ΜΟΝΤΕΡΝΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Ονοματεπώνυμο: Μαρία Κονταλή

Τίτλος: Άσχημομυθί

Περίληψη : Παράτονος ο τίτλος της ιστορίας, όπως της ζωής μας ο κρατήρας.      Ένας φτωχός και μόνος καουμπόης βρέθηκε να πονοκεφαλιάζει  με την αποστολή που του δόθηκε τελευταίως.. – η Σωτηρία του ανθρώπου…του συνανθρώπου. Μη γνωρίζοντας και πολλά για το είδος, ζητάει αυθόρμητα τη βοήθεια του κοινού.

 

Άσχημομυθί

 

Μια φορά κι έναν καιρό,

όχι μακρυά απ' τις μέρες μας, σ' ένα μακρυνό βασίλειο

κάπου στη Ν. Αφρική, ζούσε ένας ταπεινός γελαδάρης.

Όλα εκεί γύρω ήταν ή μοιάζαν ήσυχα·

ώσπου ένα βράδυ, το θυμωμένο ολόγιωμο φεγγάρι,

κυνήγησε στ’ αλώνι το βορριά που του έκρυβε τις έρμαιες συνειδήσεις∙

εκεί, μές σε καπνούς κι αναθυμιάσεις,

ο αλαφροίσκιωτος γελαδάρης συναντήθηκε σε όνειρο με το Μανιτού - ναι, καλά ακούσατε!

Το Μανιτού...αυτοπροσώπως!

 

Λοιπόν, δεν έφτανε που κόντευε να ξεχάσει την ύπαρξή του – είχε πιστέψει πως

ήταν ένας μύθος… -  δεν έφτανε που του πήγε απρόσκλητος...

 – του είχε και παραγγελία!

Ναι…Ναι!!  Πακέτο παραγγελιών για την ακρίβεια!

-  Να δώσει ρεπό στα γελάδια την επόμενη κιόλας μέρα∙

-να μαζέψει ό,τι κολλυβόγραμμα μπορεί, ίσως να γνώριζε –σαν εργαλείο μάλλον...

 - να πάει να «δώσει το παρόν» - ως κι ετούτος οφείλει  κι έχει αργήσει-

στον πλανήτη Γη.

Άλλο και τούτο! Τα 'χασε...τι να κάνει;; Πώς;; Πού;;

 

-Εσείς..;

Μήπως έχετε να του προτείνετε κάτι;

-Τι; είστε μόλις μπόμπιρες

και το μόνο που σας μέλλει είναι το παιχνίδι..;

Μήπως οι γονείς..;;

-Έχετε την καθημερινότητά σας- αρκεί!;

Μα ελάτε...Ελάτε..!

Δεν είναι δουλειά του ενός – για σκεφτείτε, μήπως μας αφορά Όλους;!

Είναι Έργο Ζωής...- και της δικής σας Ζωής...

 

Ο γελαδάρης νομίζει πως θα τρελλαθεί...

Τι να κάνει; Πού να πάει;

Καλά η «άδεια απ’ τη σημαία» στα γελάδια...

- εκείνο το «παρόν» πώς θα δοθεί;

Το ταπεινό  μυαλό του λογαριάζει: «η Ζωή,

είναι Αρχή, μέση και τέλος.

Η βάση, η ανατολή, το μέλλον, είναι η Αρχή!

 

Τα παιδιά... Τα παιδιά βρίσκονται εκεί!»

Θα βγει να το διαδώσει –να το θυμίσει μάλλον...

Είναι κάτι που όλοι ξέρουν!

Όλοι - οι καημενούληδες - έχουν βρεθεί εκτός τόπου και χρόνου

με τις σκοτούρες τους...

1+1 κάνουν 2...μάλιστα! Και για να ΄ναι πιο σίγουρος,

θα το σφυρίξει και στους μικρούληδες∙

έτσι, κάθε φορά που αβασάνιστα οι γονείς

θα τους στερούν τροφή και παιχνίδι,

να τους τραβούν απ’τα πόδια...- ως σήμα κάτι, ως άμυνα.

-αν δεν το θυμηθούν με το τραβολόι,

 με την ανάταση του κορμιού, θα ΄ρθει ίσως και εκείνη του μυαλού-

εκεί ψηλά ο Αγέρας, δε θα παράσερνε την ελαφρομυαλίαση

των μεγάλων στην κόλαση ;!

Είναι θλιβερό - τόση Ιστορία, τέτοιος Πολιτισμός...

Τα βαριά Χρεωμένα μυαλά δεν αντιδρούν,

προτιμούν ανόητα να στρουθοκαμηλίζουν...

Βοήθεια!!

Δεν Πνίγεστε;;

 

Ο γελαδάρης ήρθε..! Πάμε κι Εμείς;;!!

Με το χέρι στην καρδιά να μοιράζουμε Αγάπη..!

Αν απ’το κλάσμα της Ζωής, αφαιρέσουμε την αδικία και την αδιαφορία

και βάλουμε στη θέση τους  σεβασμό και  αλήθεια,

θα μπορέσουμε να φροντίσουμε την αρχή και το τέλος.

Η ομάδα της μέσης είναι υπεύθυνη γι’ αυτό.

Με ή χωρίς φόβο στην καρδιά, αν είμαστε ενωμένοι,

θα μπορέσουμε να παρακάμψουμε όλους εκείνους

τους δήθεν υπευθύνους – ας είναι υψηλοί -

με βέβαιη την ελπίδα, πως θα βρεθούν να τρώνε καρπό,

από το Δέντρο της Δικαιοσύνης...- αυτοί, κι όόόλο τους το σόι!!!

Για να Υπάρξει Σωτηρία

Να Υπάρχει Ζωή

Να Ανθίζουν με Ασφάλεια τα Παιδικά Χαμόγελα.

Για να Μεταμορφωθεί τ' άσχημομύθι

...Σε ΌΌΌΌΜΟΡΦΟΜύΘΙ

Για να Νικήσει το Καλό

Για να είν' Αγνές οι Σκέψεις μας και οι λογαριασμοί μας...

Για Να Ζήσουμε Όλοι Καλά,

Όλοι, Καλύτερα...!!!

                                  2008 – 14/ 12/ 2011