ΑΠΟΝΟΜΗ ΒΡΑΒΕΙΩΝ ΣΤΟΥΣ ΔΙΑΚΡΙΘΕΝΤΕΣ ΤΟΥ ΕΤΗΣΙΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΚΕΛΑΙΝΩ - "ΑΧ, ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ"

24 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

Απονομή Βραβείων στους διακριθέντες

του ετήσιου διαγωνισμού του ΚΕΛΑΙΝΩ

«Αχ, Πατρίδα μου»

στο

      ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΔΗΜΟΥ ΙΛΙΟΥ

       

   Μία εκδήλωση συγκινητική και αναπτερωτική της Εθνικής μας συνείδησης.

   Τα δύο νεαρά κορίτσια, η Μαρία-Νεφέλη Μαρκοπουλιώτου μαθήτρια πρώτης Λυκείου και η 25χρονη φιλόλογος Μαρία Τζανάκου, καθώς και οι ώριμοι κύριοι Ιωάννης Παναγάκος (Αριστείο Ποιητικής Συλλογής, κι ο Θεόδωρος Δάλμαρης, μαθηματικός και ποιητής (Α΄βραβείο ποιητικής ενότητας) κατέπληξαν το κοινό που ασφυκτικά είχε γεμίσει την αίθουσα της εκδήλωσης με την ποιοτική ποίησή τους με θέμα την αδικημένη, λατρεμένης μας όμως Πατρίδα.

   Και οι άλλοι ποιητές μας, που διακρίθηκαν και όλων τα ονόματα δεν αναφέρω λόγω έλλειψης σελίδων, ήταν παρόντες και ευτυχείς, αφού εξ’ άλλου ήρθαν απ’ την Κύπρο, Γιάννενα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Λαμία, Κρήτη, Καλαμάτα, Λάρισα κλπ. μας συγκίνησαν με την ποίησή τους και την  τέλεια προσέγγιση του θέματος.

   Τους ευχαριστούμε όλους που συμμετείχαν στον διαγωνισμό μας για την πονεμένη Πατρίδα μας, την Ελλάδα. Ευχαριστούμε και τους προσκεκλημένους μας πνευματικούς ανθρώπους απονεμητές των βραβείων: Κώστα Καρούσο, Εύη Παπαδήμα, Μαρία Περατικού, Χρυσούλα Δημητρακάκη, Κώστα Ρηγόπουλο, π. Αρχιμανδρίτη Μάξιμο Αδαμίδη, Καρασαββίδου Ελένη, Ηρακλή Ζαχαριάδη, Μιχάλη Χαλά, Γιώργο Καραμπατέα, Ευαγγελία Δαρσινού.

   Το Δ. Σ. του Ξάστερον και προπαντός τα μέλη της κριτικής επιτροπής Ηρώ-Χρυσάνθη Αλεξανδράκη, και Νίκο Μπατσικανή

   Τον Αντώνη Ζαλώνη για την φωτογράφιση της εκδήλωσης και ιδιαίτερα τον Δήμο Ιλίου και τον Πρόεδρο και τα στελέχη του Πολιτιστικού Κέντρου Ιλίου για την παραχώρηση της αίθουσας, όπως άλλωστε για δέκα ολόκληρα χρόνια στεγάζει τις εκδηλώσεις πολιτισμού του περιοδικού Κελαινώ και του λογοτεχνικού ομίλου «Ξάστερον».

 

 

===================================================

 

ΜΑΡΙΑ ΝΕΦΕΛΗ-ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΙΩΤΟΥ

Η ώριμη δεκαπεντάχρονη ποιήτρια

Αριστείο ποιητικού διαγωνισμού ΚΕΛΑΙΝΩ  «Αχ, Πατρίδα μου» 

«Τούτο το φως σύνδεσμος του ουρανού

 

Ίσως ο ουρανός να είχε

πλησιάσει την Ακρόπολη.

Ίσως τα λευκά μάρμαρα

να είχαν αιωρηθεί

καθώς τα κύματα θα αγρίευαν

και οι ιδέες εξυψώνονταν.

Θα μπορούσα να απλώσω τα χέρια

και να αγκαλιάσω την Ελλάδα.

Όλο το γαλάζιο κι ο αφρός

ανακατεμένο με αστέρια.

Η αστείρευτη πηγή της ψυχής μου.

