KΗΠΟΥΡΙΚΗ ΤΗΣ ΜΕΣΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

«Από τον κήπο» (Βεργίνα, 2021) Ελένης Παρασκευά

γράφει ο Διονύσης Αναστασιάδης, Ζωγράφος.

   «Από τον Κήπο» τιτλοφορείται η ποιητική συλλογή της Ελένης Παρασκευά. Είναι η τρίτη ποιητική συλλογή που δημοσιεύει στα Ελληνικά, έχει δημοσιεύσει άλλες τρεις ποιητικές συλλογές στα Ιταλικά και μια δίγλωσση. Από τον κήπο όπου: Οι «καινούργιοι» άνθρωποι / Φτάνουν ωραίοι / Φτάνουν ατσαλάκωτοι / Κατ' ευθείαν από τον ξεχασμένο κήπο / Τον αξέχαστο. Όπως γράφει στο ποίημά της «Άνθρωποι». Από τον χαμένο κήπο της εδεμικής ηλικίας, τότε που το παιδί κοίταγε την πάνδημη ζωή ακόμα δωρεάν και ακέραιη, στον ιδιωτικό κήπο της ποίησης, τη σωτήρια ανθοφορία του λόγου.

   Η ποίηση της Παρασκευά χαμηλόφωνη, εξομολογητική αντλεί τα θέματά της από όλο το φάσμα της ζωής. Διαστέλλοντας τα στενά λεκτικά πλαίσια απηχεί το μεγαλύτερο πλαίσιο του κόσμου. Όπως στο ποίημά «Καταιγίδα», όπου ο χρόνος γίνεται βροχή λήθης: Φοβήθηκαν την καταιγίδα/ τ' αγριολούλουδα, οι κίονες, τ' ανθέμια /ενθύμια οι προτομές... Ή στο ποίημα «Αλλού»: Αλλού/ Καίει ο ήλιος / Αλλού./ Εδώ παγώσανε / Εδώ γυρεύουν ζεστασιά /αλλόκοτα τρέμουν /Ως κι οι χιονάνθρωποι. Στο ποίημα «Αποσπάσματα» τονίζεται η αίσθηση ότι η ζωή μας είναι φτιαγμένη από θραύσματα που «τη γύμνια μας καλύπτουν».

Ωστόσο η ίδια η ζωή, ή Γριά Γαία, μπορεί ίσως να σου μάθει πώς να ζεις, αν ζήσεις αρκετά, αφού: Θέλει χρόνο η Γραία Γαία / Απ' άλλους κόσμους να στραφεί / Και να γυρίσει / Να ημερώσει/ Να ξημερώσει. / Όπως γράφει στο ποίημα «Το ημέρωμα της Στρίγγλας", ανατέμνοντας στοχαστικά πτυχές του εσωτερικού τοπίου. Στο ποίημά “Ποιός;” ή ποιήτρια αναρωτιέται: Ποιός στο προσκεφάλι μας θρηνεί; / Ποιος κλαίει με λυγμούς; / Ποιος τα όνειρά μας κλέβει; / Ποιος τα παράθυρά μας σείει; / Και μας τρομάζει; /..... Πού βρίσκεται το πάντοτε; / Μας καθοδηγεί;/ Μας ακολουθεί;

   Αλλά και στο ποίημά «Η Σκληρή μέρα του Αναξαγόρα» γράφει: Για να φωτίσεις εκείνο / Το σκοτεινό σημείο του πάντα/ Για να μπορέσεις / Να δεις τον δρόμο / Που θα πάρεις να γυρίσεις/... Μην περιμένεις χάρισμα το φως/ .... Για να καταλήξει στο εξαίρετο:Τα ώριμα του Χαίλντερλιν φρούτα / Απ’ την αρχαία του Ναού κορφή / Απ’την αρχαία του Νου κορφή / Θέλει δουλειά σκληρή/ Και το φως της μέρας σου όλης. Εδώ μιλάμε για ένα «πάντα» ιδιωτικό, για έναν ιδιωτικό ουρανό που δύσκολα κερδίζεται μέσα μας.

   Το ποθητό λίγο αλλιώς της κάθε μέρας, της κάθε στιγμής. Για τον βράχο στους ώμους του Σίσυφου. Αλήθεια, μπορούμε να φανταστούμε τον Σίσυφο ευτυχισμένο; Διερωτάται κάπου ο Albert Camus. Μιλάμε δηλαδή για το οξύμωρο ενός σπιτιού που κτίζεται αέναα στην στενωπό της κλεψύδρας. Αλλά και από το ποίημα «Σαν»: Σαν τ’ ανείπωτα μυστικά / Τ’ απόρρητα εκείνα / Τα «Ηλίου φαεινότερα»./ .... Σαν να κρατάς από το χέρι / Τον μικρό Πόνο / Που μόλις χθες σου εμπιστεύθηκαν / Να ξενυχτάς / Στοργικά να τον φροντίζεις. / Να τον κανακεύεις. / Τον ακατάλυτο κόκκο που γύρω του σχηματίζεται ως μαργαριτάρι η Τέχνη.

   Στο ποίημα «Αναζήτηση» γράφει : Ψάξε πάλι / Στις νύχτες που έκαψες / Στις μέρες που έχασες / Εντόπισε / Της αστραπής τον Μαραθώνιο / Το μεστό μήνυμα που φέρνει / Του κεραυνού το μουγκρητό /Το μήνυμα που στέλνει πάλι / Η «ολέθρια Ελένη». / Η αστραπή, ο κεραυνός, ή Ελένη. Το υψηλό που σε καταλαμβάνει πλήρως, που παραδίδεσαι ολοκληρωτικά στη θέα του, στον ήχο του, στη δύναμη, στο μεγαλείο, στην ομορφιά. Το υψηλό, ή αισθητική διαχείριση του φόβου. Η δυνατότητα διαχείρισης των δεινών της ζωής μέσω της Τέχνης. Αυτήν ακριβώς τη δύσκολη προσπάθεια της πάλης της ποιήτριας με τις λέξεις χρωματίζει το ακροτελεύτιο ποίημα της συλλογής «Περιπέτεια στον βούρκο»: Ηλιόλουστες, Αφρόλουστες, Αφρόφουσκες / Να γρυλίζουν πεινασμένες / Να χοροπηδάνε ανελέητες / Γύρω σου οι λέξεις.

Τέλος η ποιήτρια με τα ποιήματα «Με ελαφρυντικά» και «Ανθρωποθυσία» καταπιάνεται με δυσκολίες που διατρέχουν τις ανθρώπινες σχέσεις καθώς και στα ποιήματα «Όπως τότε», «Η Κασσάνδρα στον αγαπημένο της» , «Για να θυμάσαι», με θέματα από Ιστορία. Δ. Α.