Ο Καραγκιόζης «πιάνει» τον κορωνοϊό

Συγγραφέας: Νίκος Μίχαλος 12 / 6 / 2020

Ντελάλης: Ακούσατε, ακούσατε! Στο βιλαέτι ήρθε ένα μικρόβιο που δεν το πιάνει το μάτι κι αν σε τσιμπήσει, μπορεί να πεθάνεις. Λένε ότι ήρθε από την Κορώνη και γλιτώνει όποιος έχει μπάρμπα στην Κορώνη. Γι’ αυτό όλοι φυλαχτείτε, κρυφτείτε, πάρτε τα βουνά για να σωθείτε! Όποιος όμως συλλάβει το μικρόβιο, θα πληρωθεί καλά από τον πολυχρονεμένο μας Βεζίρη. Ακούσατε, ακοούσατε!

Χατζηαβάτης: Καλημέρα Καραγκιόζη, έμαθες για το μικρόβιο που δεν φαίνεται και κυκλοφορεί παντού;

Καραγκιόζης: Ναι, το είπε ο ντελάλης, αλλά τί με νοιάζει εμένα, άστο να κυκλοφορεί. Μόνο στην παράγκα να μην έρθει, δεν υπάρχει χώρος ούτε για κουνούπι.

Χατζηαβάτης: Τι λες μωρέ παλαβέ, αυτό το μικρόβιο είναι επικίνδυνο, αν σε ακουμπήσει σε σκοτώνει, μου φαίνεται το λένε κορωνιό.

Καραγκιόζης: Ρε Χατζηπαλαβιάρη, μήπως θες να πεις Μορφονιό; Κι αυτός μικρός είναι, δεν τον πιάνει το μάτι σου, είναι σαν μπάλα πέντε πόντους.

Χατζηαβάτης: Όχι, δεν εννοώ τον Μορφονιό, τ’ όνομα του μικροβίου νομίζω ότι είναι κορωνοϊός.

Καραγκιόζης: Δηλαδή είναι βασιλικό μικρόβιο, το λέει και η λέξη: Κορώνα – ιός, πρέπει να ’τανε κάποιος πρίγκιπας, τον καταράστηκε το παλάτι κι έγινε μικρόβιο.

Χατζηαβάτης: Βρε θεοπάλαβε, το λένε και οι γιατροί, ότι αν σε τσιμπήσει αυτό το μικρόβιο, παίζεται η ζωή σου κορώνα-γράμματα.

Καραγκιόζης: Και από μένα τί θέλεις πρωί-πρωί;

Χατζηαβάτης: Θέλω να βάλεις το μυαλό σου να δουλέψει και να το πιάσεις αν μπορέσεις, να μπει φυλακή ή να το σκοτώσεις, για να γλιτώσουμε τα χειρότερα. Ο Βεζίρης θέλει τη βοήθειά σου.

Καραγκιόζης: Καλά, πες του ότι θα βοηθήσω, αλλά θέλω εκατό λίρες αν πιάσω το μικρόβιο.

Χατζηαβάτης: Σύμφωνοι, αύριο θα σου φέρω προκαταβολή.

Καραγκιόζης: Φέρε όμως κι ένα ζευγάρι κιάλια νυχτός μαζί σου, τα θέλω για νυχτερινό έλεγχο.

Χατζηαβάτης: (Την άλλη μέρα)  Ήλθα Καραγκιόζη και σου έφερα 30 λίρες, έχεις έτοιμο το σχέδιο για τον κορωνιό;

Καραγκιόζης: Όπως πας ρε Χατζηχαβιάρη, θα το πεις σε λίγο κοκοβιό το μικρόβιο. Λοιπόν, τώρα άκου το σχέδιό μου: 1) Όλοι θα βάλετε απόχη στην πόρτα σας, τα παράθυρα θα ’ναι κλειστά μέρα-νύχτα. 2) Εγώ θα το περιμένω εδώ με τη σφεντόνα, η Αγλαΐα με τον μπλάστρη και τα Κολλητήρια θα στήσουνε ξώβεργες να κολλήσει απάνω τους και μετά θα βάλω τη γάτα να το φάει. 3) Τις νύχτες θα βλέπω με τα κιάλια κι όταν το δω, θα το πιάσω απ’ τ’ αυτιά αμέσως και μετά θα το βάλω σε στάμνα σφραγισμένη για να το παραδώσω στο Βεζίρη να πάρω τις υπόλοιπες λίρες, αλλά μέχρι τότε καλού-κακού θα κάνετε όλοι τον άρρωστο, θα βογκάτε ψεύτικα, το μικρόβιο θα νομίζει ότι πεθαίνετε και θα πάει αλλού για φαί.