Τα σημερινά δυσδιάκριτα προβλήματα

χρέους και μνημονίων δεν υπήρχαν

γιατί η ελληνική μνήμη τα διέγραψε.

Ίσως τα όνειρά μου αιωρήθηκαν

στον χωροχρόνο.

Ελλάδα, ψυχή του κόσμου,

άφθαρτο σπέρμα

γενεσιουργός αιτία φτερωτού γένους

Έλληνες, Ελλάνιοι, παιδιά θεών

Έλληνες, ελεύθεροι, αδούλωτοι, αιώνιοι

Ελευθερία ή θάνατος!

Αχ, Ελλάδα μου, αίσθηση πληρότητας

απεριόριστη, διάπλατα εκδηλωμένη

στο παρελθόν.

Η δόξα σου αθάνατη, η τιμή σου θεϊκή.

Αχ να μπορούσα να απλώσω τα χέρια

και να τυλίξω στην αγκαλιά μου

όλους τους προγόνους μου

Σωκράτης, Σόλων, Περικλής,

Καζαντζάκης, Σολωμός.

Τόσα πολλά αστέρια κι αφροί

ανακατεμένοι με γαλάζιο…

Ας είναι σύννεφο που θα σκεπάσει

των Ελλήνων τα όνειρα

κι ας γλιστρήσει γλυκά το ξημέρωμα

ώσπου ν’ ανοίξουν τα μάτια της αλήθειας.

Τα σημερινά προβλήματα μνημονίων,

φτώχειας, εδαφικής παραχώρησης

δεν υπήρχαν.

Είχα ξεχάσει ακόμα και τους στίχους

που αφιέρωνα στην Πατρίδα μου.

Αχ Ελλάδα μου.

Τούτο το φως σύνδεσμος του ουρανού

για σένα μπορώ να δημιουργήσω φτερά

και να πετάξω

μπορώ να σε δοξάσω, να σε υμνήσω…

Όχι για άλλους, για μένα μονάχα

να θυμάμαι την μοίρα μου.

Το πεπρωμένο που με έκανε Ελληνίδα.

Αχ Πατρίδα μου

τόσα πολλά λευκά τριαντάφυλλα

ανακατεμένα με γαλάζιο.

Τόση ανάλαφρη αίσθηση ανέμου

ανακατεμένου με άφθαρτη ύλη.

Περνούσαν όλοι μου οι πρόγονοι λάμποντας

πάνω από τα αθάνατα μάρμαρα

του ιερού βράχου.

Ασκληπιός, Όμηρος, Οδυσσέας, Ιάσονας.

Αχ Ελλάδα μου, Αχ Πατρίδα μου

ο ίδιος βράχος που κάποτε θέλησαν δικό τους

ο Ποσειδώνας κι η Αθηνά

Γερμανοί, Ιταλοί, Τούρκοι, Πέρσες

μικραίνει την απόσταση γης κι ουρανού

σιωπηλά ανυψώνει

τους ατμούς της αθάνατης ψυχής του

πλέοντας στο γαλάζιο.

Θα ’ρθουν καινούργια καλοκαίρια

καινούργιες εποχές

θα αρωματίσουν τις ψυχές μας

νέοι ήρωες που θα ξαναγράψουν ιστορία.

Νέες ανατολές θα ξεπροβάλουν

νέες πύλες θα ανοίξουν

νέες ψυχές θα επιλέξουν τον τόπο μας

και θα μας δώσουν ευχές

να συνεχίσουμε το μέλλον

με την παιδεία του παρελθόντος.

Ελευθερία ή θάνατος;

Αχ Πατρίδα μου!

Εκτός από την δική σου ελευθερία

Τι άλλο;

===============================================

 

ΘΟΔΩΡΟΣ ΔΑΛΜΑΡΗΣ

Α' ΒΡΑΒΕΙΟ ποιητικής ενότητας

 

Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

(Απόσπασμα)

Από τότε που οι άνθρωποι, λίγο φως κατακτήσαν,

η φυλή του Απόλλωνα, της Ελλάδας η μοίρα,

ματωμένη, ρακένδυτη, προδομένη από φίλους,

χτυπημένη αλύπητα, απ’ αδέλφια και ξένους,

ανεβαίνει τρεμάμενη του κρανίου το δρόμο.

Τη Πατρίδα που φώτισε και φωτίζει τον κόσμο,

μ’ αλυσίδες την έδεσαν και την ρίξαν στη λάσπη.

Κι απ’ τη λάσπη του χώματος, ποτισμένη με αίμα,

τα παιδιά της φυτρώνουνε, με πυρσούς στη ψυχή,

να φωτίζουν το δρόμο της, να σκορπούν το σκοτάδι,

του ανθρώπου ν’ ανοίγουνε, τον ακάνθινο δρόμο.

Στο ταξίδι το άχρονο, ανεβαίνει τις σκάλες,

με σκοτάδια και έρεβη της ψυχής, να παλεύει.

Με το χάος, την άβυσσο, τη γαλήνη, την τάξη,

δίνει μάχη αιώνια, με θεούς και με δαίμονες.

Στη γραμμή πάντα ασύνταχτη, με τ’ αστέρια μετριέται,

με του κόσμου τους άρχοντες, τις μεγάλες προκλήσεις.

Μα όταν ο κίνδυνος έρχεται, ο μεγάλος εχθρός,

μια γροθιά πάντα γίνεται, της πατρίδας φρουρός.

Στο Σταυρό του μαρτυρίου, που αιώνες σηκώνει,

που με αίμα ζυμώθηκε, πόνο, πίκρα και φθόνο,

γενοκτόνα χτυπήματα, των εχθρών και ‘συμμάχων’,

εμφυλίων σπαράγματα, εκατόμβες νεκρών,

στεφανώνουν οι ήρωες, οι σοφοί των αιώνων,

Λεωνίδες και Ζάλογγοι, Αριστείδης ο Δίκαιος,

Μεσολόγγια, Αρκαδία, Παρθενώνες, Δελφοί,

ως θυσία υπέρτατη, στην Ελλάδα σπονδή,

τη ζωή τους αντάλλαξαν, με ένα μόνο σκοπό:

Λευτεριά στην πατρίδα τους, για να ζει στους αιώνες,

για να στέλνει το μήνυμα της μεγάλης αυγής,

να φωτίζουν αιώνια του ανθρώπου το δρόμο.

Είναι νίκη στο θάνατο, ζωοφόρος πηγή.

Οι μυριάδες που βίαια στην πατρίδα μας ήρθαν,

που γεύθηκαν τις γεύσεις της, των βοτάνων τα μύρα,

που το είναι τους άγγιξαν, του Ορφέα οι νότες,

που το κάλεσμα δέχθηκαν, των χορών τα λικνίσματα,

των χορών της ελπίδας, της ζωής και του πάθους,

με τα χέρια ιπτάμενα σαν φτερά να πετούν,

που τα άχραντα μέθυσαν και λουστήκαν με φως,

τα μνημεία προσκύνησαν των μεγάλων ηρώων,

κοιμήθηκαν και ξύπνησαν σαν του ήλιου παιδιά.

Μύριοι βάρβαροι πέρασαν, από τη χώρα του ήλιου,

από τη χώρα της θάλασσας, απ’ τη χώρα του πάθους,

μαύρο σάβανο φόρεσαν και στεφάνι αγκάθινο,

για αιώνες τη φίμωσαν στο σκοτάδι τη ρίξαν.

Μα εκείνη ξαπόστασε και το φως της δεν έσβησε,

τους εχθρούς της κατέκτησε που της δώσαν τους θρόνους.

Οι Ναζί με τη σβάστικα, με τα σμήνη των στούκας,

του ολέθρου στρατεύματα, κουρδισμένοι φονιάδες,

την Ελλάδα βεβήλωσαν, τον λαό της αφάνισαν.

Το ψωμί μας αρπάξανε, των παιδιών μας το γάλα,

το χρυσό, τον ιδρώτα μας, το σιτάρι, το λάδι.

Τα χωριά μας πυρπόλησαν και τη χώρα ρημάξαν.

Τ’ ανθρωπόμορφα τέρατα, ντροπιασμένα στη Κρήτη,

νικημένα τα σίδερα, απ’ τα ανθρώπινα στήθη,

όρκο δώσαν για να ’ρθουνε και να πάρουν εκδίκηση.

Εφιάλτες και άφρονες, φοβικοί, δουλικοί,

αργυρώνητοι πράκτορες, χαμερπείς κυβερνήτες,

το λαό μας εφίμωσαν, τη ψυχή του πληγώσαν.

Στα σχολειά μας βεβήλωσαν, της πατρίδας την πίστη,

τη σημαία υπέστειλαν, των προγόνων το κλέος.

Το λαό μας καθήλωσαν και τη μνήμη του πήραν,

την ταπείνωση φέρανε και τη φτώχεια, τη θλίψη.

Από πόρτες ορθάνοιχτες που φυλάγαν Ιούδες,

οι οχτροί μας περάσανε να κουρσέψουν τη γη μας,

τα παιδιά μας να πάρουνε, το νερό, τον αγέρα,

τη γαλάζια τη θάλασσα, τ’ αστέρια, τον ήλιο,

στις γαλέρες να στείλουμε το λαό μας για δούλους.

 

===================================================

 

Κ

Το κορίτσι με το καναρινί μπλουζάκι και τις άσπρες μαργαρίτες

Το κορίτσι με το καναρινί μπλουζάκι

και της άσπρες μαργαρίτες

                    Γράφει ο Κώστας Λιάκος

Ι

Σ’ ένα από τα γραφικά ταβερνάκια μιας εξαίσιας αιγαιοπελαγίτικης παραλίας, στο Φανάρι της Μυτιλήνης, κάθεται ο Ορφέας, της άντρας γύρω στα σαράντα πέντε με πενήντα περίπου. Ο ανάλαφρος αέρας που φυσά τα μαλλιά του, κάνει πιο έντονο το γκρίζο χρώμα μιας ανεπιθύμητης πια ωριμότητας.

Μαζί με την γλυκόπιοτη γεύση του πλωμαρίτικου ούζου, έχει την αίσθηση ότι μέσα απ’ τα μάτια της κοπέλας που είναι συντροφιά του, βλέπει την απέραντη, μόνο, γαλήνη και ομορφιά της εκστατικού Αιγαίου, κατάφορτου από τον πόθο της αγάπης και της ειρηνικής συνύπαρξης.

Από την πρώτη στιγμή που την αντίκρυσε τον μάγεψε, κυριολεκτικά, το χαμόγελό της. Ένα χαμόγελο που είχε την αίσθηση ότι οποιαδήποτε περιγραφή, να είναι αδύναμη να απεικονίσει την αξεπέραστη ομορφιά της. Μια ομορφιά τόσο ισχυρή, που απέναντί της νιώθει, χωρίς να το θέλει, ότι υποφέρει. Γιατί αισθάνεται ανήμπορος να περιγράψει τη μοναδική, ιδεώδη, ανέφικτη πραγματικότητα.

Βλέπει το γλυκόχρυσο χαμόγελό της, να μοιάζει με τον ήλιο που χαϊδεύει τα βουνά, όταν φωτίζει με ενθουσιασμό, θαρρείς, το χάραμα της Κυριακής, λίγο πριν ανεβεί στον ουρανό για να γίνει το ηλιοφώτιστο μάτι του. «Πόσο διαφορετικά είναι σήμερα», συλλογίζεται. Έχει την εντύπωση ότι αυτή την ημέρα θα την θυμάται. Κι αυτό γιατί είναι κοντά σ’ εκείνη! Το κορίτσι με το μοναδικό χαμόγελο που το ομορφαίνουν τα πιο εκφραστικά μάτια της καλοσύνης και της ευγένειας.

Δεν χορταίνει να αναπνέει το θαλασσινό αεράκι της ήσυχης ακρογιαλιάς, που νιώθει ότι είναι η ίδια η ανάσα της. Του μιλά και την κοιτά βουβός και συγκινημένος, γιατί μια απαλή τρυφερή μελωδία είναι η φωνή της, ίδια με τον ήχο του ανάλαφρου κυματισμού που ξαποσταίνει στην αμμουδιά.

Τα πλούσια καλοχτενισμένα μαλλιά της, καθώς τα φυσά το αεράκι, αποκαλύπτουν ένα μέτωπο, όπου διακρίνεις σαν αρμονία, θαρρείς, την γοητεία με την υπερηφάνεια.

Τα μάτια της! Αυτά τα μάτια που –εκτός από την καλοσύνη και την ευγένεια- έβλεπες, μέχρι εχθές, το νότισμα της συγκίνησης να σου φέρνει πιο κοντά ένα, θαρρείς, δικαιολογημένο τρυφερό παράπονο, ανάμικτο με κάποια ανησυχία, για το αν θα ’ρθει η αγάπη εκείνη που δικαιωματικά της ανήκει.

