ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΠΟΥ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ

 

 

            Το άλμα του ποιητή

 

Εικόνες ζωγραφιές του ποιητή

μέσα από τους στίχους του

φτερουγίζουν,

των λογισμών του ηλιόμεστη πνοή

αέναα ποτίζουν στην άχρονη θέα

φωτιάς καιρών εναργούς επέλασης

φωτογόνων επιθυμιών

αληθινού ονείρου,

στην άχρονη πανωραία

αυγινών φιλιών

ακούραστης ημέρας κρίνων λευκών

παραδεισένιου απείρου.

Σε ολόχρυσης έμπνευσης βατήρα

τ’ άλμα σου ξεκινάς,

την γλώσσα της Αλήθειας λύνοντας,

φως αμάραντο σκορπάς,

βελούδινη ανασαιμιά

στης θάλασσας τα μέρη

πηγής δροσοροούσας

κατάπληκτου ουρανού

ποιητικής αναβάθμισης

υπέρλαμπρου νου.

            Ανθή Αυγέρη

 

__________

 

 

            Οι ποιητές

 

Οι ποιητές, είμαστε κάτι ανάλογο,

Με επιβλέποντες εργοδηγούς

Μιας επανάστασης

Ανούσιας δυναμική,

Στην οποία φυσικά

Ποτέ δεν λάβαμε μέρος

Και ποτέ δεν πρόκειται να λάβουμε.

Γιατί τα κοστούμια μας,

Είναι τόσο μα τόσο

«Άψογα»

Και δεν χωράνε, ούτε λάσπες,

Ούτε τον ψόγο «του μη αψόγου»

Να δεχτούνε.

Εξ άλλου μια έλλογη ποιητική οντότητα

Τι άλλο οφείλει

Πέραν του να ομιλεί…

Να ομιλεί…

Όλο να ομιλεί γραπτώς

Για χαοτικές, λέει, ανέφελες

Σκιές του πεπραγμένου,

Που τίποτα άλλο δεν είναι πέρα

Από το φαντασιώδες…

Εύγε Ποιητά…

            Μαρία Γ. Τζανάκου

 

__________

 

            Το τραγούδι του ποιητή

 

Χτύπα τα «πούλια» δυνατά

και δίνε παρουσία

της ποίησής σου η φωνή

του κόσμου πεμπτουσία.

 

Κανείς ποτέ δε μπόρεσε

πάντα του να κερδίζει

μια στα ψηλά, μια χαμηλά

ρόδα ’ναι και γυρίζει.

 

Αν σου συμβεί καμιά φορά

να φέρεις δύο κι άσσο

κράτα την πένα σου ψηλά

δε σου ταιριάζει «πάσο».

 

Άσε τη γλώσσα λεύτερη

να λέει την αλήθεια

φωτιά ο κάθε στίχος σου

καίει βαθιά τα στήθια.

 

Το ποίημά σου άνοιξης

μοσκοβολιά τ’ αέρα

κι ο φωτισμένος λόγος σου

μας πάει παραπέρα.

 

Έχει η ζωή μας βάσανα

χτυπά και μας τσακίζει

ρίχνε το βάλσαμο ψυχής

που μας ανακουφίζει.

 

Χτύπα τα «πούλια» ποιητή…

            Γιώργος Γιακουμινάκης

 

__________  

 

            Περί τροποποίησης

 

Δεν υπάρχουν κανόνες ιεροί

Μόνο λίγες εξαιρέσεις σημαντικές

Μάλλον όλα είναι μια εξαίρεση

Έχει δικό της τρόπο η Ποίηση

 

Επωάζει τ’ αυγά της στη σκιά

Επινοεί ατραπούς και δεν ακολουθεί

Άλλους τρόπους προσπέλασης ζητεί

 

Εκλύει ενέργεια κοσμική

Στη σωτηρία ελπίζοντας αυτοδικεί

 

Επιμένει σιωπηλά να αυτοαναιρείται

Στη διακεκαυμένη ζώνη της οίησης

Ταλαντεύεται επώδυνα, και αιωρείται

Ιχνηλατεί άκοπα τον τρόπο της Ποίησης.

