Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΗΣ ΜΑΝΙΑΤΙΣΣΑΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

 

                        της Νίκης Μιχαήλ Κατσικάδη

 

   Στο φωτεινό χώρο της Μανιάτικης παράδοσης, στον τρόπο αντίταξης κι αποτίναξης Ενετών, Αράβων, Τούρκων, αλλά και κάθε επιδρομέα, διαγράφεται η Ελληνική λαμπρότητα στις σελίδες της Ιστορίας του κόσμου.

 

            «Ήρωες και ηρωίδες, μες της γης αυτή τη σφαίρα,

            πρέπει να ’χουν την Ελλάδα για πατρίδα και μητέρα!»

 

   Όμως, στη διαφορετικότητα του συνόλου υπάρχει, όχι μόνο η Ελευθερία, αλλά και το «Νίκη ή Θάνατος». Αυτό είναι το σύμφυτο της ύπαρξης των ενεών και γενεών της Μάνης, της Μανιάτισσας γυναίκας και Μάνας. Σπονδή ιερή η αρχαϊκή Ελληνική κοινότητα στεφανώνει τη διαφορετικότητα της αδούλωτης Μανιάτισσας, κι έχει εδώ ακριβώς τις ρίζες του το γαλάζιο δέντρο της Ελλάδος.

   Εδώ, δεν υπάρχει ασθενές φύλλο και συσκότιση της έννοιας, της πραγματικής, όμως, τιμής. Εδώ, υπάρχει ψυχή. Υπάρχουν Μανάδες, Αμαζόνες, Ηρωίδες παντοδύναμες, αυτοκρατόρισσες του δικαίου. Η σκληρή αντιμετώπιση του εχθρού ήταν θρίαμβος, συνταίριασμα ανθρώπινου και θείου μεγαλείου.

   Και κατά το λάτρη της Ελλάδος, Γκαίτε, το πιο ωραίο και πιο εύοσμο λουλούδι φυτρώνει στα βράχια! Και, μάλιστα, αυτά τα βράχια κι αυτό τ’ ακούρσευτο Δυρό, που γέννησαν τη Δόξα κι έθαψαν τη βία, είναι η ματωμένη πέτρα που κάρφωσε το δακτυλίδι της η λευτεριά, για να λογοδοθεί με τον ηρωισμό και να φέρουν τις κατοπινές γενιές των γενναίων.

   Μάνα της Μάνης, ηρωίδα του Δυρού, γυναίκα της Μάνης, που υποφέρεις ακόμα και την απώλεια του σπλάχνου σου και πιστεύεις στους ακόλουθους παρήγορους ενδεκασύλλαβους στίχους –Λακωνικής σοφίας-  της Μανιάτισσας για το σκοτωμένο με χειροβομβίδα παιδί στο Λάκκο της Αγίας Βαρβάρας, βγαλμένους από μελέτη των συγγραφέων Πίτερ Γκινχολγκ (Άγγλου) και Έντουαρντ Ηλιόπουλου.

   Γράφουν μεταξύ άλλων:

 

«Την κάθε απώλεια μάθε ν’ αντέχεις, να θρηνείς.

υφάδι της ζωής είναι κι ο πόνος.

Γίνε για τις φωτιές θάλασσα της αναμονής,

δεν είσαι ’συ των στεναγμών ο μόνος».

 

   Μάνα της νεραϊδογέννητης γενιάς, όπου το θάνατο πάτησες μιας πατρίδας αναγεννημένης από την τέφρα της. Ζάλη της Τουρκιάς, καύχημα της Ρωμιοσύνης!

   Αυτή η κώχη της σεμνής προσφοράς έχει δικαίωμα στο μεγαλύτερο έπαθλο, που είναι η αναγνώριση. Ελληνική και Παγκόσμια. Κι όπως είπα ο Λαπαθιώτης:

   «Και τον εαυτό μου, Μάνα μου, / τον αγαπώ γιατί ήτανε παιδί Σου!»

   Κι εμείς, αγαπάμε τη ζωή, και το πνεύμα μεθυσμένο σαλπάρει το κορμί στην ελπίδα… στην ευτυχία, γιατί είμαστε απόγονοι ηρώων. Της Ελλάδος, της Μάνης, του κέντρου του κόσμου.

   Πόσο ταιριάζει το: «εκ γυναικός – Μανιάτισσας – πηγάζει τα κρείττω». Μάνα των λαμπρών προσωπικοτήτων, της Επιστήμης, της Τέχνης, των Γραμμάτων. Το κάλλος της μορφής, του νου, της ψυχής, των παιδιών σου, φωτίζει τον κόσμο που, τι θα ήταν, αλήθεια, χωρίς ΕΣΕΝΑ! Θα ’χε  βουλιάξει, από το πάμβαρο κοράκι του Πόε!         Ν. Μ. Κ.