Μιλούν τα μάτια της! Το βλέπει καθώς είναι χαμένος μέσα σ’ αυτά: «φαίνεται», λένε, κοιτώντας τον γεμάτα από αγάπη μα και ευγνωμοσύνη, «ότι είναι κοντά πια, η μοναδική ευτυχία που δικαιολογεί το πέρασμα από ένα σωρό δυσκολίες, ακόμα και φουρτούνες». Ενώ εκείνη τη στιγμή το νεανικό της υπέροχο στήθος, πάλλεται από επιθυμία και καημό. Νιώθει ότι αναδύεται απ’ αυτό, η μεθυστική μυρωδιά της λουλουδένιου κήπου, καθώς το καναρινί μπλουζάκι της είναι στολισμένο από ολόλευκες μαργαρίτες γύρω-γύρω.

ΙΙ

- Για κοιτάτε, πόσο ήρεμη είναι η θάλασσα σήμερα… ακούει κάποιον απ’ τα διπλανά τραπέζια να λέει στην παρέα του.

- Είδατε διαφορά από χθες; συμπληρώνει ο της απέναντι.

- Πού να βλέπατε τι γινότανε χτες, είπε η γυναίκα που ήταν δίπλα της, μ’ ένα βλέμμα γεμάτο έκσταση και φόβο.

- Έβλεπες πελώρια κύματα να τρέχουν αδιάκοπα χαστουκίζοντας με λύσσα, πέρα, τα βράχια, έλεγε η γυναίκα του άλλου.

Τότε ο Ορφέας, σηκώνει το ποτήρι και λέει στο κορίτσι, στην γλυκιά συντροφιά του.

- Στην υγειά σου.

- Στην υγειά σου και σένα, του απαντά χαμογελώντας τρυφερά.

Είχε συνειδητοποιήσει κι ο της γιατί η θάλασσα είναι τόσο ήρεμη μα και τόσο, θαρρείς, ευγενική!... Ακόμα ένιωθε, εκείνες της στιγμές, ένα συναίσθημα δυνατό! Ακατανίκητο! Είχε την έντονη αίσθηση πως το κορίτσι δίπλα του, αναδύθηκε σαν μια σημερινή Αφροδίτη από της αφρούς των κυμάτων, της ξεχωριστού χρυσογάλανου Αιγαίου, από το ανεύρετο χαμόγελο των ματιών της.

Μπροστά λοιπόν στο ηλιοφώτιστο αυτό χαμόγελο, φαίνεται πως η θάλασσα έπνιξε το θυμό της κι άρχισε μετανιωμένη να χαϊδεύει τα βράχια και της αμμουδιές, σαν να ζητούσε συγγνώμη, με το απαλό χάδι της γαλήνης.

Πάνω απ’ τα ήρεμα νερά της, σπίθιζαν ασημένιες σταγόνες που έμοιαζαν με φιλιά, δροσίζοντας το πρόσωπο της κοπέλας που εκείνος φίλησε, τότε, με ασυγκράτητη τρυφερότητα καθώς έγερνε απαλά στον ώμο του.      Κ.  Λ.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟ & ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ ΤΗΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ

      Ευχαριστούμε πολύ όλους τους  φίλους  που  παρεβρέθηκαν  στην  εκδήλωση της  παρουσίασης  του Ποιητικού  Ημερολογίου  2013 με  τίτλο " Αχ! Έρωτα... " στην  αίθουσα της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, Γ. Γενναδίου 8 στις 20/12/12 των Εκδόσεων "Βεργίνα". 
Η εκδήλωση κύλησε ευχάριστα με απαγγελία ποιημάτων των παρευρισκομένων ποιητών συνοδεία πιάνου, από την πιανίστα Χαρούλα Τσαλπαρά.
Την παρουσίαση ανέλαβε η λογοτέχνης και εκδότρια του Λογοτεχνικού Περιοδικού "Κελαινώ" κα Παναγιώτα Ζαλώνη και ο λογοτέχνης-ποιητής κος Νίκος Μπατσικανής.

Αναρτώ μερικές φωτογραφίες από την εκδήλωση.