Χατζηαβάτης: Αυτά που λες Καραγκιόζη είναι θεοπάλαβα και μπορεί να μη γίνει τίποτα. Κάτι άλλο δεν έχεις να προτείνεις;

Καραγκιόζης: Πως, έχω, να μπείτε όλοι μέσα σε νάυλον σακούλα και ν’ αναπνέετε με καλαμάκι. Πήγαινε τώρα στον Βεζίρη να του τα πεις κι αν δεν συμφωνεί θα επιστρέψω την προκαταβολή.

Χατζηαβάτης: Καλά, πάω και θα ’ρθω το απόγευμα πάλι.

Καραγκιόζης: (Απόγευμα) Λοιπόν, τι έγινε, συμφώνησε με το σχέδιό μου;

Χατζηαβάτης: Ναι, συμφώνησε και σου στέλνει μία μικρή στάμνα για να το βάλεις μέσα το καταραμένο μικρόβιο.

Βεζίρης: (Δύο μέρες μετά στο Σαράι) Καλώς τον Καραγκιόζη, βλέπω έφερες γρήγορα τη στάμνα. Είναι μέσα το μικρόβιο;

Καραγκιόζης: Ναι πατσά μου, το ’χω μέσα ταπωμένο το άτιμο, αλλά δεν φαίνεται γιατί είναι αόρατο.

Βεζίρης: Βάι, βάι και πώς το ’πιασες ορέ διαόλου κάλτσα;

Καραγκιόζης: Το είδα με τα κιάλια της νύχτας που με αυτά βλέπεις σαν τη γάτα. Περίμενα και το ’πιασα όταν κοιμήθηκε. Το έχω εδώ, νάτο, δηλαδή μες στη στάμνα.

Βεζίρης: Μπράβο, παιδί μου Καραγκιόζη, έσωσες το βιλαέτι, πάρε τώρα τις υπόλοιπες λίρες κι ένα κουτί λουκούμια δώρο για τον κόπο σου.

Καραγκιόζης: Ευχαριστώ πατσά μου, φεύγω τώρα.

 

Βεζίρης: Να φύγεις παιδί μου κι αν σε χρειαστώ πάλι, θα σε ξαναφωνάξω. Να σ’ έχει καλά ο Αλλάχ!

Βεληγκέκας: Μια στιγμή Βεζίρη μου να δω τι έχει μέσα η στάμνα, μήπως λέει ψέματα ο Καραγκιόζης. (Ανοίγει τη στάμνα. Βγαίνει μια πεταλούδα και φεύγει).

Βεζίρης: Τι έκανες Βελή πασά; Έφυγε το μικρόβιο! Χάλασες τη δουλειά, σε λίγο θα ψόφαγε το μικρόβιο στη στάμνα.

Βεληγκέκας: Σε κορόιδεψε ο Καραγκιόζης πασά μου, είδες κι εσύ ότι ήταν μέσα μια πεταλούδα, να δώσει τις λίρες πίσω.

Βεζίρης: Βάι, βάι, θα τρελαθώ σήμερα, που είναι ο Χατζηαβάτης να μου εξηγήσει;

Χατζηαβάτης: Εδώ είμαι Βεζίρη μου, η πεταλούδα ήταν μέσα μαζί με το  μικρόβιο. Το κόλλησε ο Καραγκιόζης στα φτερά της για να μην το χάσει, γιατί είναι αόρατο το μικρόβιο, θα ψόφαγε μες στη στάμνα από τη πείνα, αλλά ο Βελιγκέκας χάλασε το σχέδιο. Θα χρειαστούμε πάλι 100 λίρες για να το ξαναπιάσει ο Καραγκιόζης.

Βεζίρης: Τι θα κάνω μωρέ με σας, αν αρρωστήσει το βιλαέτι θα βρω μεγάλο μπελά από τον Σουλτάνο.

