρταγα, γεμάτη λαχτάρα
βουτώ το πινέλο και,
γεμίζω τα μάτια μου με πράσινα φύλλα και κόκκινα
τσαμπιά σταφύλια που κρέμονται απ’ την κληματαριά
της κυρά-Μαριώς.
Κι έτσι όπως κοιτώ, οσφραίνομαι – μα την αλήθεια –
το άρωμα απ’ το γιασεμί που στέκει γύρω απ’ το
παράθυρο,
όταν το μαϊστράλι δροσίζει την κάμαρη, που για μια
στιγμή
ήταν μελαγχολική.
Κάτι τέτοιες στιγμές που θλίβομαι μακριά σου γλυκιά
πατρίδα
ζωγραφίζω ένα παράθυρο μπρος σε μια θάλασσα,
κι αγναντεύω αυτή την απέραντη ομορφιά σου.
Γεσθημανή Σιδερίδη
---
Οι… Σωτήρες
1.
Ελλάδα μάνα ηρωική και δοξασμένη,
που απλόχερα τα φώτα σου έχεις δώσει
απ’ τον αρχαίο τον καιρό στην Οικουμένη,
κατάντησες ζητιάνα, που προσμένει
από τα δάνεια την επόμενη τη δόση
2.
Καμένοι, Βαρεμένοι, Πικραμένοι,
καθώς και αρκετοί άλλοι καμπόσοι,
άλλοι εκλεγμένοι, άλλοι διορισμένοι
και κάποιοι ελεύθεροι, αντί φυλακισμένοι,
παλεύουνε ποιος πρώτος θα σε σώσει!!
3.
Πολλά τα κόμματα. Τ’ ακούμε ζαλισμένοι.
Μας έχουν με τις μπούρδες παλαβώσει.
Κι’ ενώ για πτώχευση η Ελλάδα μας πηγαίνει,
εμείς μονολογούμε απελπισμένοι:
Σαράντα πέντε αρχηγοί ενός κοκόρου γνώση…
Λευτέρης Μουφτόγλου
---
Το όνειρο
Στη φτωχική κάμαρά μου κρύβω το όνειρο,
όπως ο καλός Σαμαρείτης το φονιά
κι έτσι ο θάνατος με τη ζωή ανταμώνουν,
όπως τα ερωτευμένα ζευγάρια,
όπως οι κορφές των κυπαρισσιών,
όπως οι λέξεις που ταυτίζονται
κι όλα γίνονται ένα με το όνειρο…
Κι εγώ που ιερουργώ την Ποίηση,
πάνω στην ένταση της γραφής,
καθώς οι σφυγμοί μου ανεβαίνουν
και οι αισθήσεις μου απογειώνονται,
κρατώ το όνειρο από τ’ αστέρια,
κι οι Άγγελοι ευγενικά, το περιφέρουν
στη φτωχική μου κάμαρα και το υμνούν…
Δημήτρης Η. Λούκας
---
Αντικρίζω
Αντικρίζω περίλυπα την εγκατάλειψη
των ραγισμένων βράχων
που κρατούσαν με δύναμη κάποτε
τις ασήκωτες χιονοστιβάδες
των δοξασμένων ημερών.
Τιθασεύομαι απ’ το παράπονό τους,
που με δάκρια λησμοσύνης πλημμυρίζει
τις πτυχές της ανάγλυφης όψης
καθώς η περηφάνια διώχνεται απ’ τις ρωγμές
που χάραξε αδιάκριτα μέσα τους
το αμείλιχτο πέρασμα του χρόνου.
Αλεξάνδρα Βαίτση-Βάκρου
Εις Μνήμη Αθ.
Μπαλταγιάννη
Άγιος Θεός σε κάλεσε
σε Παραδείσου μέρη
είθε ανάπαυση να βρεις
του «ΚΕΛΑΙΝΩ» αστέρι.
Αγάπες δυο, η ποίηση
μαζί και η Ελένη
η μνήμη στις καρδούλες μας
παντοτινά θα μένει
Ο τόπος που γεννήθηκες
σε δέχτηκε ΘΑΝΑΣΗ
ολόψυχα τον ύμνησες
οι στίχοι σου γιορτάσι.
Ένα κερί σ’ ανάβουμε
πολυαγαπημένε
ω! Ποιητή Αθάνατε
και χιλιοδοξασμένε.
Νίκος Κότσικας
---
Θα δούμε λες
Σιωπή σκεπάζει το σύμπαν
κι εσύ σιωπή
μόλις ρωτήσω
Πότε;
Θα δούμε λες.
Δεν προφταίνεις να σκεφτείς.
Δεν απαντάς.
Μα με κεντρίζει επιμονή
και σε ξαναρωτώ.