ΚΕΛΑΙΝΩ Τεύχος 43ον

 



INTERNATIONAL POETRY of 43 bulletin of KELAINO

INTERNATIONAL POETRY

             A single drop, a Single Word

A single drop of blood

is enough to erase all the lyrics we write
A single drop of blood

is enough to silence all the words we speak
A single drop of blood

is enough to evaporate all the dreams we dream
A single drop of blood

is enough to exterminate all the children we born.
A single drop of blood resists to erase,

to silence, to evaporate,
a unique word that a world carries: P e a c e

Eleni Kappa- Karasavvidou, Greece

---

            Spring rain

Longing for summer

tonight rain spreads across the sky

attacking dry branches

So that withered flowers may bloom

spring waters have flooded the riverbed

but white hair can’t turn green

and starting up at ht stars

the old well dies.

            Hadaa Sendoo-Mongolia

---

            Clarity of the oases

In the middle of the burning sands

The wraith’s feast is marvelous.

It is a penetration to the turmoil

Of the powers that endanger

The silence

The transient water drop

Is the shiver of a mirror in the river

That looks attentively

At the life’s epic and mighty lexicon

The oases shape the feelings,

They catch the repressed desires,

Give strength to the hopes,

Right behind the gauzy curtain

Of the raw mirage

The great fevers wither down in the oases

And the sacred aspirations swell,

For the life with a heavenly image,

That is closed in the hospitable hearth

Of the natal home

            Nadia-Cella POP-Romania

---

            Immersion

Immerse

Into the boundless

And billowy

Ocean

No effort is spared

Utter devotion

Go ahead bravely

Without turning back

Even exhausted of all strength

Even drowned

I am a willing horse

Since you are my love,

Brilliant poem

I am willing to pay

My whole life for it

            Hsu Chi Cheng-Taiwan

---

            The apple

             Το μήλο

Γλυκό της αμαρτίας φρούτο

ενός μύθου επανάληψη

κάθε ημέρας, κάθε νυχτιάς.

Όλη μας η ζωή

μεγέθυνση μιας λέξης

μια επιθυμία συνεχής.

Το μήλο, ένα καλλιτέχνημα

που σημαίνει γνώση και ζωή,

μαντεία του πόνου

του φόβου και της ενοχής.

Το μήλο, εικόνα της λογικής

κλοπή του παραδείσου

περιορισμένο από την προφητεία.

            Teresinka Pereira-USA

Μετάφραση: Διον. Κουλεντιανός

---

Play out, you actors
The black comedy of the world,
Tired of philanthropy,
Your "philanthropy" captured
by the hidden camera;
And the prize of your play
The jury may hang with heated hands...
The actors only play!

            Kristaq F. Shabani-Albania

__

            Report

Throughout centuries

popular-trees of the forest

outline

far away

the green ghost

that comes by

on the way

of life

and with dark words

call destiny:

“Profane voice

of my secular centuries,

stop today

your domination

to which grace

you claim in vain”

            Victor Busà

Transl. by Teresinka Pereira

---

In My Own Way

Με τον τρόπο μου

Παρατηρώντας ατέλειωτα

Στο πιο περαστικό σύμπαν

Είμαι μια έρευνα καθαρή

Χυτή απέναντι στον άγνωστο ωκεανό.

Μη φροντίζοντας ποτέ για τιμή

Απλώς εργαζόμενη σκληρά

Θα παραχωρηθώ σίγουρα

Σ’ ένα νέο φεγγάρι που βαθμιαία

γίνεται πανσέληνος

Με το χρόνο.

            Choi Laisheung-China

Translated by Antonios Zalonis

---

A sleepless night

Μια άυπνη νύχτα

Οι στέγες σπιτιών κοιμούνται,

έτσι είναι οι κλώνοι και τα φύλλα,

όμως η σκέψη

δεν μπορεί να αναπαυθεί

αν και εκείνων των οποίων

τα δάκρυα είναι άγρυπνα μ’ ελαφρύ ύπνο.

Ίσως, πριν τελειώσει η νύχτα,

η πέννα να βρει τον τρόπο της

μακριά απ’ την αϋπνία,

ν’ ανοίξει πόρτες μυστικές

και να καταγράψει λέξεις

οδηγώντας κατευθείαν

στο λαβύρινθο, παίρνει

την ίδια την ουσία της ψυχής,

σε μια καλύτερη πλευρά του κόσμου.   

            Dragan Dragoslović-Serbia

Translated by Antonios Zalonis

---

            It Is You

It is your eyes but not your mouth

That is singing a most sweet song

With silence instead of words

You let your sadness out

With a sickle instead of a sword

You have reclaimed a holy land

It is your quietness but not your restlessness

That makes the strings in my soul echoing

            By Zhu Likun (China)

(Tr. Yang Zongze), at the request of Dr. Zhang Zhi

---

            Για κείνο το σιγοτραγουδό σου

            For him your silent song

I have time to hear,

from your lips that silent song  

from where the melodies,

come out as cheerful girls

from the door of the school

and run in the world of their chastity.

That ditty,

that drips honey

and wake up the house

as the breeze the drowsy small nest.

At your lips,

keeps its look the waiting,

the sympathy is all ears.

For that your silent song

            Iliaz Bobaj-Albania

Translated in English

by Anthony Zalonis

---

Flag of mourning

Σημαία πένθους

Είναι μια κοιμισμένη κραυγή

Και συγχρόνως ένα σύμβολο αιώνιου πόθου,

Που πετά προς ένα πράσινο λιβάδι.

Η σιωπή της, εχθρική αγάπη

Όπως θάφτηκε στα σύννεφα

Και η θλίψη της που ρέει σαν ένας ποταμός.

Είναι αυτή η σημαία, τόσο εύθραυστη,

Είναι ένα δάκρυ φωτός, που έδωσε ο Θεός.

            Baek Han-Yi - Korea

___

Είναι ωραίο να ονειρεύεσαι
 
Είναι ωραίο να ονειρεύεσαι,

ότι θα μνημονεύεσαι 
όταν η ζωή σου πετά μακριά.
Όταν, για πάντα,

μια μέρα θα έχεις ξεσχιστεί
στη γη, στα βάσανα, σ’ αυτό που κρατάς,
από το απάνθρωπο θάνατο που εσύ,

μάταια, κεραυνοβολήθηκες
με λοιμογόνο δύναμη, που το πεπρωμένο
ακυρώνει θανάσιμα στη λησμονιά.
Είναι ωραίο να ονειρεύεσαι

ότι ο άνθρωπος σε τέτοιον εμπιστεύεται
τις σκέψεις σου του εφήβου και του παιδιού,
μίλα για σένα,

σαν τέτοιος να είσαι ένας ηθοποιός
σαν τέτοιος να είσαι αιώνια ζωντανός
και να μην υπενθυμίζεις

στους άλλους ότι θνητός
συ πήγες στο θάνατο, ενώ τέτοιος ακριβώς
σ’ αυτόν που πάντα έζησε στη λησμονιά.

Και εγώ επίσης θα ήθελα να ονειρευτώ,

με την ποίηση, να ακούσω αύριο,

όταν μεταξύ σε σταθερές πέτρες
ή στο γυμνό έδαφος, το κρύο και αβοήθητος,
θα είμαι προς κατανάλωση στη ώρα,
το ξανακάλεσμα των πουλιών και των παιδιών,
Ενώ εγώ, επιμελής, με καρδιά κοντά τους
ευγνώμων θα προσφέρω ένα λουλούδι.

Alfano Antonio-Italia

Translated by: Antonio Zalonis

---

Ερήμωση

Πλησιάζει χρόνος που ’χει φύγει,

κι όλα στη θέση τους σιωπούν.

Και καρτερούν τα δυο της χέρια,

μην τα παλιά κι αναστηθούν.

Μα δεν θα έρθει, και η μοναξιά

σε πνίγει ασφυκτικά, βαριά…

Και σου γκρεμίζει τα παλάτια

όσα είχατε χτίσει μια φορά.

Τι δύσκολη η ζωή σαν χάνεις

το αγαπημένο ταίρι το καλό.

Σφαγμένο περιστέρι η καρδιά,

αιμορραγεί με θάνατο αργό.  

Ντίνα Αμανατίδου-Australia

---

            Δίχως ελπίδες

Σαν βλέπει μπρος βαρύ σκοτάδι

τα όνειρα γίνονται ρημάδι

αντί για φως να αντικρίζει

σκότος πυκνό και να βαδίζει.