Καραγκιόζης: Πολυχρονεμένε μου Βεζίρη, να σου πω κάτι στο αυτί, δεν θα σε δαγκώσω, μη φοβάσαι.

Βεζίρης: όχι, αυτό δεν γίνεται. Πες το στον Χατζηαβάτη να μου το πει.

Χατζηαβάτης: Λέγε μου Καραγκιόζη στο αυτί. Τι να του πω;

Καραγκιόζης: Πες του Βεζίρη ότι το μικρόβιο θα ψοφήσει σε λίγες μέρες γιατί το λέει και η λέξη, ότι έχει μικρό-βίο, κατάλαβες; (Ο Χατζηαβάτης το λέει στον Βεζίρη).

Βεζίρης: Μπράβο μωρέ Καραγκιόζη, αν είναι έτσι, είμαι ήσυχος και θα το ντελαλήσω παντού ότι σωθήκαμε απ’ το μοβόρικο μικρόβιο. Πάρε κι ένα κουτί λουκούμια ακόμα, για τον κόπο σου. Άντε τώρα στο καλό κι αν σε χρειαστώ θα σε φωνάξω πάλι.

Καραγκιόζης: Ευχαριστώ πασά μου, γιατί γλίτωσα κι εγώ τη ζωή μου. Κι αν θα ’ρθουν άλλα μικρόβια, εγώ θα τα εξαφανίσω. Όσο για την πεταλούδα, μάλλον θα πάει από κει που ήρθε, δηλαδή στους εχθρούς του Σουλτάνου, εκεί στην Ευρώπη, ξέρεις εσύ, κι έτσι, μ’ έναν σμπάρο δυο τρυγόνια. Έφυγε από μας και θα ψοφήσουν αυτοί. Κι εμείς θα κοιμόμαστε ήσυχα από δω και πέρα.

Βεζίρης: Βάι, βάι, τι μυαλό είναι αυτό μωρέ Καραγκιόζης, ξυράφι! Τώρα πήγαινε στην παράγκα σου κι αύριο θα σου στείλω ένα ταψί μπακλαβάδες να φας εσύ και τα παιδιά σου.

Καραγκιόζης: Καλά, φεύγω κι ευχαριστώ για τον μπακλαβά, αλλά αν έλθει άλλο μικρόβιο στο βιλαέτι, ειδοποίησέ με και θα το τακτοποιήσω αμέσως. Κοιμήσου τώρα ήσυχος. Χατζατζάρη, έλα αύριο στην παράγκα να σε κεράσω μπακλαβά και να σου δώσω 2 λίρες για τον κόπο σου. Μωρέ να ’χα κάθε μέρα τέτοια τύχη μανούλα μου, θα πέρναγα ζωή και κότα!

Εδώ η παράσταση έλαβε τέλος!  Ν. Μ.

Καρπερός κύκλος, ποίηση

της Αικατερίνη Αλυσανδράτου Εκδόσεις: «Οσελότος»

   Ποίηση αφαιρετική, στοχαστική, ανυπόκριτη. Ποίηση που δονεί τις χορδές της ψυχής, ψηλαφίζει το φως και σκορπίζει μηνύματα αισιοδοξίας ανοίγοντας μονοπάτια που οδηγούν στην εσωτερική ελευθερία, στη λύτρωση.

Θα σε περιμένω,

στης ηλιαχτίδας το λίκνισμα,

στην αέναη κίνηση

της καθαρής φλόγας.

   Άπειρους κύκλους γράφει η ζωή στην απεραντοσύνη. Κάποιοι απλά επαναλαμβάνονται και κάποιοι γίνονται δημιουργικά καρπεροί…  Με αυτήν την ποιητική συλλογή, η εκλεκτή ποιήτρια Κατερίνα Αλυσανδράτου μας προσκαλεί σε μία κύκλια διαδρομή καρποφορίας όπου «η νύχτα μετουσιώνεται σε χάραμα», «συντελείται το θαύμα» της ζωής και  «κραυγάζει το σύμπαν στο ανυπέρβλητο κάλλος» του.

Ίσως οι επιλογές μου

σκιαγραφούν το μέλλον.

Όμως η σπείρα της αιώνιας επανάληψης

προκαθορίζει τη μοίρα μου.