Πότε;
Με πείσμα σου πετώ.
Θα δούμε λες.
Δεν είσαι σίγουρος.
Δεν τάζεις.
Σιωπή εσύ
Μα μες στη σιωπή
περνούν οι ώρες,
περνούν τα χρόνια
κι ακόμα
Θα δούμε λες
και πνίγομαι μες
σε μια πιρουνιά έρωτα
σε μια πιρουνιά φλόγας
θα δούμε λέω
κι αναστενάζω.
Αικατερίνη Ραμανδάνη
---
Τελευταία σκηνή
Παρέμεινα σε επιφυλακή όλη τη νύχτα.
Ο άνεμος σήκωσε τα νερά της θάλασσας
ως τα μάτια του φεγγαριού.
Πέτρινα πρόσωπα,
κρυμμένα μέσα στη σιωπή.
Η αλήθεια σε παρένθεση
ίσα-ίσα που χωρούσε
δυο σταγόνες απ’ το αίμα της.
Ανοχύρωτες ώρες, δίχως αύρο
κρατούσαν αυτό το βράδυ
εντός των τειχών της Ομόνοιας.
Μαριάννα Βλάχου-Καραμβάλη
---
Στιγμιότυπο
Πάντα σε μια σκοτεινή σπηλιά
Εσύ κι Εγώ.
Φωτοσκιάσεις σε καμένους
κορμούς δέντρων
Άρπα μικρή στο τραγούδι
της Ζωής και του Θανάτου.
Πάντα μαζί μ’ εύθραυστα λόγια
και μ’ αντοχή άθραυστη
Απαγορευτικό δελτίο καιρού
κι όμως τολμάμε!
Δημήτρης Ι. Καραμβάλης
Αδελφέ μου Άνθρωπε
ΙΗ’
Άσκοπα ξόδεψα δυνάμεις
στην αναζήτηση
μιας χαρούμενης νότας
που τους ανθρώπους να ημερώνει.
Είχα ξεχάσει την αγάπη.
Και δεν ήταν τυχαίο.
Αυτόν που τη δίδαξε
με λόγια και πράξη
τον σταύρωσαν.
Άσκοπα ξόδεψα δυνάμεις
να πείσω τους λαούς για την Ειρήνη.
Ξεκίνησα από την ψυχή μου,
το γείτονά μου, το λαό μου,
πάσχιζα να πείσω τους ανθρώπους
δεν είχα δίκιο.
Αυτόν που δίδαξε
την Ειρήνη στις ψυχές μας,
τον σταύρωσαν.
Άσκοπα ψάχνουμε για Θεούς και Ήρωες.
Τους προδώσαμε, τους σταυρώσαμε.
Είναι καιρός απ’ τη δική μας τελείωση
να γεννηθούν ελπίδες για τον κόσμο.
Είναι καιρός να βλαστήσει
Αγάπη και Ειρήνη στις καρδιές.
Νίκος Ανώγης
---
1.-
Στης συννεφιάς την αγκαλιά
οι βουνοκορφές των ψιθύρων,
γκριζωπή ομηρία του καιρού
στο σύθαμπο της ομίχλης,
ο λόγος στη βροχή
αλφαβητίζεται στους δρόμους.
Σατινένια αίσθηση Θεού.
Κατιφέ μυρωδιά.
2.-
Δακτυλίδι του ήλιου το φως,
στη μήτρα τουο κύκλου
μνηστεύεται τη γη
στου μεσημεριού
την έκλειψη
και παραδίδεται
στις συγχορδίες
των ανθρώπων.
3.-
Μέτρησε στιγμές
κι άφησε
το χέρι ν’ ακουμπήσει
το σώμα.
Μέτρησε απόσταση
κι άφησε
το χάδι ν’ απλωθεί
στα χείλια.
Μαρία Περατικού-Κοκαράκη
Μέρες του χθες
Ξημέρωσε και πάλι από νωρίς
μια μέρα αδιάφορη, μια άδεια ώρα
μα στην ψυχή μου φούντωσε η οργή
ανεμοστρόβιλος η εσώτερη ιαχή
πληγή ο λυγμός στη χέρσα χώρα.
Μέτρησα με το δάκρυ τους καιρούς
τ’ αγριοκέρασα καθώς σκορπάνε
όνειρα που στης λήθης τα σπαρτά
άνεμος γίνηκαν και πάνε.
Μια φούγκα του Μπετόβεν ενδημεί
με τόξο σημαδεύει την καρδιά μου.
Κάποτε-κάποτε εωθινές στιγμές
μέρες του χθες που δεν ξεχνάμε.
Γυρνάς με βιάση τους δείκτες εμπρός
του ρολογιού η καρδιά έχει σκουριάσει.
