ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΙΑΚΟΥΜΙΝΑΚΗΣ
ΜΑΝΑ
Μαντινάδες
Αγγελοκανακίστρα μου ουρανοξαστεράδα
μάνα, του κόσμου χρυσαυγή τα’ ανάστασης λαμπάδα.
Δρόμε τση ζήσης π’ οδηγείς με φως απ’ τ’ αγιοκέρι
μάνα το χάδι τση ζωής απού δεν έχει ταίρι.
Μάνα λιμάνι τση χαράς μοναστηριού καμπάνα
πυξίδ και σωσίβιο για τα παιδιά σου μάνα.
Λιμάνι τση παρηγοριάς τση μάνας η αγκάλη
και οδηγήτρα τση ζωής απού ποτές δε σφάλλει.
Μάνα. Μια λέξη μαγική χιλιοτραγουδισμένη,
Μάνα στου κόσμου τση καρδιές μόνιμα θρονιασμένη.
Μάνα για πες μου πως χωρεί στα φύλλα τση καρδιάς σου
τόση αγάπη και στοργή που’χεις για τα παιδιά σου.
Μάνα μου πες μου ποιος βαστά να σε κακολογήσει
κι ακόμα το χειρότερο σ’ ίδρυμα να σε κλείσει.
Μάνα μου λέω στη χαρά, μάνα σε κάθε πόνο.
Νοιώθω πως είσαι δίπλα μου ντελόγο ξαλαφρώνω.
Μάνα τ’ αθάνατο νερό το γιατρικό του κόσμου
άρωμα του βασιλικού, γαρούφαλλου και δυόσμου.
Μάνα τα’ αστείρευτης πηγής κρουσταλλοδροσονέρι
άρωμα αγριολούλουδου, τα’ αγάπης το λημέρι..
Μάνα ποτέ σου δε ζητάς, δίνεις, ποτέ δεν παίρνεις
με τσι χαρές μας χαίρεσαι, τσοι πόνους απαλαίνεις.
Ποιο είναι τ’ ακριβότερο σ’ ούλο το γκόσμο πράμα;
Είναι τση μάνας η ευχή μ’ ένα φιλί τζη αντάμα.
Σα ντο φιλί τση μάνας μου άλλο δεν είχε γλύκα
έψαξα σ’ ούλο το ντουνιά, όμως ποθές δε βρήκα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου