Καφενείον «Το Τρύπιο Φλιτζάνι»

του Νίκου Μίχαλου,

Αφεντικό – γκαρσόνι Βρασίδας Τουλούμπας

Πελάτης: Παιδί! Γκαρσόν!

Βρασίδας: Ορίστε κύριε, να η ταυτότητά μου, δεν είμαι παιδί, είμαι 35 ετών και το γκαρσόν δεν μ’ αρέσει, αν με λέτε καφετζή όμως, δεν με πειράζει.

Πελάτης: Ε, λοιπόν, κύριε καφετζή, αν ξανάρθω εδώ θα το θυμάμαι.

Βρασίδας: Αν είναι να μην ξανάρθετε, θα βάλω τα δυνατά μου να σας περιποιηθώ, να μη σας χάσουμε, είναι κρίμα.

Πελάτης: Ωραία, φέρε μου τότε έναν διπλό καφέ τούρκικο, μέτριο. (Σε λίγο)

Βρασίδας: Ορίστε κύριε ο καφές σας.

Πελάτης: Τι είναι αυτά; Εδώ έχεις δύο φλιτζάνια καφέ, το ένα δίπλα στο άλλο.

Βρασίδας: Ξέχασα να σας πω ότι στα μαθηματικά ήμουνα σκράπας, αλλά έτσι κι αλλιώς, ένα κι ένα κάνουν δυο, δηλαδή ένας μονός κι άλλος ένας μονός καφές, ίσον ένας διπλός, ο ένας είναι γλυκός κι ο άλλος σκέτος, μαζί ίσον μέτριος και με διπλό χαρμάνι, όχι διπλό νερό που βάζουν άλλοι και κλέβουν καφέ.

Πελάτης: Και πώς θα το πιω;

Βρασίδας: Θα πίνεις μια γουλιά από το ένα φλιτζάνι και μία από το άλλο, γλυκό-πικρό, να ’το το μέτριο καφεδάκι. Έτσι κάνουν και οι άλλοι πελάτες.

Πελάτης: Βρε, που έμπλεξα σήμερα για έναν καφέ.

Βρασίδας: Υπάρχει κι άλλος τρόπος να το πιείτε, με δικό μου σύστημα. Δηλαδή, να ρουφάτε ταυτόχρονα με δύο καλαμάκια απ’ τα δύο φλιτζάνια. Δική μου πατέντα, Βρασίδας, συμφωνείτε;

Πελάτης: Να σε βράσω, ρε Βρασίδα.

Βρασίδας: Όχι προσβολές κύριε, θα πάρω τους καφέδες πίσω.

Πελάτης: Τέλος πάντως, ξέχασες το νερό, φέρε μου ένα ποτήρι, όχι παγωμένο, δροσερό, μισό-μισό που λένε.

Βρασίδας: Ξέρω, ξέρω, το φέρνω αμέσως. (Σε λίγο)

Πελάτης: Τι είναι πάλι τούτο; Μου έφερες δυο ποτήρια μισά, θα με τρελάνεις βρε Βρασίδα;

Βρασίδας: Γιατί κύριε; Το ένα είναι κρύο και το άλλο είναι της βρύσης, σύστημα για όλες τις εποχές.

Πελάτης: Άσ’ τα και φέρε ένα υποβρύχιο. Ξέρεις τι είναι;

Βρασίδας: Ξέρω, ξέρω. (Σε λίγο)

Πελάτης: Πάλι τα ίδια βρε Βρασίδα, έφερες χώρια του κουτάλι με τη βανίλια και χώρια το ποτήρι με το νερό. Μήπως είσαι τρελός ή θες να με τρελάνεις πρωί-πρωί;

Βρασίδας: Γιατί κύριε; Όταν το βάλεις το κουτάλι με τη βανίλια, τότε γίνεται υποβρύχιο, έτσι δεν είναι;

Πελάτης: Έτσι είναι, δεν λέω…

Βρασίδας: Αν το πάρουμε λογικά, το υποβρύχιο είναι έξω απ’ το νερό κι όταν μπαίνει στο νερό λέγεται υποβρύχιο, διότι πρώτα υπάρχει πλεύση και μετά κατάδυση και στο τέλος τρώτε εσείς το υποβρύχιο με ευχαρίστηση, τι άλλο θέλετε;

Πελάτης: Πάω να φύγω, έπεσα σε μουρλό γκαρσόνι!

Βρασίδας: Ε, όχι και γκαρσόνι, παιδί δεν με πειράζει να με φωνάζεις, αλλά έχω τρία παιδιά που θα τους παραδώσω το καφενείο αργότερα και για να δεις ότι είμαι εντάξει, το υποβρύχιο κέρασμα από μένα, οκέι;

Πελάτης: Τέλος πάντων, πόσα σου χρωστάω;

Βρασίδας: Αφήστε το για μετά αυτό. Λέω να σας φέρω ένα γλυκό, τουλούμπα παραγωγής μας, να κεράσετε την κοπέλα σας ή την κυρία απέναντι.

Πελάτης: Ρε Βρασίδα, θα με κάνεις να πάω σπίτι μου σήμερα και να γράψω το ημερολόγιο ενός τρελού για να σε θυμάμαι και να γελάω.

Βρασίδας: Έχετε δίκιο, αλλά στη θεότρελη εποχή που ζούμε, δεν μπορεί να μην κολλήσουμε κι εμείς λίγη τρέλα!

Πελάτης: Άσε τη θεωρία Βρασίδα και πες μου τι σου χρωστάω;

Βρασίδας: Δύο και δύο, τέσσερα για τους καφέδες, δύο και δύο για την απασχόληση και ενημέρωση, ίσον οκτώ ευρώ. Η βανίλια βερεσέ, την πληρώνεις αύριο, ίσον δέκα ευρώ. Κι ευχαριστούμε που μας προτιμήσατε. Το καφενείο μας είναι ψυχρό το καλοκαίρι και ζεστό το χειμώνα, για να ξέρετε.

Πελάτης: Πάρε δύο μούντζες για τα δέκα ευρώ, πάρε κι άλλη μία δώρο, δηλαδή το πουρμπουάρ πέντε ευρώ και πιες τα μόνος σου τώρα. Γεια σου.

Βρασίδας: (Μονολογεί) Να γιατί δεν πάμε μπροστά, δεν θέλουμε να εκσυγχρονιστούμε. Αν μου ζήταγε έναν φραπέ θα είχα ξεμπλέξει στο πιτς φυτίλι! Άκου τούρκικο καφέ στην εποχή μας! Εδώ υπάρχει το καπουτσίνο, το φρέντο, ο γαλλικός που πίνεις και ευφραίνεσαι. Κρίμα που δεν τους προτιμάνε οι οπισθο-δρομικοί και με ταλαιπωρούνε με το ψήσιμο στο μπρίκι. Και χάνω χρόνο και ως γνωστόν, ο χρόνος είναι χρήμα. N. M.