Τους επιμύθιους καρπούς μη λησμονάς
σ’ αρχέγονο πιθάρι να φυλάσσεις
κι έχει γυρίσματα ο καιρός…
Υβόννη Αρνοκούρου-Κερεστετζή
---
Η άγκυρα
Παράτησαν μιαν άγκυρα
κάτω στην παραλία
κι ούτε που νοιάστηκαν γι’ αυτήν
τι τύχη θέλει να ’χει.
Ρούχο φθαρμένο έμοιαζε
και χιλιομπαλωμένο
γεμάτη όλη από σκουριά
εκεί ν’ αργοπεθαίνει.
Παρέα της κάνουν τα πουλιά
και τηνε κοτσιλάνε
κι ο αγέρας την ταλαιπωρεί
κάνει σεκόντο η βροχή
και κλαίει κι αυτή μαζί της,.
Πως θα ’θελε να ήταν ναι
ταξίδια για να κάνει
να γεύεται την θάλασσα
το πάτο της να ξεσκίζει.
Έχουν ψυχή τα σίδερα
της άγκυρας οι πόνοι;
Χρόνια ζητά την λύτρωση
να την βυθίσουν στο νερό
ανάπαυση για να ’βρει!
Ζιζή Γερονυμάκη
---
«Σαν το κρασί η
αγάπη μου»
Πήρες στοιχεία απ’ τη γη
αυτά σου δώσαν οι θεοί
τα μάγουλά σου κόκκινα σταφύλια.
Η γεύση σου του βαρελιού
το μαύρο χώμα του βουνού
σαν τρύγος από ξερικά αμπέλια.
Σαν το κρασί η αγάπη μου
την πίνω στο ποτήρι
σαν την νεράιδα να γελά
μέσα στο πατητήρι
απόσταγμα που φύλαξα
σ’ υπόγειο κελάρι
αξία με τα χρόνια της
η αγάπη μας να πάρει.
Του φεγγαριού πανσέληνος
στην πίστη σου ωφέλιμος
φωτίζει τον χορό σου στο σκοτάδι
Κι εγώ δικός σου θαυμαστή
του έρωτά σου ποιητής
να δοκιμάζω γεύσεις σου το βράδυ.
Αλέξανδρος Θ. Ακριτίδης
---
Νοσταλγικό
Νύχτες γαλάζιες ήρθανε
και φεγγαρολουσμένες
κι είναι απαλές οι ανθρώπινες
καρδιές οι ερωτευμένες,
μάλαμα πέφτει στο γιαλό
κι ασήμι στο ελαιώνα
και μες τη νύχτα καίγονται
δυο χέρια που είναι μόνα.
Α, να γυρνούσα κάποτε,
Λέσβος, κοντά σου πάλι
κι ένα πετράδι να γινώ
σε κάποιο σου ακρογιάλι,
να γαληνεύαν οι βαθιές
λαχτάρες που με σφάζουν
και μόνο χέρια παιδιά
τη μοίρα μου ν’ αλλάζουν.
Γιώργος Λιάκος
---
Επίκληση
Γιε του Άρη και της Αφροδίτης
σαν λυτρωτής έλα.
Στην κάθε μέσα άτιμη ψυχή έμπα
κι εξόντωσέ την.
Εσύ ο Φόβος!
Ο ανελέητος γίνε τιμωρός
της κάθε επιβαλλόμενης βαρβαρότητας
που την γαλήνη και αξιοπρέπεια
στις ακόρεστες δαγκάνες της
τροφή θέλει.
Εσύ Φόβος!
Ο θανατηφόρος, γίνε τρόμος
της ανθρώπινης δυστυχίας
και αβεβαιότητας!
Ο Λυτρωτής γίνε
μιας κοινωνίας κατάφορτης
από το Θείο δώρο
της Δημιουργικής Γαλήνης και Ελπίδας.
Κώστας Λιάκος
Ο αμπελώνας δίπλα
στη θάλασσα
(Ροντέλο)
Τον απέραντο αμπελώνα περνά,
μ’ εσώρουχο ένα τσαμπί σταφύλια.
Σαρκώδη κόκκινα τα δυο της χείλια,
ωσάν τις χυμώδεις ρώγες που κερνά.
Και η μέρα ολωσδιόλου δε γερνά,
τα πουλιά στήνουν ξέφρενη καντρίλια.
Τον απέραντο αμπελώνα περνά,
μ’ εσώρουχο ένα τσαμπί σταφύλια.
Δίπλα, το κύμα της θάλασσας ξερνά
βότσαλα, αστερίες και κοχύλια,
κι όλοι σκάμε, βράζουμε απ’ τη ζήλια
για τα χρόνια μας που είναι τα στερνά.