   Με τη «δύναμη της τέχνης» ανάβει την φλόγα της δημιουργίας και μας αποκαλύπτει τη δυνατότητα που έχει ο κάθε άνθρωπος να ξυπνήσει από την «χειμερία νάρκη» του, –τη φυγή από την άγονη πραγματικότητα που θεωρεί ότι ζει–  να αναλάβει τον εαυτό του και να περάσει σε δράση. Να γκρεμίσει τοίχους που υψώνουν τον περιορισμό και να αντικρίσει το άπειρο.

Έσπασα το περίβλημα.

Αφέθηκα ελεύθερη,

πεταλούδα

σε φωτεινή τροχιά.

   Μαζί με τη φύση πορεύεται η ποιήτρια στον καρπερό της κύκλο.  Στη λειτουργία της εμβαθύνει… Μαζί με όλη τη ζωή της πορεύεται… Τις αναμνήσεις, τις δυσκολίες, τους φόβους… Τίποτα δε χάνεται. Όλα μένουν εκεί, στην ουσία του κόσμου. Από εκεί παίρνει το απόσταγμα…  Το κάθε δρώμενο της ζωής, η κάθε μελωδία της φύσης έχει κάτι να πει, έχει κάτι να δείξει… Και καθώς ο κύκλος προχωρά και γίνεται τ’ απόσταγμα λόγος, δίνονται  ανάσες αισιοδοξίας στον άνθρωπο που επιλέγει να φύγει από τον περιορισμό του επαναλαμβανόμενου άγονου κύκλου του και να ξεκινήσει το δικό του καρπερό κύκλο.

Μια στάλα φως

να ξεθαμπώσουν του χρόνου οι διόπτρες.

Ν’ αστράψουν οι σκεπτομορφές,

να εξυψωθούν τα σύμπαντα.  

   Η διαδρομή δεν είναι απλή μας λέει η ποιήτρια. «Αλήθεια ανελέητη ο βράχος… » Όμως,  μέσα από το λόγο της,  αναδύεται η ακλόνητη θέση της να συνεχίσει παρά τις απρόσμενες δυσκολίες… Αγωνιά να δώσει κάτι απ’ την  «την ανάσα των θεών» στην ανάσα του κόσμου. Να αναστρέψει…  «έστω προσωρινά,  το νόμο της βαρύτητας».  Αγωνιά να μεταφέρει τη φλόγα που δίνει φτερά στην ουσία του εαυτού.

Στα πέλαγα της μοναξιάς

ναυάγησε ο ήλιος πάγωσε η αμυγδαλιά.

Κι όλοι εμείς,

οι εραστές της Άνοιξης,

κρυφτήκαμε στη φυλλωσιά

και προσδοκούμε θαύμα.

   Αγαπητή Κατερίνα, εύχομαι να είναι καλοτάξιδη τούτη η ποιητική συλλογή σου. Εύχομαι να ολοκληρώνονται συνεχώς νέοι καρπεροί κύκλοι στη ζωή και στην ποίησή σου. Να γίνονται σπείρες φωτεινές που «στο αγέλαστο τοπίο»  θ’ αναδεικνύουν «το μεγαλείο της κάθαρσης».   Να είσαι καλά!

Βασιλική Εργαζάκη

20-7-2021

 

KΗΠΟΥΡΙΚΗ ΤΗΣ ΜΕΣΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

«Από τον κήπο» (Βεργίνα, 2021) Ελένης Παρασκευά

γράφει ο Διονύσης Αναστασιάδης, Ζωγράφος.

   «Από τον Κήπο» τιτλοφορείται η ποιητική συλλογή της Ελένης Παρασκευά. Είναι η τρίτη ποιητική συλλογή που δημοσιεύει στα Ελληνικά, έχει δημοσιεύσει άλλες τρεις ποιητικές συλλογές στα Ιταλικά και μια δίγλωσση. Από τον κήπο όπου: Οι «καινούργιοι» άνθρωποι / Φτάνουν ωραίοι / Φτάνουν ατσαλάκωτοι / Κατ' ευθείαν από τον ξεχασμένο κήπο / Τον αξέχαστο. Όπως γράφει στο ποίημά της «Άνθρωποι». Από τον χαμένο κήπο της εδεμικής ηλικίας, τότε που το παιδί κοίταγε την πάνδημη ζωή ακόμα δωρεάν και ακέραιη, στον ιδιωτικό κήπο της ποίησης, τη σωτήρια ανθοφορία του λόγου.