            Χρίστος Ε. Κοντοβουνήσιος

 

_________

 

 

            Η ποίηση

 

Η ποίηση από νωρίς και σήμερα

κατέβηκε στο χαράκωμα και μόνη της

υπερασπίζεται τη γη των Χαναάν.

Κι εγώ προσπαθώ με το ελάχιστο φως

να φτιάξω λίγα λουλούδια και λίγα ποιήματα,

να γιατρέψω τις πληγωμένες φτερούγες

ενός αγγέλου – κι ας μην τον ξέρω –

που αμάρτησε και ξέπεσε στη γη μας.

Να συναρμολογήσω τις σπασμένες συλλαβές

για να διαβάσω το όνομα του κοριτσιού

που τρέχει χωρίς ομπρέλα στη βροχή

να προλάβει το λεωφορείο της γραμμής,

να προλάβει ανοιχτή την πόρτα του γραφείου.

            Κώστας Χελμός

 

__________

 

 

            Ποίηση

 

Βυζαίνοντας το λεμόνι της πίκρας

ξύνοντας πρώτος τη σκουριά

μυήθηκα στην Τέχνη σου

και σ’ ερωτεύτηκα.

 

Φωτιά οι νύχτες ποιητών

καημοί τα δάκρυα της βροχής

όνειρα που μας εκδικήθηκαν

καθώς ήταν ανέφικτα.

 

Έτσι εναπόθεσα τις ελπίδες μου

στη λάρνακα της Ποίησης,

τέφρα αναμνήσεων

μαζί κι Αγάπης στάχτες.

            Νίκος Μπατσικανής

 

---

 

            Η ποίηση

 

Ανάλαφρος καπνός η Ποίηση

υφαίνεται στην ατμόσφαιρα

πλέκει δαχτυλίδια στοχασμού

ανεβαίνει στον ουρανό

στήνεται στον άυλο θρόνο της

και επισκοπεί την ιδέα ή το

συναίσθημα που την εκτίναξε

λέξη-λέξη, στον αγέρα…

            Σωσώ Πέτρου-Βλάσση

 

__________

 

 

            Το ποίημα 

 

Ξεκινώντας, αντιμετώπισα το Μηδέν,

υπό τύπον αγράφου φύλλου χάρτου.

Έχω σχεδιάσει στο νου μου το πρόπλασμα,

τον μύθο της έμπνευσής μου.

Έχω κουράγιο θα προχωρήσω,

θα μετατρέψω το Μηδέν σε μια στιγμή

απρόσμενη, ίσως ανεπανάληπτη,

σε κάτι άλλο σημαντικό, σ’ ένα ποίημα.

Θα προσηλωθώ σε μια πάλη

ερωτική με το πνεύμα,

θέλω να προκύψει μια αισθητική μορφή,

με τη σφραγίδα της ύπαρξής μου,

και της προσωπικότητάς μου.

Η διαδικασία της νοητικής δημιουργίας,

θα συγκερασθεί με τη σχέση μου

προς το ποίημα.

Καθώς το έργο θα εξελίσσεται,

θα επιβεβαιώνονται,

ως δεδομένα και ως αξίες,

οι αισθητικές, το αυτό και το έτερον,

στη διαμόρφωση της ψυχής του κόσμου.

Ώρα της ποίησης, όπου ο ρυθμός,

διεπόμενος από τη σκέψη διαπλέκεται

και συμπληρώνεται ολοκληρώνοντας

το έργο τέχνης, ενώ η δράση του

εκτυλίσσεται, μαζί και χωριστά,

σε επίπεδα αιωνιότητας

και ιστορικού χρόνου.

            Δημήτρης Η. Λούκα