Τον απέραντο αμπελώνα περνά.
Νίκη Βλάχου
U MOLITVAMA
ΣΤΙΣ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ
Επαινώ,
αγωνιζόμενος για την τελειότητα,
γονατίζω στις προσευχές μου.
Ω, Θεέ,
χάρισέ μας μια μέρα χωρίς δεινά,
ελπίδα χωρίς λύπη!
Ο χρόνος αυτός τελειώνει
όπως κάθε άλλος χρόνος.
χωρίς αυταπάτη, έφυγε για πάντα.
Μέσα στις δικές της παγίδες,
η καρδιά μου θα χτυπά μόνη διττά
μ’ αυτό που χάθηκε,
ώστε να μπορεί να συγχωρήσει.
Ω, Θεέ,
όταν αυτή η νύχτα περάσει
άσε τις καμπάνες σου να σημάνουν ξανά
οι ήχοι τους να διασχίσουν την έρημη γη.
Dragan Dragojlović-Serbia
Translator: Antonios Zalonis
---
We live in
this Continent
but we’re
another, independent (Continent)
than the one
we’re breathing in,
and the
system of universal light
and whatever
else
is like a
tale , a myth (to us).
We have our
sun,
our moon,
an dour
metric system,
our deep –
green forests in
unimaginable
dreams
we haven’t
got seas…
but oceans
of soul!
That’s why
this memorial service echoes
and only the
spiritual people hear it,
the
humanists
that ring
the bells of respect
they listen
silently…
but in deep
emotion do the heavenly temples hear…
We have no
need for compasses
we feel each
other’s breath:
dozens of
whips with the sun and the moon
we have the
need for eachother
as we
certainly have the need for this breath
Kristaq F. Shabani-Albania
---
The
secret surged
it was
discovered
and
succumbed.
We are
still alive
after
the grim
predictions
of the
Apocalypse,
the
Mayan Calendar,
and the
major players
of Wall
$treet.
Because
we are still
alive
and shopping
we have
to pay, as usual,
the
incoming bills
of our
credit cards.
Teresinka Pereira
---
Prometeo
Le braci
dell’ Olimpo
donasti all’
uomo inerme,
Prometeo,
dolce titano
figlio
di Climene
e civiltà
si levò dal
fango.
Ma per la colpa
devi essere
punito.
Pandora.
Acquila o
femmina?
Lei ti
divora
ma tu
ritorni intatto
pronto
ad un altro
assalto.
A te stesso
fedele
libero cingi
di ferro e
pietra il piede.
Angela
Giannelli-Italia
---
A
moment
Returning
from the night,
one moment
was enough!
A moment, a
life
Such was its
power!
All my life
I was
waiting for this moment.
For this I
was prepared,
breathing
upon the suspended hours.
Love haw
always a full moon.
Kaiti
Kagaraki
---
Ώρες… Στιγμές…
Ώρες… μόνον ώρες είναι η ζωή μας
ακατάληπτης έννοιας
μαζοχιστικής ανεκτικότητας…
Στιγμές… Στιγμές αλλόφρονες
είναι όλη η ζωή μας,
που αφηνιάζουν τρέχοντας
να προλάβουν τον δαρμό του ήλιου
πάνω στα φυλλοκάρδια μας
που ξεψυχά κι ανέμελα τα καίει.
Αχ, άνθρωπε… Πολλά της δίνεις
ετούτης της ζωής
και τίποτα δεν σ’ αφήνει…
Εύη Παπαδήμα
---
Imitations
In the
desert noons
We imitate
the water
Because of
the thirst that consumes us,
We imitate
perfumes
For our wish
to caress flowers,
We imitate
the weapons
Because we
are scared to death,
We imitate
love
For our fury
to be loved,
We imitate
the rocks
For we are
vexed by their silence,
We imitate
the flight
Because the
birds left us long ago,
We imitate
the beauty
For all we
live is ugliness,
We imitate
the cross
For we feel
we must pay the suffering,
We imitate
the magic crystal globe
Because we
desperately wait
A celestial
miracle
That can
transpose us to a world
Where
sadness is always a stranger.
Nadia-Cella
POP, Romania
(translated by Dragoș Barbu)
---
RIPPLES (ΚΥΜΑΤΑΚΙΑ)
Τα κυματάκια στη λίμνη
Τα κρυστάλλινα χτυποκάρδια
Προκαλούν θαυμασμό
για τη σύνθεση, μιας νυκτωδίας.
Ποιος χορεύει σε κύκλους
ελεύθερα,
και αφήνοντας πίσω
Ένα γοητευτικό λακκάκι
χαμόγελο στο μάγουλο
Choi Laisheung-China
Translator: Antonios Zalonis