   Η ποίηση της Παρασκευά χαμηλόφωνη, εξομολογητική αντλεί τα θέματά της από όλο το φάσμα της ζωής. Διαστέλλοντας τα στενά λεκτικά πλαίσια απηχεί το μεγαλύτερο πλαίσιο του κόσμου. Όπως στο ποίημά «Καταιγίδα», όπου ο χρόνος γίνεται βροχή λήθης: Φοβήθηκαν την καταιγίδα/ τ' αγριολούλουδα, οι κίονες, τ' ανθέμια /ενθύμια οι προτομές... Ή στο ποίημα «Αλλού»: Αλλού/ Καίει ο ήλιος / Αλλού./ Εδώ παγώσανε / Εδώ γυρεύουν ζεστασιά /αλλόκοτα τρέμουν /Ως κι οι χιονάνθρωποι. Στο ποίημα «Αποσπάσματα» τονίζεται η αίσθηση ότι η ζωή μας είναι φτιαγμένη από θραύσματα που «τη γύμνια μας καλύπτουν».

Ωστόσο η ίδια η ζωή, ή Γριά Γαία, μπορεί ίσως να σου μάθει πώς να ζεις, αν ζήσεις αρκετά, αφού: Θέλει χρόνο η Γραία Γαία / Απ' άλλους κόσμους να στραφεί / Και να γυρίσει / Να ημερώσει/ Να ξημερώσει. / Όπως γράφει στο ποίημα «Το ημέρωμα της Στρίγγλας", ανατέμνοντας στοχαστικά πτυχές του εσωτερικού τοπίου. Στο ποίημά “Ποιός;” ή ποιήτρια αναρωτιέται: Ποιός στο προσκεφάλι μας θρηνεί; / Ποιος κλαίει με λυγμούς; / Ποιος τα όνειρά μας κλέβει; / Ποιος τα παράθυρά μας σείει; / Και μας τρομάζει; /..... Πού βρίσκεται το πάντοτε; / Μας καθοδηγεί;/ Μας ακολουθεί;

   Αλλά και στο ποίημά «Η Σκληρή μέρα του Αναξαγόρα» γράφει: Για να φωτίσεις εκείνο / Το σκοτεινό σημείο του πάντα/ Για να μπορέσεις / Να δεις τον δρόμο / Που θα πάρεις να γυρίσεις/... Μην περιμένεις χάρισμα το φως/ .... Για να καταλήξει στο εξαίρετο:Τα ώριμα του Χαίλντερλιν φρούτα / Απ’ την αρχαία του Ναού κορφή / Απ’την αρχαία του Νου κορφή / Θέλει δουλειά σκληρή/ Και το φως της μέρας σου όλης. Εδώ μιλάμε για ένα «πάντα» ιδιωτικό, για έναν ιδιωτικό ουρανό που δύσκολα κερδίζεται μέσα μας.

   Το ποθητό λίγο αλλιώς της κάθε μέρας, της κάθε στιγμής. Για τον βράχο στους ώμους του Σίσυφου. Αλήθεια, μπορούμε να φανταστούμε τον Σίσυφο ευτυχισμένο; Διερωτάται κάπου ο Albert Camus. Μιλάμε δηλαδή για το οξύμωρο ενός σπιτιού που κτίζεται αέναα στην στενωπό της κλεψύδρας. Αλλά και από το ποίημα «Σαν»: Σαν τ’ ανείπωτα μυστικά / Τ’ απόρρητα εκείνα / Τα «Ηλίου φαεινότερα»./ .... Σαν να κρατάς από το χέρι / Τον μικρό Πόνο / Που μόλις χθες σου εμπιστεύθηκαν / Να ξενυχτάς / Στοργικά να τον φροντίζεις. / Να τον κανακεύεις. / Τον ακατάλυτο κόκκο που γύρω του σχηματίζεται ως μαργαριτάρι η Τέχνη.

