ΛΙΓΑ ΑΚΟΜΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΙΑΚΡΙΘΕΝΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

στον 14^ο Διεθνή Διαγωνισμό Ποίησης

του Λογοτεχνικού Περιοδικού Λόγου, Τέχνης και Πολιτισμού ΚΕΛΑΙΝΩ

τα οποία απονεμήθηκαν την 9^η  Νοεμβρίου 2014 στο Πολιτιστικό Κέντρο

ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ του Δήμου ΙΛΙΟΥ

 

 

 

Ποιητικά θραύσματα

Γ΄ ΒΡΑΒΕΙΟ

 

Ραγισμένη πολιτεία σε ματωμένη παλίρροια

πόθων μήνυμα κουβαλά

σε θάλασσα γιομάτη φτερά προσδοκιών

 

Σκουριασμένες λιμνοθάλασσες

χορεύουν σ’ ένα μουχλιασμένο λιμάνι,

θίασος γυμνός

από ξεχασμένα μπορντέλα

που ισορροπούν σε άδεια ποτήρια

μπόμπας φτηνής και νοθευμένου έρωτα

στ’ ασπρόμαυρο λιβάδι

της πορνείας

 

Σε θάλασσα δισταγμών ναυαγισμένοι

ζωής ταξιδευτές

με χαλασμένη πυξίδα

σχίζουμε ωκεανούς

τρικυμίες αντιμετωπίζουμε

χωρίς προορισμό, δίχως λιμάνι

 

Με χαλασμένη πυξίδα

σ’ ωκεανούς

και νερά πρωτοϊδωμένα πλέουμε

μιαν άγνωστη Ιθάκη αναζητώντας,

ξηρά απάνεμη

 

Απρόσιτο όνειρο

μέθη με θάλασσα κι αλάτι

δάση στο καυτό τσιμέντο

οι κύκνοι της ελπίδας…

            Δήμος Χλωπτσιούδης

 

===

 

 

Στα χνάρια του Οδυσσέα

Γ΄ ΒΡΑΒΕΙΟ

 

Κολύμπησα σ’ ωκεανούς

και  πέλαγα.

Μονάχος,

μα με περίσσιο πάθος!

 

Φουρτούνες μύριες

στον διάβα μου συνάντησα.

Τα κύματα πελώρια, βίαια,

μ΄ αγκάλιαζαν με ζήλο.

 

Στιγμές νηνεμίας ελάχιστες.

Λιμανάκι με καθαρά νερά,

ο προορισμός!

Μακρινό όνειρο πια…

 

Ταξίδι ατελεύτητο,

δίχως γυρισμό.

Το πλοίο έγειρε.

Το κατάρτι έσπασε.

 

Η θάλασσα στα βράχια

με οδηγεί.

Δεν λέει να μερέψει.

Η  τρίαινα του Ποσειδώνα

με κυνηγά.

Έτσι έγραψε η μοίρα.

 

Σωσίβιο ψάχνω,

μήπως και σωθώ.

Της  Λευκοθέας  το  μαντίλι

βρέθηκε κάποιος να μου δώσει.

 

Το κουτί της Πανδώρας είχε ανοίξει

προ πολλού για μένα.

Όμως τώρα από μέσα

ξεχύθηκε ένα φως, η ελπίδα.

 

Γιατί ειν’ η ζωή μια θάλασσα,

αλλά κι η θάλασσα ζωή κρύβει στα σπλάχνα της…

            Απόστολος Μπούμπας

 

===

 

Παλίρροια

 

Εγεννήθη το Φως

οι Στεριές και τα 'Ύδατα

Κι απ' τα σπλάχνα του Απείρου

η Ελλάδα αναδύθηκε

με τη Θάλασσα πλάι

Αδερφές ομογάλακτες

Δίδυμα πεπρωμένα

 

Τα παιδιάτικα χρόνια τους

αθωότητα πάλλευκη

στων ματιών το γαλάζιο

Ηρεμία αρυτίδωτη του πελάγους

στο μέτωπο

Νηνεμίες που πόθησαν

των στοιχείων την πάλη

 

Σε βουνά αφροκύματα

αεικίνητο αιώρισμα

Από δόξας δαφνόφυλλα

σε βαριές αλυσίδες

 

Ώσπου η άμπωτις ήρθε

Στις γραμμές του ορίζοντα

ναυαγήσαν τα πάθη

Λάμπουν τώρα στην άμμο

αετώματα, κίονες

 και ηλιόχρυσοι αιώνες

 

Μέχρι να ’ρθει η Παλίρροια

και της μοίρας το τάσι

απ ' την άλλη να γείρει

τη μεριά, όπου η φουρτούνα

τα παιδιά της βυθίζει

Η Ελλάδα κι η Θάλασσα

σε αγέρωχα ακρόπρωρα

ταξιδεύουν τον Κόσμο

ακυρώνοντας όλα

τα δελτία θυέλλης.