 

Θαρρείς και βρίσκεσαι στον Άδη

δίχως ελπίδες, δίχως χάδι

που την καρδιά να ξαναρχίζει

δύναμη, θάρρος να γεμίζει.

 

Σαν λαμπερός δεν ανατείλεις

εκεί που υπάρχουνε συντρίμμια

αν τις αχτίνες σου δε στείλεις

 

θα περπατούν θεριά, αγρίμια,

ο ένας τον άλλο θα σκοτώνει,

μίσος, κακία θα φουντώνει.

            Αθηνά Γκινάκη-Australia

--- 

            Έκπτωτος

Στα όνειρα μου όλο έπεφτα…

Και έπεφτα…

            και έπεφτα…

Και χανόμουν

Σ’ ένα ξηρό και

Απύθμενο μαύρο.

Ώσπου μια μέρα, 

Άκουσα βραχνό ψίθυρο να μου λέει:

«Άνοιξε τα μάτια σου…»

Ξύπνησα.

Πονούσα πολύ…

Και διψούσα.

Κοίταξα γύρω μου.

Σκοτάδι.

Πουθενά νερό.

Μόνο μαύρη φωτιά.

Πήρα κομμάτι απ’ τη φωτιά

Και το ’φαγα.

Μύρισε θειάφι.

Τότε κατάλαβα

Ποιος ήμουνα

Και που ήμουνα.

Έκλεισα τα μάτια

Και ούρλιαζα στα βάθη…

Ζωή Παύλου-Cyprus

__

            Forgotten

I saw you inside the morning train

and felt inside me a hurricane,

but lost you in crowd and web of streets

and my heart broke in thousand bits.

I met you again but didn’t dare

to spell some words to show my care

and now may be you’re far apart

to heal the wounds into my heart.

The wind is cold, the train is falling

and you’re so far to hear my calling,

the sea is angry, the bottle has broken

you missed my message and I’m forgotten.

George E. Marinakis

---

            Βαθυστόχαστος οίστρος 

Βαθυστόχαστο της πνοής μου αεράκι

ήρθες να μου ξυπνήσεις

του νου μου τις ανησυχίες.

Παλεύω τώρα με την ίδια ζέση

ν’ ανταμώσω τ’ ατέλειωτο

που οι αιώνες ξεφτίσαν

την ίδια του υπόσταση.

Γυροφέρνω στους ίδιους δρόμους

στα ίδια μονοπάτια

ν’ απαντήσω ένα φως

έναν ήλιο μιας ξάστερης μέρας

που θα λάμψει η χαρά

και θα λείψουν οι πόνοι.

Που στενάζουν με πάθος

την οργή να πετάξουν

στους αιθέρες, στο κύμα

που παλεύουν μαζί

με το ίδιο το αίμα

που κυλάει παντού

στου θανάτου το στόμα.

            Καίτη Παύλου-Australia

---

            I tuoi occhi belli!

I tuoi occhi belli

mi hanno incantato,

le tue labbra rosee

mi hanno ingannato.

I tuoi occhi belli

mi hanno incantato, tesoro mio,

le tue labbra di velluto

mi fanno impazzire.

Quando negli occhi ti guardo

il moi cuore sospira,

quando le tue labbra bacio

il moi corpo rabbrividisce.

Le tue labbra fonte di freschezza

che quando le bacio

senza bere il vino

mi ubriaco, e sento il capogiro.

   Zanetta Kalyva-Papaioannou-Greece

--

Ο έρωτας του ρήματος με το ρήμα

Πώς να παραστήσω τη ζωή;

Να υπαινιχθώ δραστήριες επιδόσεις.

Να υποσχεθώ πύργους, στέγες αγάπης.

Να ζωγραφίσω απογειωμένα όνειρα.

Θα ’ναι μελένια τα ρήματα.

Οι ρήσεις γλυκές, εξορκισμός στη μιζέρια.

Ο λόγος ηδύς, ηδονικές οι στιγμές του.

Στην άκρη της γλώσσας, ερωτικές οι δηλώσεις,

ύμνος στον έρωτα, να καρπίσει ζωή.

Θα λαλώ αγαπητικά την αγάπη,

όχι με πλάνης ουτοπία.

Ελπιδοφόροι αχοί, να μαζέψουν

της ζήσης τα στείρα ρήματα.

Γλυκόλογα, αναστημένης χαράς βάθρα.

            Νανά Ρουμπελάκη