   Στο ποίημα «Αναζήτηση» γράφει : Ψάξε πάλι / Στις νύχτες που έκαψες / Στις μέρες που έχασες / Εντόπισε / Της αστραπής τον Μαραθώνιο / Το μεστό μήνυμα που φέρνει / Του κεραυνού το μουγκρητό /Το μήνυμα που στέλνει πάλι / Η «ολέθρια Ελένη». / Η αστραπή, ο κεραυνός, ή Ελένη. Το υψηλό που σε καταλαμβάνει πλήρως, που παραδίδεσαι ολοκληρωτικά στη θέα του, στον ήχο του, στη δύναμη, στο μεγαλείο, στην ομορφιά. Το υψηλό, ή αισθητική διαχείριση του φόβου. Η δυνατότητα διαχείρισης των δεινών της ζωής μέσω της Τέχνης. Αυτήν ακριβώς τη δύσκολη προσπάθεια της πάλης της ποιήτριας με τις λέξεις χρωματίζει το ακροτελεύτιο ποίημα της συλλογής «Περιπέτεια στον βούρκο»: Ηλιόλουστες, Αφρόλουστες, Αφρόφουσκες / Να γρυλίζουν πεινασμένες / Να χοροπηδάνε ανελέητες / Γύρω σου οι λέξεις.

Τέλος η ποιήτρια με τα ποιήματα «Με ελαφρυντικά» και «Ανθρωποθυσία» καταπιάνεται με δυσκολίες που διατρέχουν τις ανθρώπινες σχέσεις καθώς και στα ποιήματα «Όπως τότε», «Η Κασσάνδρα στον αγαπημένο της» , «Για να θυμάσαι», με θέματα από Ιστορία. Δ. Α.

 

 

Ο Καραντινο – ιός ή Ο Αλανιάρης… ιός

 

Συγγραφέας: Νίκος Μίχαλος

 

Καραγκιόζης: Λοιπόν Βενιαμίν, τί παλαβοτράγουδο θα μας πεις σήμερα;

Πιτσικόκος: Αυτό το τραγούδι μπαμπάκο είναι σοβαρό, μιλάει για τον κορωνοϊό, έχω κάνει διασκευή σε στυλ Ζαμπέτα. Αρχινάω!

(Κουπλέ)         Ποιος είναι ο τύπος ο κοντός, που μοιάζει με σφουγγάρι; Κυκλοφοράει διεθνώς κι όπου γουστάρει πάει.

(Ρεφραίν)         Όλοι το ξέρουνε και το γνωρίζουνε, πως έχει όνομα και κωδικό, στην Κίνα σήμερα, κι αύριο βρίσκεται εις το Κονγκό.

(Κουπλέ)         Πρέπει λοιπόν να συλληφθεί και να λογοδοτήσει, πώς από την Ανατολή ευρέθηκε στη Δύση.

(Ρεφραίν)         Είναι αδύνατο και ακατόρθωτο τέτοιο μικρόβιο να συλληφθεί, μα αν το πιάσουνε, πρέπει στο Σύνταγμα να κρεμασθεί.

(Κουπλέ)         Τον λένε κορωνοϊό, μου στείλανε χαμπάρι, μα εγώ που είμαι λαϊκός, τον λέω αλανιάρη.

(Ρεφραίν)         Κράτα απόσταση, κλείσε το στόμα σου, κασκόλ ανέβασε για να σωθείς, ρίχτου ανάθεμα και σπίτι πήγαινε για να κρυφτείς.

(Φινάλε)  Είχαμε άσωτο υιό και τον ιό της γρίπης, μα με τον κορωνοϊό τη βγάζουμε στο σπίτι…

(Στο μιλητό) Βρε μήπως είναι ξώγαμο παιδί της παλιο-γρίπης, ο αλανιάρης κορωνιός, που ήρθε σαν κομήτης και βασανίζει μάγκες μου, ολόκληρο πλανήτη;

Πιτσικόκος: Μπαμπάκο σου άρεσε η διασκευή μου;

Καραγκιόζης: Αυτό θυμίζει το τραγούδι «ποιος είναι αυτός ο αψηλός, ποιος είναι αυτός ο τύπος».

Πιτσικόκος: Ναι, έτσι είναι, σ’ αυτό το σκοπό τραγουδιέται.

Καραγκιόζης: Μπράβο μικρέ, η διασκευή πέτυχε και είναι και επίκαιρο!

 

____________________

Δακτυλογράφηση: Copy Art