            Φιλίτσα Πασσαλή

 

===

 

Θάλασσα η ζωή

ΕΠΑΙΝΟΣ

 

Aν είναι η θλίψη μαύρος ποταμός,

άσπρη να βγω, σαν θα βουτήξω στα νερά του!

Αν με πληγώσουνε τα βέλη των κακών,

να μην παραδοθώ στο μαύρο καλωσόρισμά του!

Σαν το φεγγάρι όρθια να σταθώ,

στον ουρανό πάλι να βγω,

να κάνω φως τη σκοτεινιά του!

 

Θάλασσα η ζωή

κι εγώ ναυτάκι

ικανό να την παλέψω!

Κι αν οι καιροί

είναι πικροί,

μπροστά θα βγω

και θα χορέψω!

 

Θάλασσα η ζωή

κι είναι κουτό

να προσπαθείς

να μη σε βρέξει!

 

Βουτάς πρώτος εσύ

κι όποιος  τολμήσει

και μπορεί,

ας έρθει εδώ

για να σου πει

που έχεις φταίξει!

 

Θάλασσα η ζωή! Θα τη χαρώ

πριν με αφανίσει στα νερά της!

Θα κάνω ποίημα τον καημό,

να τον χαρίσω στα μεγάλα ψέματά της!

            Βρεττάκη-Δάβου Σταματία

 

===

                 Η ΩΔΗ ΤΟΥ ΝΗΡΕΑ…

Α΄ Βραβείο (κατηγορία μαθητών) 

                                                                  

Κι από των Φαιάκων το καράβι αγναντεύω τη θάλασσα,

κι από τα μαδέρια  του μύθου ατενίζω τον κόσμο μου.

 

Κι ανάμεσα σε όνειρα και ναϊάδες που παλεύουν με τα κύματα

ο Οδυσσέας προβάλλει πλεγμένος στα δίχτυα του νόστο του

να ατενίζει τον Ελπήνορα που χάνονταν

πιασμένος στο ναυάγιο της Κίχλης.

 

Και στην άκρη του μύθου, κοντινός κι απόμακρος,

κάποιος  Δημόδοκος κοιτά μεσ’ από τα σφαλισμένα του βλέφαρα

και υμνεί τους πόνους, τις ζωές και τα πέλαγα.

 

Κι ο Μποντλέρ, κρατώντας για πένα

ένα σπασμένο κατάρτι κόντρα στον άνεμο,

φωνάζει για τους θαλασσινούς ποιητές του τα άλμπατρος.

 

Κι αν κοιτάξω πιο μέσα, πιο κάτω, στο βάθος

τη μορφή, τη ζωή μου θα δω χυμένη στη θάλασσα.

 

Κι αν  ανοίξω τα μάτια στης παγερής αλήθειας τα πέλαγα

θα αφουγκραστώ τις βροντές και τους κρότους

των παλαιών συμπληγάδων μου.

 

Κι αν αντέξω ακόμη να κοιτάω τη θάλασσα,

θα δω τους Μιαούληδες να βγαίνουν στα πέλαγα

που έδεσαν με αλυσίδες οι άνεμοι κι οι πνοές των καιρών.

Και ν’ ανοίγουν και εκείνοι τα μάτια, τα χέρια τους

και φωτιές ν’ αναβλύζουν  και αίμα και δάκρυα.

 

Και το πέλαγος να εκδικείται

των περασμένων αιώνων τις σκισμένες ιδέες, τα πάθη, τα λάβαρα!

Χρήστος Τσαγκάρης

 

===

Μια θάλασσα αγάπης

 

Μια θάλασσα αγάπης

γλυκιά και σιωπηλή,

με γεύση από μέλι

και την καρδιά χρυσή.

 

Λουλούδια και αστέρια

στολίζουν τα μαλλιά,

πουλάκι που προσμένει

στην αδειανή φωλιά.

 

Στα κύματα επάνω

βαρκούλα μοναχή

το ναύτη περιμένει

ν’ ανοίξει το πανί.

 

Τραγούδι με τον μπάτη

να πούνε και οι δυο

και το κουπί παρέα

να σύρουν στο γιαλό.

 

Πάντα να πορευτούνε

σ' ένα όνειρο μαζί,

στην θάλασσα αγάπης

που είναι όλη η ζωή.

            Federica Ambroso

 

===